Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 32ο

Σήμερα ήμουν καλύτερα. Ευτυχώς. Ανυπομονούσα να βγούμε έξω και να ζωγραφίσουμε.

Ο Φερνάντο δεν δεχόταν να φύγουμε αν δεν φόραγα 3 μπλούζες, ένα πουλόβερ και ένα παλτό με κουκούλα. Γάντια, κασκόλ και σκούφος, περιττό να αναφέρω πως με ανάγκασε να τα φορέσω.

Μόλις βγήκαμε από την πόρτα, έκανε πάρα πολύ κρύο.

"Μπες μέσα, θα πάμε μια άλλη μέρα" είπε ο Φερνάντο.

"Όχι όχι" παραπονέθηκα. "Σε παρακαλώ! Αν μείνω κλεισμένη για μια μέρα ακόμη θα μου σαλτάρει και θα σε σκοτώσω σαν κοιμάσαι!"

Με κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι και άρχισε να γελάει κλειδώνοντας την πόρτα. Ευτυχώς με άκουσε.

Δυστυχώς είναι σέξυ όταν γελά.

"Που θα πάμε;" ρώτησα.

"Απλά θα περπατάμε μέχρι να δούμε κάτι που θα μας εμπνεύσει" απάντησε.

Μούγκρισα ευχαριστημένη. Περπατούσαμε στα πεζοδρόμια ανάμεσα στον κόσμο.

Από το πουθενά, ένιωσα το χέρι του να παίρνει το δικό μου και να μπλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά μου.

Γύρισα απορημένη να τον κοιτάξω. Κοιτούσε ευθεία και χαμογελούσε κοιτώντας αόριστα μπροστά. Έπνιξα ένα χαμογελάκι και άφησα τα χέρια μας μπλεγμένα.

Περπατούσαμε αρκετή ώρα, μέχρι που φτάσαμε σε μια πλατεία. Δεν είχαμε ξαναέρθει.

Ήταν πολύ όμορφα και γραφικά εδώ.

"Να μείνουμε εδώ;" ρώτησα ενθουσιασμένη.

"Σου αρέσει;" ρώτησε χαμογελαστός.

Ένεψα καταφατικά.

"Οκ" είπε.

Καθίσαμε σε ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο. Μου έριξε μια λοξή ματιά όταν έβγαλα τα γάντια μου.

"Δεν πρόκειται να ζωγραφίσω με τα γάντια, ξέχνα το" του είπα.

Γέλασε κουνώντας το κεφάλι του δήθεν απογοητευμένος. Έβγαλα τα σύνεργα μου από την τσάντα και κοίταξα γύρω μου. Δεν ήξερα τι να ζωγραφίσω πρώτα.

Ο Φερνάντο ήδη μετακινήθηκε από την θέση του και κάθισε στο έδαφος. Τα μάτια του ήταν ήδη προσηλωμένα στο χαρτί, ήδη τράβαγε γραμμές.

Κάθισα σταυροπόδι στο παγκάκι και κοίταξα καλύτερα την περιοχή. Χαμογέλασα αχνά, κι άρχισα να τραβάω κι εγώ γραμμές στο χαρτί.

Υπήρχε ένα κοριτσάκι με ένα αγοράκι εκεί. Έτρωγαν παγωτό. Ήταν μια πολύ γλυκιά εικόνα κι αποφάσισα να την ζωγραφίσω.