Who I am

17 - Victoria

Brandon slaat zijn ogen neer.

'Je begrijpt toch wel dat ik het je niet meteen kon vertellen?' vraagt hij. 'Het is niet voor niets een geheim. Ik wil ook nog gewoon normaal kunnen leven.'

'Ik heb je toch ook niet meteen verteld over Ruben en mijn ouders?' vraag ik. 'Toen ik dat zei had jij het ook kunnen zeggen.' Brandon gaat op de stoel tegenover me zitten.

'Ik wilde er toen voor jou zijn' zegt hij. 'Ik wilde je toen niet lastigvallen met mijn problemen.' 

'Je had het de dag daarna kunnen zeggen' mompel ik terwijl ik met mijn lepeltje door mijn koffie roer.

'Dat weet ik maar ik vond het toen niet het goede moment.'

'Wanneer was het dan wel het goede moment? Als je terugkwam uit Londen?' vraag ik.

'Nee, daarvoor wilde ik het je al verteld hebben. Ik had alleen nog iets meer tijd nodig. Het is niet niets.'

'Dat van Ruben en mijn ouders niet dan?'

'Zo bedoel ik het niet' zegt Brandon. 'Wat er is gebeurd is vreselijk en ik vind het moedig van je dat je het tegen mij heb gezegd.'

'Wat wil je nou eigenlijk zeggen?' vraag ik.

'Ik wil dat het weer goed komt.'

'Dat gaat niet gebeuren.' Ik pak mijn mobiel aangezien hij een geluid maakt. Het is een berichtje van Jenna.

*Heey, ik blijf bij mijn vriend slapen. Zou jij bij Brandon kunnen blijven slapen? Ik zie je morgen weer x* Zuchtend stop ik mijn mobiel terug in mijn zak.

'Wat is er?' vraagt Brandon.

'Niks' antwoord ik kortaf terwijl ik opsta. 'Ik ga.' Ik loop het café uit. Buiten is het donker. Het regent nog steeds. Stug loop ik door. Ik heb geen sleutel dus ik kan niet naar huis. Na een aantal minuten lopen laat ik me op een bankje vallen. Waarom moet dit mij nou weer overkomen? 

'Victoria!' Ik kijk op en zie Brandon een eindje verderop staan. Hij loopt naar me toe. 'Waarom ga je niet naar huis?' Ik zucht.

'Omdat ik niet naar huis kan' mompel ik. 

'Waarom niet?'

'Mijn tante blijft bij haar vriend slapen en ik heb geen sleutel.' 

'Kom dan met mij mee' zegt Brandon. 

'Nee, ze gaat al met mij mee.' Ruben komt aanlopen. Meteen verstijf ik. 

'Dat dacht ik niet' zegt Brandon. 

'Jawel. Ze heeft mij gebeld.' Brandon lacht schamper.

'En jij denkt dat ik dat geloof? Ik weet wie je bent en ik weet ook wat je met Victoria hebt gedaan.'

'Leuk voor je. Maar daar is ze overheen.' Ruben wilt mijn hand vastpakken maar ik trek hem weg. Alles is beter dan Ruben. 

'Dat dacht ik niet.' Brandon duwt Ruben weg. 'Je blijft met je vuile poten van haar af!' Ruben duwt Brandon terug. Ze raken verstrikt in een gevecht. Ik grijp mijn kans en ren weg. Ik heb geen behoefte aan ze. Ze zijn allebei niet te vertrouwen. Ik voel dat iemand mijn pols vastpakt. Een gil ontsnapt uit mijn mond.

'Rustig maar.' Het is de stem van Brandon. Ik draai me naar hem toe.

'Laat me met rust!' roep ik. 

'Victoria, doe alsjeblieft rustig. Ik heb geen zin in nog een gevecht met Ruben. Kom alsjeblieft mee. Ik wil niet dat je alleen blijft.' 

'Ik wil niet met je mee' zeg ik. De tranen prikken in mijn ogen. Nog steeds ben ik verliefd op hem maar hij heeft mijn hart gebroken. Hij loog tegen me. 

'Alsjeblieft' smeekt Brandon. 'Ik kan je niet alleen laten als Ruben hier ergens rondloopt.' 

'Dit doe je alleen maar zodat ik je vergeef' zeg ik.

'Nee, zo zit het niet. Ik doe dit omdat ik van je hou.' Mijn ogen worden groot. Door mijn reactie is hij even stil. Hij lijkt na te denken maar dan kijkt hij zelfverzekerd. 'Ja, ik hou van je. Ik hou van je, Victoria.' Ik voel een traan over mijn wang rollen. Niet weer. Ik wil niet weer huilen. Brandon sluit me in zijn armen en ik laat het toe. Op dit moment heb ik iemand nodig.  

(Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik van dit hoofdstuk moet denken...)