Who I am

23 - Victoria

'Drie keer raden wat je vriendje heeft gedaan' zegt Ruben.

'Hij is mijn vriendje niet' zeg ik bot.

'Dat kan me niets schelen. Je hebt gevoelens voor hem en hij voor jou.' Ruben neemt plaats op de stoel tegenover me. 'Kijk maar.' Hij houdt zijn mobiel voor me. Er staat een filmpje van Brandon op, waarin hij zegt dat hij ook Cameron is.

'Je bent echt een eikel.'

'Toch wel grappig dat hij het nu wel zegt. Maar dat het zó lang duurde voordat hij iets tegen jou zei' zegt Ruben, mijn opmerking negerend. Ik trek nogmaals aan de touwen die om mijn polsen vastzitten maar het enige wat dat oplevert is pijn.

'Hou je rustig' beveelt Ruben. 'Tenzij je liever wilt dat dat andere gebeurt.' Meteen hou ik me stil.

'Waarom doe je dit?' vraag ik.

'Ik doe je alleen maar een plezier.' Ruben loopt naar me toe. 'Nu heb je tenminste bewijs dat hij echt van je houdt.'

'Alsof het daarvoor is.' Ik rol met mijn ogen.

'Daar is het inderdaad niet voor' lacht hij. 'Het is gewoon leuk om jullie te zien pijn lijden.' Hij loopt richting de deur. 'Maar goed, ik ga even weg. Doe vooral alsof je thuis bent.' Met die woorden loopt hij de kamer uit. Ik probeer nogmaals mijn handen los te krijgen maar de touwen snijden in mijn polsen. Als ik hier weg ben sluit ik me op in mijn kamer en kom ik er nooit meer uit. De buitenwereld doet me alleen maar pijn. Ik heb nooit geluk. Ja, voor even Brandon maar dat is ook fout gelopen. Voor de rest ben ik alles kwijtgeraakt, mijn ouders, vriendschappen en niet te vergeten, mijn maagdelijkheid. Dat is van me afgenomen zonder toestemming. Ik had me altijd voorgesteld om mijn eerste keer te delen met iemand van wie ik echt hou. Ik dacht dat die iemand Brandon was maar nu weet ik het niet meer. Ik weet niet hoe ik zal reageren als hij opeens voor me staat. Waarschijnlijk spring ik in zijn armen. Niet alleen omdat ik hem dankbaar ben maar ook omdat ik hem mis. Een zucht verlaat mijn mond. Misschien komt hij wel helemaal niet. Misschien luist Ruben hem erin.

'Ik ben er weer.' Ruben loopt de kamer weer in. Hij heeft een bord met eten in zijn handen en gaat op de stoel tegenover me zitten.

'Ik hoef niks' zeg ik.

'Dan niet.' Hij schuift het bord weg. 'Brandon komt pas als ik het wil' maakt hij me duidelijk.

'En wanneer is dat?' vraag ik.

'Misschien morgen, misschien over een week, een maand, of een jaar.' Hij grijnst.

'Klootzak' sis ik. 'Wat moet je nog? Brandon heeft zijn geheim al opgebiecht.'

'Ik wil hem laten boeten voor het feit dat hij jou van mij heeft afgepakt.'

'Ik ben nooit van jou geweest' zeg ik. 'Je hebt me verkracht.'

'En ik zou het zo weer doen.'

'Ik word nog liever gepest dan dat ik met jou in een ruimte zit.' Ruben lacht.

'Hoe dankbaar was je me ook alweer toen ik ervoor zorgde dat het pesten stopte? Volgens mij besprong je me.'

'Ja, dat was voordat ik erachter kwam dat je zo'n klootzak bent.' Ruben staat op en loopt op me af. Een harde klap komt terecht in mijn gezicht.

'Nu moet je eens heel goed luisteren!' sist hij. Zijn speeksel vliegt in mijn gezicht. Ik trek mijn gezicht samen. 'Noem me nog eens klootzak of iets in die richting, en ik verkracht je meteen! Dus ik zou je maar koest houden als ik jou was!' Na die woorden beent hij de kamer uit, mij, opnieuw, alleen achterlatend. Mijn polsen bloeden inmiddels. Uit mijn neus komt ook een straaltje bloed. En mijn lichaam zal ongetwijfeld onder de blauwe plekken zitten. Hopelijk komt Brandon snel. Ik hou dit echt niet lang meer vol. Ook al zit ik hier niet nog niet zo heel lang, het voelt als dagen.