Who I am

Epiloog

Ik heb besloten om geen vervolg te schrijven omdat ik daar de inspiratie niet meer voor heb. Dus dit is de epiloog. Het spijt me dat jullie zo lang moesten wachten. Maar ik heb de inspiratie niet meer voor een tweede deel. En daarbij heb ik ook mijn andere boeken. Als ik hier nog een vervolg voor zou schrijven zou het te lang duren voordat er nieuwe hoofdstukken opkomen. Dus dat doe ik jullie niet aan. Hopelijk vinden jullie de epiloog leuk x 

----------------------------------

{Victoria}

De dagen gaan langzaam voorbij. Elke dag bellen Brandon en ik maar dat maakt het gemis niet minder erg. Ik wil in zijn armen liggen en tegen hem zeggen dat ik van hem hou. Mijn mobiel gaat af dus ik pak hem en neem op.  

'Met Victoria.'

'Hey, met Brandon' klinkt er aan de andere kant van de lijn. 'Hoe gaat het met je?'

'Ik mis je' mompel ik. 'Maar verder gaat het goed.'

'Heb je iets te doen vandaag?' 

'Nee, hoezo?'

'Denk je dat je mij kunt komen ophalen van het vliegveld?' Mijn mond valt open.

'Je zou toch nog twee weken wegblijven?' vraag ik verbaasd.

'Ja, maar mijn vader en ik hebben besloten om gewoon in Nederland de studio in te duiken. En de concerten zijn voorbij.'

'Hoe laat kom je aan?' vraag ik. 

'Over een uur. Red je dat?' 

'Ja, ik kom er nu aan.'

'Is goed. Tot zo.'

'Tot zo.' Met die woorden hang ik op. Meteen sprint ik de trap af.

'Jenna!' roep ik. 'Kan je me naar het vliegveld brengen?' 

'Waarom?' lacht ze.

'Brandon komt eerder terug en ik wil hem ophalen.' 

'Spring in de auto dan.' Ik glimlach en trek snel mijn schoenen en jas aan. Binnen een minuut zit ik in de auto. Jenna komt enkele minuten later de auto in. 

'Heb je Brandon gemist?' vraagt ze terwijl ze de auto start. Ik knik.

'Heel erg.' Ze rijdt de straat uit.

Na zo'n half uur komen we aan bij het vliegveld. Meteen stap ik uit de auto en ren ik naar binnen. Mijn blik valt op de klok. Nog een kwartier en dan zou Brandon komen. Ik probeer mijn snelle ademhaling onder controle te krijgen terwijl ik naar de goede gate loop. Opeens zie ik een paar handen voor mijn ogen. Verschrikt draai ik me om om vervolgens in de ogen van Brandon te kijken. Mijn mond valt open en er komt geen woord uit. Warme tranen rollen over mijn wangen.

'Niet huilen' fluistert Brandon terwijl hij me in zijn sterke armen sluit. 

'Ik heb je gemist' mompel ik. 

'Ik jou ook.' Ik verberg mijn gezicht in zijn shirt en neem zijn geur diep in me op. 'Ik hou zoveel van je, Victoria.'

'Ik hou ook van jou.' Ik kijk weer op. Brandon kijkt me glimlachend aan en veegt de tranen van mijn wangen. 

'Ik heb je lippen gemist' mompelt hij terwijl hij met zijn duim over mijn lippen strijkt. 'En je ogen.' Ik glimlach. Zijn zachte lippen raken de mijne. De bekende vlinders razen weer door mijn buik. Veel te snel laat hij me weer los. 

'Laten we maar gaan' zegt hij zacht. Ik knik. Hij verstrengelt zijn vingers met de mijne en zo lopen we achter de rest aan. 

Lachend pakt Brandon het kussen van me af en gooit het op de grond.

'Dat kussen was zacht' zeg ik en ik trek een pruillip.

'Niet als iemand het tegen je aan slaat.' Hij draait ons om zodat hij boven mij hangt. Zijn vingers vegen een plukje haar achter mijn oor. 

'Ik hou van je' zeg ik. Brandon glimlacht en drukt zijn lippen tegen de mijne. Ik ga erin mee en haal mijn vingers door zijn haar.

'Als we iets ouder waren geweest, had ik je ten huwelijk gevraagd' mompelt Brandon tegen mijn lippen aan. Ik glimlach en pak de zoom van zijn shirt vast. 

'Ik ben er klaar voor' zeg ik zacht. 

'Waarvoor?' vraagt Brandon onverschillig. Ik rol met mijn ogen en trek zijn shirt een beetje naar boven. 'Zeg dat dan gewoon' zegt Brandon terwijl hij zijn shirt uittrekt. 

'Doe niet zo stom.' Brandon lacht en plaatst een kus op mijn voorhoofd.

'Vind je het goed als we dat een andere keer doen? Ik heb last van mijn jetlag.' Ik knik begrijpend. 

'Dan gaan we slapen.'

'Jij hoeft niet te slapen, hoor. Het is pas tien uur 's avonds.' Ik haal mijn schouders op en duw hem zacht van me af. Ik trek mijn kleren uit en pak Brandons shirt van de grond die ik vervolgens aantrek. Brandon trekt zijn broek uit en kruipt onder de deken. Ik nestel me tegen hem aan. 

'Ik heb dit gemist' zucht ik. 

'Ik ook.' Na een aantal minuten val ik in slaap, in de armen van de jongen waarvan ik hou.

(Dit was dan het officiële einde van 'Who I am'. Ik hoop dat jullie dit boek leuk vonden. Bedankt voor alle stemmen en reacties. Neem ook een kijkje bij mijn andere boeken x)