Who I am

30 - Brandon

Victoria houdt mijn hand stevig vast terwijl we over het vliegveld lopen. In mijn andere hand hou ik mijn koffer. Achter en voor ons lopen een aantal beveiligers. Ik zucht diep en stop met lopen. Mijn koffer zet ik op de grond. Vervolgens kijk ik Victoria aan. Ze heeft tranen in haar ogen. Ik neem haar gezicht in mijn handen.

'Niet huilen' fluister ik. Ze wurmt zich los uit mijn greep en slaat haar armen stevig om me heen. 

'Ik wil niet dat je gaat' mompelt ze. Ik plaats een kus op haar haar en wrijf troostend over haar rug. 

'Ik zal je elke dag bellen en berichten sturen' stel ik haar gerust. Eerlijk gezegd wil ik ook niet gaan. Ik maak me te veel zorgen om Victoria. Ik wil niet dat ze zoveel haat krijgt. Dat verdient ze niet. Ze kijkt me weer aan. Ik veeg de tranen zacht van haar wangen.

'Ik hou van je' zeg ik zacht.

'Ik ook van jou.' Voorzichtig laat ik mijn lippen de hare raken. Ze gaat mee in mijn kus. Ik trek haar dichter tegen me aan en voel nu ook de brok in mijn keel groeien. Ik laat haar weer los en neem haar dan weer in mijn armen. Tranen verlaten mijn ogen en rollen over mijn wangen die vervolgens in Victoria's haar terechtkomen. Ik hoor en voel Victoria snikken tegen mijn borst. Het doet me pijn om te weten dat ik een paar maanden weg van haar zal zijn. Ik wil haar elke dag bij me hebben en haar aan kunnen raken. 

'Ik zou willen dat je meekon' fluister ik. 

'Brandon, we moeten gaan' hoor ik mijn vader zeggen. Ik druk nog snel een kus op Victoria's lippen die inmiddels zout proeven door de tranen en breng dan mijn lippen naar haar oor.

'Ik hou zoveel van je. Onthoud dat. Ik kom je zo snel mogelijk weer opzoeken. Bel me als er iets is.' Victoria knikt. 

'Ik hou van je, Brandon' zegt ze. Ze drukt haar lippen kort tegen mijn wang. Ik glimlach naar haar en laat haar dan langzaam los. Daarna loop ik achter mijn vader aan. Voor ik door de tunnel loop die naar het vliegtuig leidt, kijk ik nog één keer achterom. Victoria staat met schokkende schouders tegen Jenna aan. Het breekt me om haar zo te zien. Mijn vader legt zijn hand op mijn schouder.

'Je zult haar snel weer zien' stelt hij me gerust.

'Is er geen mogelijkheid dat ze mee kan?' vraag ik. 

'Brandon, ze woont bij haar tante. Die kan ze niet zomaar achterlaten.'

'Maar het kan wel?' Mijn vader zucht.

'In principe wel. Maar daar is het nu te laat voor.' Ik knik en loop dan achter hem aan. Even leg ik mijn hand op mijn wang die nog tintelt van Victoria's kus, net als mijn lippen. Ik pak mijn mobiel en stuur Victoria een bericht.

*Hey, ik mis je :'(*

*Ik jou ook :(*  krijg ik vrijwel meteen terug. Glimlachend stap ik in het vliegtuig. Op naar Amerika.

(Dit was het einde van 'Who I am' :( Maar zoals jullie weten komt er een deel 2! Wanneer precies weet ik nog niet maar hij komt in het nieuwe jaar dus ik hou jullie nog even op de hoogte. Wat vinden jullie van dit boek?)