Związani~ Jdabrowsky

Rozdział 12. Kręćmy się razem na karuzeli kłamstwa

- Diana, ja nie chcę wyjeżdżać- Krzyknął na przywitanie, po czym złapał mnie w tali i przycisnął do drzwi. Jego twarz zaczęła zbliżać się do mojej, jego usta do moich ust.

- Nie!- Przerwałam mu.

- Myślałem, że ci się podobam- wyjaśnił zmieszany.

-To nie o to chodzi.- Ucięłam.

- Więc o co?- Spytał ze złością.

- Jesteśmy rodzeństwem. 

Spojrzał na mnie zdziwiony i cofnął się. Przez chwilę patrzył na mnie bez słowa, a potem zaczął się śmiać. Bez słowa wyciągnęłam z torby albumy, które wybiegając z domu zabrałam ze sobą i pokazałam mu. Wiedziałam, że rozpoznał ojca i siebie na zdjęciach. Wiedziałam, że zaczyna mi wierzyć.

- Słuchaj. Ja jestem wściekła, ale nie mogę cię stracić. Musimy myśleć rozsądnie i cholera! Nie wiem jak, ale... Musimy coś wymyślić.

Jasiek usiadł na schodach i zaczął pocierać rękami skronie. 

- Daj mi chwilę pomyśleć- wyszeptał.

Patrzyłam na niego w milczeniu. Każda sekunda wydawała mi się godziną i byłam pewna, że dożyje tutaj starości, zanim coś się stanie.

- Oni myślą, że my jeszcze nic nie wiemy.- Powiedział cicho. - Chcą zapobiec temu, abyśmy się dowiedzieli o swoim pokrewieństwie. Po prostu powiemy im, że znamy prawdę. Ja jestem dorosły. Mogę decydować o sobie. Mogę decydować, że chcę cię widywać. Ty też będziesz mogła. Więc co robimy?

- Idziemy po tatę a potem do mamy. 

Jasiek kiwnął głową. Wstaliśmy bez słowa i weszliśmy do mieszkania Jasia. Zastaliśmy Adama pakującego torbę. 

- Tato, wiemy że jesteśmy rodzeństwem.- Powiedział Jasiek zimno i prosto z mostu.

Mężczyzna wypuścił z rąk stos koszulek i spojrzał na nas z paniką. 

- Pójdziemy do mamy i wyjaśnicie na wszystko- Uzupełniłam najspokojniej jak umiałam.

[***]

Siedzieliśmy  we trójką na kanapie w salonie. Mama stała z założonymi rękami. Usta zaciskały jej się w coraz cieńszą linię. 

- Nie jesteśmy już dziećmi- Zaczęłam- Kiedyś byśmy się dowiedzieli prawdy. Postanowiliśmy nie popadać w histerię jak infantylne dzieciaki z filmowych historii i zachowywać się rozważnie. Nie będę tupać nogą, ale teraz wy macie szansę nam to wytłumaczyć. 

Mama westchnęła i nagle wyraz jej twarzy zmienił się o 180 stopni. Zniknęła złość i pojawiło się coś na kształt bezsilności, smutku a może żalu.

- Byliśmy kiedyś małżeństwem- Zaczęła, a po chwili głos jej zadrżał- Miałam problemy psychiczne, uzywki, uzależnienia... Spowodowałam wypadek. Tata i Janek  prawie umarli. To wszystko przesądziło. Miarka się przebrała. Wzięliśmy rozwód. Jasiek został z tatą. Natalka była już duża i była w tym czasie za granicą. Nigdy nie wróciła do Polski...

- To dlaczego przyznano tobie prawa rodzicielskie nade mną? Dlaczego oboje nie musieliśmy mieszkać z tatą? - Przerwałam zszokowana.

- B-bo- Zająknęła się- Ciebie wtedy nie było, nie było cię jeszcze przez długi czas.

- Ja nie rozumiem- wyszeptałam. 

- Nie jesteś naszą córką. Adoptowałam cię. Dziewczyna z sąsiedztwa zaszła w ciążę jako nastolatka. Rodzice się jej wyrzekli, a ja jej pomogłam. Chciała się zabić. Powiedziała, ze tego nie zrobi jedynie, gdy zaadoptuję cię. Zrobiłam to. Ona  jednak nie dotrzymała słowa. 

Poczułam jak z oczu zaczynają lecieć mi łzy. Zaczęłam ciężko oddychać, coraz szybciej i szybciej. Postanowiłam oddychać wciągając powietrze przez nos i wypuszczając ustami. To zawsze pomagało mi się uspokoić.

- Ja cię zawsze kochałam jak swoją córkę- Wyjaśniła.

- Wiem- ucięłam.- Nie jestem zła, że mnie adoptowałaś, że mnie pokochałaś, mimo  że jestem obca. Dałaś mi dom, dałaś mi wszystko. Jestem zła, że zataiłaś przede mną prawdę.  A teraz posłuchaj.

-