Miss Warfreak [COMPLETE/REVISING]

MW: Chapter Five

Xaviere Alexis Medina

Hinawi ko kaagad ang mga luha sa mata ko at tumayo na sa pagkakaluhod. I had enough.

Bweset talagang mga nakaraan. Wala namang mangyayari kung iiyak ako kasi nangyari na 'yon and I don't have the power to bring it back. That shit will hunt me at wala akong magagawa. Dad maayos mo talaga akong pinalaki. Ang ayos, sobrang ayos lang.

Iniwan ko si Daddy doon na patuloy parin sa pagsesermon sa akin at tumakbo na pataas ng hagdanan.

As if tutulong 'yan? You've already screwed me so badly.

"Go back here this instant young lady. Hindi pa tayo tapos!" hindi ko siya pinansin at patuloy parin ako sa paglalakad patungo sa kwarto ko.

"I have to go." I said with distaste in my mouth. Mas kinamumuhian ko siya habang inaalala lahat ng nangyari noon.

I've come to a realization that all what happened wasn't my fault but they still blamed me. So I grew numb.

Nakakabanas 'tong araw na 'to. He doesn't have the right to lecture me. Wala siyang ginawa kung hindi paiyakin ako. He stopped acting as a father to me years ago so I'll do the same, I'll stop becoming his daughter.

Binubulag niya ang sarili niya sa mga katagang, ang galing niyang ama sa akin. Sarap bigyan ng Oscar sa galing niya umarte.

Padabog kong kinandado ang pinto ng kwarto ko. Hindi ko alam bakit ako hinihingal kaya napasandal ako sa likod ng pinto.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. All this years, all this fucking years. God, that old man treated me like garbage now ganito ang itatanong niya sa akin?

Pinalaki nila ako ng maayos?

"Fuck you all!" napatingin ako sa mga gamit ko. Kung paano naka-display lahat ng mga ito ng maayos.

Wala miisa dito ay nanggaling sa nakaraan ko. Pero bakit ko nakikita si Jady sa harapan ko habang nag-iimpake kami papunta sa Baguio. Bakit ko nakikita ang pigura niyang nagpipinta sa gilid ng bintana?

Did I really kill her? Am I really a monster?

"Make is stop, I didn't. I did not do it!" sigaw ko sabay tapon ng vase na nasa gilid ng pinto.

Tumilapon lahat ng bubog nito sa sahig at kaagad nitong nahagip ang paa ko. Hindi pa ako nakuntento at pinagtatapon ko pa ang iba kong mga gamit.

I feel so wasted and numb. Ilang taon akong nakulong sa dilim, I'm tried of being manipulated.

"I'm sorry Jady, I really am." napahikbi ako. "Hindi ko sinasadya, sorry ..." mga hindi naiintindihang salita lang ang lumabas sa bibig ko habang dahan-dahan ko binababa ang tuhod para lumuhod.

Hindi ko na inalintana ang pagtusok ng mga matatalim na bubog ng vase sa tuhod at kamay ko.

I am so fed up of all of Dad's accusations, that his words has confused me of what realy is my own sanity. Kung paniniwalaan ko ba ang ilang taon na pagsabi niya sa akin na isa akong halimaw at pinatay ko ang kapatid ko o paniniwalaan ko ang sarili kong konsensiya. Hindi ko na alam.

~•~

Bumangon ako ng maaga para hindi ko na makita ang pagmumukha ng Daddy sa hapag-kainan. Mabwe-bweset lang ako.

Maaga akong lumabas ng bahay at pinaharurot ang kotse ko papunta sa paaralan.

Pumasok ako sa classroom at natulog na muna dahil maaga pa naman. I just wanna disappear really.