Claiming What's His | Nederlandse Versie

Hoofdstuk Één.

Hoofdstuk 1

| Lydia Moore |

Zwijgzaam houd ik zoals elk ander meisje in de rij, op Christine na, mijn blik op de grond gericht.

Met zo'n ongeveer dertig meisjes staan we verzameld op het grote plein, al sinds vijf uur in de ochtend, en een rilling loopt over mijn rug wanneer de geur van een machtige Wolf steeds sterker wordt.

De zware voetstappen houden voor een aantal seconden halt om een bevel te schreeuwen, waarna de Alpha een afkeurend geluidje maakt en weer verder loopt.

Vervolgens snuift hij diep, waarin de woede goed hoorbaar is, en verbreekt dan de doodse stilte om naar haar naam te vragen.

"Christine LeNore," antwoordt het meisje nerveus. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken terwijl ik kleintjes met mijn ogen rol.

Christine is het soort meisje dat aandacht zoekt op de verkeerde manier; te korte topjes en kleine rokjes in combinatie met een zware laag make-up. Maar wanneer jongens haar dan aandacht geven, scheldt Christine hun uit omdat ze haar alleen zien als een 'stuk vlees'.

Ook staat Christine bekend om haar niet zulke geweldige hersencapiciteit, vandaar dat ze denkt dat ze een bevel van een Alpha kan negeren.

Mijn benen beginnen lichtjes te trillen door de machtige aura die Alpha Marshall uitstraalt van zo dichtbij en mijn hart begint van ritme te veranderen wanneer Christine bij haar keel wordt vast gegrepen.

"En Christine, kan jij mij misschien vertellen waarom jíj míjn bevel genegeerd hebt?"

Uit mijn ooghoeken zie ik Christine haar gezicht steeds roder aanlopen terwijl ze wild naar adem probeert te happen.

Alpha Marshall kijkt met een vermakelijk gezicht toe hoe Christine langzaam maar zeker steeds minder lucht binnen krijgt, tot op het moment waar haar ogen bijna dicht vallen en ze bewusteloos dreigt te vallen.

Gedempte schraapgeluiden komen uit haar keel tot haar voeten op en gegeven moment bijna niet meer in de lucht bewegen.

"Laat haar los, kunt u niet zien dat ze stikt?"

Geschrokken schieten alle hoofden op, zowel van de meisjes in de rij als die van de omstanders en geschokte mompelingen volgen.

Met een harde klap valt Christine op de grond en een pijnlijke kreun verlaat haar mond terwijl haar handen naar haar keel, waar paarse afdrukken staan, grijpen.

Alpha Marshall draait zich om terwijl zijn ogen de omringende mensen afgaan tot zijn ogen bij die van mij blijven hangen.

Zijn ogen verkleinen zich lichtjes terwijl zijn lippen tot een dunne lijn worden gevormd.

Hij laat zijn donkerbruine ogen over mijn lichaam heen gaan en zijn mondhoeken krullen goedkeurend omhoog.

Ongemakkelijk door het intensieve gestaar van Alpha Marshall buig ik mijn hoofd weer en schuifel ik voorzichtig, zonder dat het opvalt, wat naar achter.

"Nee, nee, nee," zegt Alpha Marshall afkeurend en grijpt mij bij mijn bovenarm beet, "-dat gaat zomaar niet."

Angstig kijk ik in de duistere ogen van Alpha Marshall. In de ogen van de persoon waar alleen maar gruwel over verteld kan worden.

"Jullie kunnen gaan," beveelt Alpha Marshall op luide toon en meteen slaken een aantal een opgeluchte zucht waarna ik achter blijf op een verlaten plein, op Alpha Marshall na.

"Naam?"

"L-Lydia, Alpha."

"Alleen Lydia?"

"Lydia Moore," fluister ik en bijt op de binnenkant van mijn wang om geen stomme opmerking te maken.

"Dus Lydia Moore," spreekt hij mijn naam vol afkeur af, "wat dacht jij daar zo net te doen?"

"Ik, ik," stamel ik verslagen terwijl ik zoek naar de juiste woorden.

"Jij wat?" gromt Alpha Marshall geïrriteerd en verstevigd de greep op mijn arm waardoor een kleine snik uit mijn mond ontsnapt.

"Ik-," begin ik weer, alleen net als de vorige keer weet ik niet verder te komen dan dat specifieke woordje.

"Génoeg."

Alpha Marshall laat mijn arm los, alleen om een arm om mijn middel te kunnen slaan en mij dicht tegen hem aan te drukken.

Door deze onverwachte actie begint mijn adem gehavender te worden, met angst als voornaamste reden, en mijn hart als een bezettende te kloppen.

Wat is hij van plan?

Langzaam laat hij zijn hand onder mijn shirt verdwijnen, om met zijn vingertoppen over mijn blote rug te strijken.

"W-wat d-doet u?" stamel ik terwijl ik mij voorzichtig uit zijn greep probeer los te komen. Zijn aanrakingen geven mij de kriebels, en niet op de goede manier.

"Waag het!" snauwt hij als hij doorkrijgt dat ik het helemaal niet prettig vindt om door hem op deze manier aangeraakt te worden.

Een laatste keer laat hij zijn hand over mijn rug gaan, maar wanneer hij bij de sluiting van mijn beha komt, heb ik er genoeg van.

In één felle beweging heb ik zijn arm van middel weten te werken en is zijn hand weer naast zijn zijde, waar het hóórt.

"Jij, Lydia Moore, gaat mee."