Claiming What's His | Nederlandse Versie

Hoofdstuk Twaalf.

Hoofdstuk 12

| Lydia Moore |

Uren zijn ondertussen verstreken en we hebben nog geen enkel woord gehoord van de dokter over Ember haar staat. Gwen is ondertussen al iets gekalmeerd, maar nog steeds trilt haar lichaam lichtjes en verlaten af en toe de woorden 'ze gaat dood' haar mond.

Rome heeft zich helemaal tegen mij aan genesteld en is daarna meteen in slaap gevallen.

Ik kan niets anders doen dan naar de witte muur van de gang voor mij staren terwijl duizenden doemscenario's zich in mijn hoofd afspelen. Wat als Gwen gelijk heeft? Wat als Ember het inderdaad niet haalt, en overlijdt? Hoe moet ik dat dan aan Rome en Gwen gaan uitleggen?

Ondanks mijn zorgen voor Ember zelf, en haar broertje en zusje, gaan mijn gedachtes toch echt uit naar Alpha Marshall. Hoe zal hij er mee omgaan? Hij is tenslotte al helemaal doorgedraaid toen hij Luna Eliza verloor.

"Luna Lydia?"

Meteen bij het horen van mijn naam, kijk ik op. Gwen lijkt het niet door te hebben dat de dokter de kamer van Ember uit is gestapt en naar de grond kijkt.

Zo voorzichtig als ik kan, probeer ik Rome van mij af te krijgen zonder hem wakker te krijgen. Helaas mislukt dat, en ontwaakt hij uit zijn slaap. Een beetje duffig kijkt hij om zich heen, tot zijn ogen op mij vallen. Meteen trekken zijn wenkbrauwen samen en kijkt hij mij vragend aan.

Ik wuif het weg en lach liefjes naar hem. "Geen zorgen Rome, ik ben zo weer terug. Kan jij even op Gwen letten voor mij?"

Meteen knikt Rome en zie ik zijn borst van trots zwellen dat ik hem wat vraag te doen. Eenmaal gerust gesteld dat ik de twee kinderen met een goed gevoel kan achter laten, loop ik naar de dokter toe.

"Ik neem aan dat we dit beter niet in hun bijzijn kunnen bespreken?" begin ik, waarna de dokter resoluut knikt. "Dat lijkt mij inderdaad geen goed idee."

De dokter, die zich als Finn heeft voorgesteld, leidt de weg naar zijn kantoor toe, waar de akelige geur van Alpha Marshall al sterker begint te worden, hoe meer we het naderen.

Mijn hart begint in mijn keel te kloppen, maar ik kan nu niet weg rennen. Hij zal mij toch wel weer vinden, net zoals dat ik wil horen wat Finn te zeggen heeft over Ember. Ik ben al eens een zusje verloren aan Argentum, dan ga ik niet mijn stiefdochter ook nog eens verliezen gezien zij, samen met Gwen en Rome, de enige familie zullen zijn die ik nog zal hebben in de toekomst.

"Alpha Marshall."

Eerbiedig knikt dokter Finn en buigt lichtjes zijn hoofd op het moment dat hij zijn eigen kantoor binnen stapt. Gelukkig negeert Alpha Marshall vrijwel meteen mijn aanwezigheid en blijven zijn ogen, iedere beweging van de dokter volgen.

"Ik ben bang, dat ik alleen maar slecht nieuws heb," zucht de dokter en neemt plaats achter zijn houtenbureautje. Vervolgens pakt hij een stapeltje papieren tevoorschijn, en houdt zijn ogen daar akelig vast gericht op.

"Slecht nieuws?" buldert Alpha Marshall, geen enkele moeite doende om zijn woede nog lichtelijk onder controle te houden.

Dokter Finn lijkt helemaal niet geïntimideerd door Alpha Marshall en knikt. "Het is inderdaad wat Luna Lydia al zei. Argentum."

Ondertussen begint Alpha Marshall rood aan te lopen, moordlustigheid over zijn hele gezicht geschreven.

"Ik zal alles doen wat ik kan," verteld Finn rustig verder en staat nu zelfs op uit zijn stoel. "Vandaar dat ik nu moet gaan. Ik heb een video conferentie geregeld met dokters van alle omstreken, hopend dat zij misschien nog wat ideeën of tips hebben."

Voordat Alpha Marshall noch ik de kans krijgen om iets te zeggen, is Finn al snel langs ons geschoven en heeft hij de kamer verlaten.

En ik ben weer eens alleen met hem in een kamer.

Omdat ik elk ongewenst contact met Alpha Marshall wil vermijden, draai ik mij meteen om en loop naar de deur toe. Helaas voor mij, is Alpha Marshall sneller en grijpt mij bij de heupen vast. Zonder de mogelijkheid te krijgen om nog los te komen uit zijn ijzeren greep, trekt hij ons zover weg bij de deur als mogelijk.

Hij plaatst mij op het bureau, en gaat tussen mijn benen in staan. Met ieder ander had ik dit als iets romantisch, spannends, op kunnen vatten maar met hem kan ik alleen maar van het ergste uit gaan. Zeker met de, volgens hem, grote mond die ik de laatste paar keren heb gegeven.

"Wat doe je?" sis ik boos, ondanks mijn angst. "Laat mij los, verdomme."

Mijn boze woorden gaan het ene oor in en het andere oor uit bij Alpha Marshall. Zijn ogen blijven gefocust op mijn nek, waar ik zo goed als mogelijk de meest hoge trui qua decolleté heb proberen uit te zoeken, om de Mark van hem te verbergen.

"Wat moet je toch?" zeg ik, mijn stem nu licht trillen. Omdat hij juist niets zegt en alleen maar heel intensief naar mij blijft staren, wordt de angst in mij groter dan wanneer hij gewoon zou gaan staan schreeuwen en allerlei vloekwoorden in het rond zou gooien.

Even blijft het stil tussen ons, zo stil dat als je een spelt zou laten vallen, je het zou kunnen horen. Dan, vanuit het niets, lanceert hij zichzelf naar voren met zoveel kracht dat hij mij over het bureau heen laat liggen met hem bovenop mij.

Zijn gezicht is naar mijn mening te dicht in mijn beurt en wetend wat zijn volgende stappen zullen zijn, beginnen er al tranen zich in mijn ogen te vormen. Alpha Marshall's lippen beginnen mijn nek te verkennen. Waar ieder ander kreunen van genot had gelaten, kwamen er nu alleen maar angstige smeekgebedjes uit mijn mond.

"Dit is je verdiende loon, vieze hoer dat je bent," gromt hij met lage stem in mijn oor, waarna hij er zachtjes in bijt. "Jij moet zo nodig onbeschoft zijn, dan zal ik je maar een lesje moeten leren."

De grote handen van hem beginnen ondertussen ongecontroleerd over mijn lichaam heen te gaan. Overal waar hij is geweest, laat hij kippenvel en een misselijkmakend gevoel achter.

"Stop, alsjeblieft," fluister ik nauwelijks hoorbaar. Alweer doet hij alsof hij mij niet heeft gehoord en laat zijn handen nu op de voorkant van mijn shirt rusten. Een diepe zucht verlaat mijn mond, wetend wat hij van plan is om te gaan doen.

In één simpele beweging heeft hij mijn shirt aan flarden gescheurd en weet ik dat het enkel nog maar een kwestie van tijd zal zijn voor de rest van mijn kleding volgt.

*************

Sodeju, dat was lang geleden! Het spijt mij echt enorm en ik weet dat ik van alles kan gaan zeggen om als excuus te gaan gebruiken, maar dat heeft geen zin. Ik ga echter nu meteen verder en weet zeker dat ik dit verhaal binnenkort zal afronden (uiteraard niet te gehaast, maar ik heb het verhaal helemaal al uitgedacht. Ook mag ik van mijzelf niet met een nieuw verhaal beginnen totdat ik deze voltooid heb XD).

Zoals sommige misschien al weten: ik heb mijn eigen account. 

En als laatste puntje: Ik ben weer terug woehoe.