Claiming What's His | Nederlandse Versie

Hoofdstuk Twee.

Hoofdstuk 2

| Lydia Moore |

Verslagen zit ik op mijn bed terwijl mijn ogen gaten branden in de witte muur, die bedekt is met posters van verschillende plaatsen in de wereld.

Waarom?

Ik slaak een gefrustreerde zucht en laat mij achter over vallen.

Waarom?

Het is gewoon niet eerlijk.

Helemaal níet eerlijk.

Ik wil niet mee met Alpha Marshall, alles behalve dat.

Doordat ik diep in gedachten ben verzonken hoor ik mijn moeder niet kloppen op de deur.

"Lia, lieverd?"

"Mam," mompel ik en druk vervolgens een kussen tegen mijn gezicht aan om mijn rood gehuilde ogen te verbergen.

"Liefje toch," zucht mijn moeder met een gebroken stem en komt mijn  kamer binnen lopen. Ze neemt plaats naast mij op het bed en trekt mij meteen tegen haar aan.

"Papa doet er van alles aan, maar die Alpha Marshall is een koppige," fluistert mijn moeder .

"Waarom?" 

"Ik weet het niet, Li, ik weet het echt niet."

"Het is zo oneerlijk," snik ik en nestel mij dichter tegen mijn moeder aan.

"Schatje toch. Alles gaat goed komen," zegt mijn moeder zachtjes terwijl ze haar hand door mijn haar laat gaan.

De minuten die volgen brengen we in stilte door, terwijl ik mijn ogen sluit en vurig hoop dat dit alles een nare droom is.

"Eva?"

"Ik ben boven!"

De zware voetstappen van mijn vader hoor ik de trap op komen en het kleine sprankje hoop begint langzaam te doven.

Zwijgend komt mijn vader de kamer binnen en gaat zitten op de rand van het bed.

"Hij wil met Lia spreken," vertelt mijn vader met verslagen blik in zijn ogen.

-

Met op elkaar geklemde kaken kijk ik naar Alpha Marshall, wiens lippen in een duivelse grijns staan gekruld.

"Nee," zeg ik dan en sla mijn armen koppig over elkaar.

Meteen verdwijnt de grijns van Alpha Marshall en komt een kille blik er voor terug in de plaats.

"Nee?"

"Inderdaad, nee. Moet ik het soms voor je spellen? N-e-e."

In één simpele beweging is Alpha Marshall van zijn stoel en heeft hij mij tegen de muur gepind.

"Zo onrespectvol," fluistert hij, met afkeur in zijn stem, en verplaatst zijn linkerhand naar mijn keel toe, terwijl hij met alleen zijn rechterarm mij nog weet vast te houden.

Ik slik maar probeer Alpha Marshall niet de voldoening te geven om mijn angst te zien.

"Zo egoïsti-" begin ik maar word afgekapt door een oorverdovende grom.

"Pas op met wat je zegt Lydia," sneert hij en verstevigd de grip op mijn keel waardoor  mijn hoofd steeds lichter aan begint te voelen.

"Geen adem," weet ik uit te brengen en probeer met mijn eigen handen, de handen van Alpha Marshall van mijn keel te krijgen. Mijn benen beginnen wild in de lucht te spartelen terwijl Alpha Marshall geamuseerd toe kijkt, "-dus?"