Evin önüne geldiğimizde evin kapısı açıktı. Ben dakikada bir adım anca atıyotdum. Korkudan değil panikten. Cameron beni izliyordu.
"Lidyan geri çekil, önce ben gireceğim."
"Olmaz cam. Seni bu tehlikeye atamam."
"O zaman bende eve geri giderim."
Deyip arabasına bindi. Evin arkasındaki yolu kullanacağını söyledi. O an o kadar sinirlendim ki, bi daha asla onunla konuşmayacaktım. Zaten aptallık bendeydi. Daha bugün tanıştığın birine bu kadar güvenmem başlı başına bir hataydı. İçerden de ses seda yoktu. Bi anlık annem nasıl düşüncesiyle kalakaldım. Ya annem öldüyse ya cesedi tam karşımda asılı duruyor olacaksa? Ellerimi sıkıp gözlerimi kapattım ve eve giresiye kadar açmadım. Kapı önüne geldiğimi farkederek gözlerimi açtım ve açmamla çığlığı basmam bir oldu. Bu oydu. O sabahki adam elinde kocaman bi silahla bana bakıyordu. Arkada da annemi elinden vurmuştu. Annem yerde yatıyordu üstü başı paramparçaydı. Anneee diye haykırdım bi an. Allah'ım korkuyorum. Napıcam ben peki? Annem çok kan kaybetmişti. O pislik adamda elindeki silahıyla hala bana bakıyordu. O sırada adamın arkasında polisleri gördüm. Evin arka kapısından girmişlerdi. Peki polisleri kim çağırmıştı?
