Υποκείμενο Β5: Το Λάθος

Ένας Νέος Κοσμος

Αν και είχε ξυπνήσει, δε τολμούσε ν' ανοίξει τα μάτια της. Ένας δυνατός μεταλλικός θόρυβος ακούστηκε κι ένα αλλόκτο τρίξιμο ακολούθησε. Μια ακτίνα φωτός έπεσε στα μάτια της Άρυα αναγκάζοντας τη να βάλει το δεξί της χέρι πάνω στο πρόσωπό της. Παρατήρησε ότι ήταν ακόμα κουλουριασμένη στο σιδερένιο πάτωμα, αλλά δεν ένοιωθε τη γωνία που σχημάτιζαν οι καγκελένιοι τοίχοι πίσω της. Πρέπει να ήταν στοο κέντρο του κλουβιού.
Το μεταλλικό τρίξιμο εν τω μεταξύ συνεχιζόταν και το φως έμιαζε να απλονώταν στο χώρο. Κάποιος άνοιγε το κλουβί της. Πράγματι σε λίγο άκουσε φωνές και μάλιστα πολλές και αγορίστικες. Ανάμεσα στα πυκνά λόγια τους κατάφερε να ξεχωρίσει μερικές λέξεις ή και ολόκληρες προτάσεις όπως "βλίτο", "το κουτί", "Άλμπι", "καινούριος ", "δεν καταλαβαίνω" ή "μα είπαν ότι δε θα ξανανέβαινε" μα κυρίως άκουγε δύο ονόματα "Τόμας και Τερέζα". Ήταν σίγουρη ότι το δεύτερο όνομα το είχε ακούσει στο όνειρό της ή μάλλον στην ανάμνησή της.
Η τρομερή οχλοβοή από τα επιφωνήματα της έκπληξης και της περιέργιας, ξαφνικά σταμάτησε απότομα. Η Άρυα δε τολμούσε ν' ανοίξει τα μάτια της παρ' όλο που την έτρωγε η περιέργια γιατί σταμάτησε τόσο απότομα αυτός ο μεγάλος σαματάς. Ήταν σαν να είχε πατήσει κάποιος το κουμπί της παύσης σε ένα τραγούδι στο στερεοφωνικό εντελώς απροσδόκητα. Έτσι έπεσε νεκρική σιωπή που έμοιαζε να κρατά αιώνια με μοναδικό ήχο το απαλό αεράκι. Η Άρυα είχε αρχίσει να φοβάται περισσότερο απ' ότι πριν. Αποκλείεται να έφυγαν. Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, οι φωνές θα απομακρύνονταν και θα εξασθαινούσαν. Δε θα σταματούσαν απότομα. Κάτι περίεργο συμβαίνει και δε νομίζω πως είναι καλό.
Ένας εκκωφαντικός βρόντος τη διέκοψε από τη σκέψη της και ταρακούνησε όλο το κλουβί. Η δόνηση του μετάλλου έκανε τα δόντια της Άρυας να τρίζουν, ενώ η ίδια προσπαθούσε να μην πανικοβληθεί. Ήχος ακανόνιστων βημάτων δυνάμωνε σαν να την πλησίαζε. Ο ρυθμός των βημάτων ήταν ασυνίθιστος. Παμ-παμ παμ-παμ παμ-παμ. Το ένα βήμα ερχόταν πιο γρήγορα από το άλλο, ενώ το άλλο αργούσε ν' ακουστεί. Ήταν σαν ο άνθρωπος που περπατούσε, ελαφρώς κούτσαινε. Κάποια στιγμή τα βήματα έφτασαν πολύ κοντά της και σταμάτησαν. Η Άρυα κοντανάσαινε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να παραστήσει την αναίσθητη.
Μια αγορίστική φωνή κοντά της είπε "Διάολε, δεν το πιστεύω! Είναι ένα κορίτσι!"
Ακολούθησαν επιφωνήματα έκπληξης και γενικά επικρατούσε τρομερή αναστάτωση. Τα αγόρια άρχισαν να μιλάν και να φωνάζουν όλα μαζί και επικράτησε πάλι ένας γενικός σαματάς.
Η Άρυα δεν άντεξε άλλο και άνοιξε τα μάτια της. Χρειάστηκε να τα ανοιγοκλείσει πολλές φορές για να συνιθίσει στο φως. Εκείνη τη στιγμή κάποιος πρέπει να την είδε να ξυπνάει γιατί κάποιος απ' το πλήθος φώναξε "ΣΚΑΣΤΕ!" και όλοι σώπασαν κατευθείαν. Η Άρυα κοίταξε τριγύρω της και είδε τα σιδερένια κάγκελα του κλουβιού να αστράφτουν στο φως του ήλιου στα σημεία που δεν είχαν σκουριάσει. Μέσα στο κλουβί υπήρχαν κουτιά με επιγραφές που άλλες έγραφαν "ΤΡΟΦΙΜΑ" άλλες "ΕΡΓΑΛΕΙΑ" και μερικές "ΕΝΔΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΥΜΑΤΑ". Η γκρίζωπή κατσικούλα βρισκόταν δεμένη στη γωνία και δε φαινόταν να φοβάται καθόλου με όλη αυτή ην αλλόκοτη κατάσταση. Τέλος η Άρυα κοίταξε πάνω. Ένα ψηλό κι αδύνατο αγόρι με φλογίσια μαλλιά και έξυπνα μαύρα μάτια γύρω στα 17 στεκόταν από πάνω της και την κοιτούσε σιωπηλά στα μάτια με ένα ήρεμο και συνάμα αγωνιώδες βλέμμα. Η Άρυα ανασηκώθηκε και πισωπάτησε γρήγορα μέχρι την κενή γωνία του κλουβιού, ενώ η ανάσα της έγινε γρήγορη από το φόβο ότι αυτός μπορεί να ήταν από τους ανθρώπους που θα τη σκότωναν σ' αυτό το λαβύρινθο όπως τον έλεγαν. Ενστινκτωδώς, κοίταξε πάνω και μια κραυγή της ξέφυγε καθώς αντίκρισε δεκάδες έφηβα αγόρια να την κοιτάνε με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Τα ρούχα τους έμοιαζαν βρώμικα και φθαρμένα. Με μια στιγμιαία ματιά, η Άρυα κατάλαβε ότι τα ρούχα της δε διέφεραν κι αυτά από των αγοριών. Όμως αυτό δεν ήταν παρά ένα ασήμαντο πρόβλημα σε αυτό που αντιμετώπιζε εκείνη τη στιγμή.
Το κοκκινομάλλικο αγόρι άρχιζε να την πλησιάζει με τα χέρια του προτεταμένα σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει κάποιο άγριο θηρίο, όμως η Άρυα, αφού κοίταξε βιαστικά γύρω της, άρπαξε μια πέτρα, που παράπεσε από πάνω και την πέταξε στο αγόρι. Το αγόρι προστάτεψε το κεφάλι του με τα χέρια του ενώ την ίδια στιγμή έσκυψε και απέφυγε την πέτρα. Μπορεί να φαινόταν πραγματικά ανώφελο να πετάξει μια μικρή πέτρα στο αγόρι μόνο και μόνο για να κάνει πίσω όμως το σχέδιο ήταν άλλο. Η Άρυα, μόλις πέταξε την πέτρα, σηκώθηκε και έτρεξε γρήγορα σε ένα ψηλό ανοιχτό κιβώτιο που είχε μια επιγραφή "ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ" και πήρε ένα ξύλινο κοντάρι. Γύρισε σβέλτα με το κοντάρι προτεταμένο προς το μέρος του αγοριού και οπισθοχώρησε πάλι στη γωνία της. Το αγόρι αρνήθηκε να τα παρατήσει και άρχισε και πάλι να την πλησιάζει με τα χέρια του προτεταμένα. Η Άρυα έσφιξε φοβισμένα τα χέρια της γύρω απ' το κοντάρι και ετοιμάστηκε να επιτεθεί τη στιγμή που το αγόρι θα πλησίαζε πολύ.
"Ηρέμησε." Είπε αργά και σταθερά το αγόρι ενώ βημάτιζε διστακτικά "Δεν πρόκειται να σε πειράξουμε. Είσαι ασφαλής...εδώ".
Για μια στιγμή η Άρυα χαλάρωσε λίγο τη λαβή της και δίστασε να επιτεθεί. Μοιάζει ειλικρινής , σκέφτηκε. Κι αν λέει αλήθεια; Μοιάζει πολύ ειλικρινής για να λέει ψέμματα. Πράγματι φαίνεται να λέει την αλήθεια. Δε μοιάζει με ψεύτης...Όχι, Άρυα, συγκεντρώσου! Πρέπει να είναι από τους ανθρώπους που θέλουν να με σκοτώσουν. Ίσως να είναι το αγόρι που θα βάλουν να προσποιηθεί ότι με αγαπά και να κάνει το λυπημένο για να τον λυπηθώ και να τον ερωτευτώ. Ω Θεέ μου! Όχι, δεν πρόκειται να την πατήσω έτσι!
Ξαναέσφιξε το κοντάρι καθώς η οργή της συσσωρευόταν και άξαφνα, ελευθερώθηκε, με τη συνοδεία μιας πνιχτής κραυγής. Χτύπησε το αγόρι, το οποίο την είχε πλησιάσει πολύ, στα πλευρά με δύναμη και μετά στο στομάχι, ρίχνοντας το κάτω. Το αγόρι βόγγηξε από τον πόνο και σύρθηκε προς τα πίσω για να μη τον ξαναχτυπήσει το κοντάρι. Τα υπόλοιπα αγόρια άρχισαν να χαχανίζουν και να χλευάζουν το αγόρι. Η Άρυα σχεδόν το λυπήθηκε. Σχεδόν.
Όμως το αγόρι δεν πτοήθηκε. Σηκώθηκε και άρχισε πάλι να την πλησιάζει. "Είναι εντάξει. Δε θα σε πειράξω, στο υπόσχομαι." Είπε ήρεμα.
Η Άρυα δίστασε και πάλι αλλά αυτή τη φορά επιτέθηκε πιο γρήγορα. Τον χτύπησε στον δεξί του ώμο και στο αδύναμό του πόδι. Το αγόρι έπεσε βγάζοντας ένα βογκητό αφόρητου πόνου και έπιασε το πονεμένο του ποδι. Πρέπει να πονούσε πολύ το τραύμα από μόνο του και τώρα με το χτύπημα ο πόνος θα ήταν τρομερός, δεκαπλάσιος. Η Άρυα ένιωσε τύψεις προς στιγμην, αλλά κι αυτό το αίσθημα έφυγε γρήγορα. Κι αυτό γιατί το αγόρι σύνελθε, σηκώθηκε και, αντί να εφαρμόσει την τακτική που ακολουθούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή, πήγε στο ανοιχτό κιβώτιο και πηρε κι αυτός ένα κοντάρι.
"Δε θέλω να σε χτυπήσω. Μη με αναγκάσεις να το κάνω." Είπε σοβαρά το αγόρι παίρνοντας θέση άμυνας.
Η Άρυα πήρε θέση επίθεσης και πάλι. Εκτός απο το γεγονός ότι επιτεθόταν για να προστατευτεί απ' αυτούς τους ανθρώπους, τώρα την είχαν απειλήσει κιόλας! Ένα ρίγος φόβου διαπέρασε το σώμα της αλλά ήταν αποφασισμένη να μην τα παρατήσει.
Πήρε φόρα και επιτέθηκε ξανά. Αυτή τη φορά έβαλε στόχο το κεφάλι του αγοριού. Έτσι θα τον ξεφορτωνόταν κατευθείαν. Τα έξυπνα μάτια του αγοριού έλαμψαν από έκπληξη ίσως, και συνάμα απογοήτευση. Έκανε ένα γρήγορο βήμα στ' αριστερά αποφεύγοντας το χτύπημα. Η Άρυα προσπάθησε να τον χτυπήσει πάλι κουνώντας το κοντάρι προς τα πίσω και μετά μπροστά, σαν μπαστούνι του μπέιζμπολ. Το αγόρι σταμάτησε το χτύπημα αποκρούοντας με το κοντάρι του, κρατώντας το κι από τις δύο άκρες. Συνέχιζαν και οι δύο να ασκούν δύναμη στα κοντάρια τα οποία έτρεμαν από την πίεση. Αντάλλαξαν ένα γεμάτο ένταση βλέμμα και υποχώρησαν ο καθένας στην πλευρά του.
Εν τω μεταξεί τα υπόλοιπα αγόρια παρακολουθούσαν εκστασιασμένα την όλη σκηνή αφήνοντας επιφωνήματα ενθουσιασμού, σαν μικρά παιδάκια που έβλεπαν κάποιον συναρπαστικό αγώνα ποδοσφαίρου.
Η Άρυα είχε κουραστεί με όλη αυτή την ιστορία. Έτσι κάθισε στη γωνία της με το κοντάρι στραμμένο εναντίον του αγοριού.
"Σ' αρέσει να μένεις στην ησυχία σου, έτσι;" είπε το αγόρι μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Η Άρυα τον κοιτούσε θυμωμένη, φοβισμένη και ζαρωμένη στη γωνία. Ακολούθησε μεγάλη και αμήχανη σιωπή. Τελικά το αγόρι είπε "Δε μιλάς πολύ, ε;". Και πάλι σιωπή. "Κοίτα πραγματικά σου υπόσχομαι ότι δε θα σε πειράξω. Έλα μαζί μας για να επιβιώσεις. Άλλωστε δεν μπορείς να μείνεις για πάντα εδώ." Είχε δίκιο. Πράγματι δε γινόταν να περάσει την υπόλοιπη ζωή της μέσα στο κλουβί. Όμως πώς να τους εμπιστευτεί; Όχι, έπρεπε να σκεφτεί κάτι για να φύγει απ' το βαθύ κλουβί χωρίς τη βοήθεια των αγοριών. Μα πώς; Σκέψου Άρυα, σκέψου... Τότε της ήρθε μια επικίνδυνη αλλά λυτρωτική ιδέα...

Χελοου φρομ δι οδερ Σάιντ! Νέο κεφάλαιο (σας το είπα πως θα ήταν συναρπαστικό 😜)! Η ιστορία δεν είναι ακόμα αρκετά δημοφιλής

γι' αυτό βάλτε ένα αστεράκι να με βοηθήσετε. Σχόλια (ακόμα και αρνητικά ειπαμεεε) Γράψτε και είτε τη γνώμη σας! Μακάρι να σας αρέσει!
Μπαι!😘

Διαβάστε επίσης: once upon a time Η κρυμμένη περιπέτεια.