Υποκείμενο Β5: Το Λάθος

Το μυστικό

"Αλμπι, με ακούς, έτσι φίλε;"
Ο Νιουτ μιλούσε ήρεμα στον καλύτερο του φίλο, γονατισμενος κοντά του, ενώ ο Τόμας και ο Κλιντ στέκονταν παραδίπλα. Η Άρυα είχε επιστρέψει στο κρεβάτι της, αφότου είπε στον Τόμας πως ο Αλμπι μάλλον είχε συνέλθει, και καθόταν αγκαλιάζοντας τα ποδια της. Είχε στηρίξει το πηγούνι της στα γόνατα της και κοιτούσε γεμάτη περιέργεια. Δε μίλησε καθόλου στον Νιουτ. Ένιωθε την αμηχανία να πνιγεί τη φωνή της. Ήξερε ότι η Τερέζα είχε δίκιο και πως έπρεπε να του μιλήσει κάποια στιγμή αλλά αποφάσισε ότι δεν ήταν και η πιο κατάλληλη στιγμή. Αλλά και να τολμούσε να του μιλήσει αμφεβαλλε αν θα άκουγε Αφού μπήκε φουριοζος στο δωμάτιο και μέσα σε λίγες στιγμές ήταν κοντά στον ξύπνιο Αλμπι.
"Ναι, σε ακούω. Τώρα σταματά να κλαψουριζεις Σαν κοριτσάκι, βλιτο." Είπε βραχνά ο Αλμπι. Φαινόταν πολύ αδύναμος. Αν και είχε εξαφανιστεί κάθε ίχνος της φρικτής εκείνης αρρώστιας, ο Αλμπι ήταν χλωμός και το βλέμμα του έμοιαζε πιο σοβαρό από κάθε αλλού ανθρώπου, όσο κι αν προσπαθούσε να αστειευτει.
Ο Νιούτ γέλασε σιγανά.
"Πως νιώθεις;" τον ρώτησε ο Κλιντ γονατιζοντας για να τον εξετάσει με το παλιό, φθαρμένο του στηθοσκοπιο.
"Καλά. Λίγο κουρασμένος αλλά τουλάχιστον δεν πονάω και ξέρω τι μου γίνεται." Είπε ο Αλμπι και κοίταξε με νόημα τον Τόμας, αλλά αυτός δε φάνηκε να καταλαβαίνει τι εννοούσε.
Ο Νιουτ κοίταξε κι αυτός τον Τόμας αλλά με απορρημενο βλέμμα, φανερώνοντας ότι και ο ίδιος αγνοούσε τι υπονοούσε ο Αλμπι. Γύρισε στον Αλμπι με ανήσυχο βλέμμα και τον ρώτησε: "Αλμπι, τι συμβαίνει; Τι είδες;".
Ο Αλμπι τον κοίταξε σαν να προσπαθούσε να του πει τι τον είχε ταράξει έτσι με τα μάτια.
"Πολλά. Και τρομερά. Μάλλον ο,τι έχουν δει και οι περισσότεροι που έχουν τσιμπηθει από Θηρευτές." Είπε τελικά.
"Τι είδες Αλμπι;" επανέλαβε ο Νιούτ."Πες μου."
"Δεν μπορώ. Θα με σκοτώσουν αν το κάνω. Άλλωστε νομίζω πως θα είσαι καλύτερα αν δεν ξέρεις."
"Μα ποιοι να σε σκοτώσουν, Αλμπι; Κανείς εδώ μέσα δε θέλει να σε σκοτώσει."
"Το Κακιά, Νιούτ. Οι δημιουργοί. Οι άνθρωποι που μας έβαλαν εδώ πέρα."
Όλοι έμειναν άφωνοι. Ο Νιουτ τον κοιτούσε θορυβημενος. Δεν καταλάβαινε πώς θα έκαναν κάτι τέτοιο οι Δημιουργοί και γιατί. Ούτε η Άρυα καταλάβαινε που κοιτούσε με τα μάτια της γουρλωμένα. Αλλά, ούτως ή άλλως τίποτα δεν έβγαζε νόημα εκεί πέρα.
"Τώρα, φύγετε όλοι. Θέλω να μιλήσω στον Τόμας. Ιδιαιτέρως." Είπε ο Αλμπι.
Ο Τόμας έμεινε να κοιτά σαστισμένος ενώ τα υπόλοιπα αγόρια έβγαιναν έξω υπακούοντας τις εντολές του αρχηγού τους. Η Άρυα βγήκε τελευταία με βαριά βήματα. Είχε τόση περιέργεια να μάθει τι ήθελε να πει το άρρωστο αγόρι στον Τόμας. Πόσο σοβαρό ήταν άραγε για να θέλει να μιλήσει μόνο με αυτόν ιδιαιτέρως; Επιπλέον δεν ήθελε να βγει έξω γιατί ήξερε πως εκεί θα ήταν και ο Νιούτ περιμένοντας ανυπόμονα να τελειώσουν τα δύο αγόρια την κουβέντα τους. Και τι δε θα έδινε η Άρυα για να αποφύγει αυτή τη μοιραία συνάντηση και την αμήχανη σιωπή που τη συνόδευε.
Να όμως που μέσα σε λίγες στιγμές στεκόταν δίπλα του έξω από το κτίσμα με το πλήθος να διαλύεται καθώς οι Γκλειντερ επέστρεφαν στις δουλειές τους. Ένιωθε τόσο άβολα. Δεν τολμούσε να τον κοιτάξει. Μήπως έπρεπε να του μιλήσει και να του ζητήσει συγγνώμη; Ίσως να ήταν ο μόνος τρόπος να είναι και πάλι φίλοι και να λυθεί η παρεξήγηση. Μα ήταν τώρα ώρα για τέτοια πράγματα; Υπήρχαν πιο σοβαρά θέματα να λύσουν. Από την άλλη όμως...
Η Άρυα πήρε μια βαθειά ανάσα. "Συγγνώμη..." ψέλλισε τελικά.
"Μη..." την διέκοψε ο Νιούτ "Μη ζητάς συγγνώμη. Εγώ φταίω. Ήταν πολύ νωρίς...Παρασύρθηκα...Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν ήμουν ο εαυτός μου."παραδέχτηκε το αγόρι κοιτώντας το πάτωμα.
"Δεν πειράζει. Αλλά κατάλαβε με κι μένα -Που λογικά θα το κάνεις γιατί πέρασες κι εσύ τα ίδια!- όλα είναι ακόμα πολύ μπερδεμένα και θολά στο μυαλό μου. Θέλω λίγο χρόνο να συνέλθω και να ξεκαθαρίσω τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μου." Εξήγησε η Άρυα.
"Καταλαβαίνω. Αλήθεια. Τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε φίλοι;" ρώτησε ο Νιούτ κοιτώντας την με τα μάτια του να λάμπουν.
"Ναι σε παρακαλώ. Είσαι ο μόνος που εμπιστεύομαι για την ώρα." Είπε η Άρυα και συνειδητοποίησε πως μάλλον έλεγε την αλήθεια! Όντως ένιωθε μια μικρή δόση εμπιστοσυνης στο Νιουτ! Αποφάσισε να αφήσει στην άκρη αυτόν τον άθλιο εφιάλτη που είχε δει στο Κουτί Και να δείξει λίγη εμπιστοσύνη στο άτομο που την πρόσεχε εδώ και μέρες. Άλλωστε τωρα της φαινόταν απίθανο να την προδώσει ο Νιούτ.
"Ωραία." Είπε το αγόρι χαμογελώντας. "Ξέρεις τώρα που ξύπνησε ο Αλμπι θα φύγουμε επιτέλους από δω. Αρκετοί δρομείς φυλάνε την έξοδο μας. Αποκλείεται να πάει κάτι στραβά "
"Από το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί!" Είπε χαμογελαστά η Άρυα.
Εκείνη τη στιγμή ο Τόμας φάνηκε στην πόρτα. Φαινόταν χλωμός και σοκαρισμένος.
"Τόμι, είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος ο Νιούτ. "Τι σου είπε ο Αλμπι;"
"Ε...Εί- είπε..ότι.." έκανε ζαλισμένος ο Τόμας αλλά την επόμενη στιγμή συνήλθε και το σκοτεινιασμενο του πρόσωπο γέμισε αποφασιστικότητα. "Είπε ότι ήμουν μαζί με τους Δημιουργούς και ότι τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα από δω και πέρα. Επιπλέον είπε ότι θυμήθηκε πολλά και μου ευχήθηκε να μη μου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο."
"Τόσο τέλεια τα πράγματα δηλαδή!" Είπε ειρωνικά η Άρυα.
"Με τους Δημιουργούς; Τα ίδια έλεγε και ο Μπεν." Θυμήθηκε ο Νιούτ.
"Άρα είναι αλήθεια." Είπε ο Τόμας και κάθισε σε μια καρέκλα προβληματισμένος. "Τέλεια! Απλά τέλεια! Τι καλύτερο από το να ξέρεις ότι στην παλιά σου ζωή ήσουν ένα τέρας που έφτιαξε αυτή την κόλαση;"
"Τομι..." ξεκίνησε να λέει ο Νιούτ αλλά σταμάτησε σαν να μην ήξερε τι να πει. Ο Τόμας έκρυψε το πρόσωπο του μέσα στα χέρια του.
Η Άρυα τον κοιτούσε Σαν να ήταν ηλίθιος. "Ε και;" είπε θυμωμένα "Πώς κάνετε έτσι;"
Ο Τόμας την κοίταξε παραξενεμενο
"Πώς να κάνουμε δηλαδή; Να πετάμε από τη χαρά μας και να λέμε "Τι καλά! Καταδικασα τόσον κόσμο σε αυτό το κωλομερος " ;" είπε σαρκαστικά ο Τόμας.
"Όχι βρε Τόμι! Αλλά μην είσαι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή! Ήσουν με τους κακούς. Ε και; Δεν είσαι έτσι πλέον! Ούτε καν θυμάσαι πώς ήσουν!" Του είπε Ο Νιουτ ο οποίος είχε αρχίσει να βρίσκει τα λόγια του. Η Άρυα θυμήθηκε το όνειρο όπου παραπονιόταν σε εκείνο τον κύριο. Ήταν κι αυτή με τους Δημιουργούς αλλά μάλλον λιγότερο από ότι ο Τόμας. Αυτή Τότε διαμαρτυρόταν γι αυτή την ελεεινή κατάσταση! Αλλά δεν είχε πολλή σημασία πλέον αφού δε θυμόταν τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο Τόμας εγνεψε καταφατικά.
"Για πρώτη φορά είπατε κάτι έξυπνο." Τους κορόιδεψε ο Τόμας και η Άρυα του έδωσε μια φάπα.
Το κορίτσι χαμογέλασε ικανοποιημένη. Είχε βρει πλέον το χαμένο της θάρρος! "Ωραία λοιπόν! Πότε φεύγουμε;"

Γεια σας! Ξέρω έχω καιρό να γράψω άλλα ήμουν λίγο αλλού τελευταία. Ένα τεράστιο Ευχαριστώ στην Ar
guro56 που με εμψυχώσει όσο κανείς άλλος με αυτήν την ιστορία. Τα επόμενα κεφάλαια θα είναι καλύτερα γιατί η έμπνευση μου επέστρεψε από τις διακοπές της! Τελείωσα και τη θεραπεία θανάτου. Ωραίο ήταν άλλα πολλοί θάνατοι βρε παιδί μου! Προτιμώ το Τεστ ή την Καμένη Γη νομίζω. Ανυπομονώ να βγει το Fever Code! Θα είναι από την πλευρά του Νιούτ οπότε πετάω από τη χαρά μου! Θα το διαβάσω κι ας είναι στα αγγλικά!
Γράψτε σχόλια.

Βάλτε αστεράκι

Και καλή συνέχεια στις διακοπές!

Φιλιά!😘😘😘
Ρίξτε μια ματιά και στα υπόλοιπα βιβλία μου Ε;