Hoe haat liefde werd

Deel 31

Nora zat in de auto uit te raam te kijken. Ze was onderweg naar het gemeentehuis en voelde de zenuwen naar boven komen. Alleen de gedachte officieel mevr. Salmi te worden maakte haar al duizelig. Rachida kneep zachtjes in haar hand en glimlachte bemoedigend. Nora was blij dat ze er was om haar te steunen. Ze had haar gisteren na de conversatie met haar moeder direct opgebeld. 'WAAAAT!!!' Had ze verbijsterd uitgeroepen. 'Je meent het niet!' 'Oh jawel. Dit is mijn leven.' Had Nora zuchtend geantwoord. 'Elke dag één ander avontuur.' En nu zat ze hier beginnend aan haar avontuur. 'Ik hoop voor jou dat je meer gaat glimlachen vandaag.' Zei Rania die de auto bestuurde plagerig. 'Ik begrijp dat je zenuwachtig bent, geloof mij dat was ik ook. Maar als je de hele tijd zo zuur gaat zien dan gaan mensen denken dat je gedwongen bent of zo.' Dat zijn we ook antwoordde Nora in haar gedachten. Hoe zou haar zus reageren daarop? Maar Nora was niet van plan om dat te ondervinden. Ze toverde een brede glimlach tevoorschijn, die al haar tanden bloot liet. 'Zo goed?' Vroeg ze met haar tanden stevig op elkaar. 'Perfect' Antwoordde Rania voldaan. Maar Nora' s glimlach verdween toen de auto stopte voor het gemeentehuis. Ze zag dat Noufel en zijn familie al klaar stonden voor de deur. Noufel zag er zo knap uit in zijn grijze kostuum dat het Nora' s hart sneller deed slaan. Hij kwam naar voor en hielp haar uit de auto. 'Dank je.' Zei ze zachtjes en glimlachte beverig. Noufel hield haar hand stevig vast en bleef haar intens aanstaren. 'We moeten nu naar binnen.' drong ze hem zachtjes aan. Maar het was net of ze tegen een dove bezig was. Hij bleef haar maar stil aanstaren en Nora begon zich ongemakkelijk te voelen. Wat is er met hem? Hij was toch niet van plan om weg te lopen? Dacht ze lichtjes gepanikeerd. Ze hoorde iemand luid kuchen en Noufel' s moeder kwam naar voor en nam Nora over van hem. 'Zoon de bedoeling is dat jullie naar binnen gaan.' Zei ze glimlachend. Ze gaf Nora drie kussen en kneep zachtjes in haar handen. 'Je ziet er beeldig uit. Je schoonheid heeft hem zelfs alles doen vergeten.' Vervolgde ze plagerig. 'Shokran galti.' Antwoordde Nora verlegen. Ze liepen allemaal naar binnen om te beginnen aan de ceremonie. De burgemeester was druk bezig zijn nodige uitleg aan het geven maar Noufel had er geen oor voor. Ik heb men eigen helemaal belachelijk gemaakt dacht hij geërgerd. Hij had haar daar maar gewoon staan aangapen als één of ander gek. Het was eigenlijk onvermijdelijk geweest. Ze Had er zo adembenemend mooi uitgezien dat zijn hart een slag had overgeslagen en zijn tong in de knoop was geraakt. Ze droeg een witte strapless kleedje die haar mooie gouden schouders bloot liet. Haar zwarte glanzende haren had ze deze keer opgestoken in een elegante kapsel. Nu zat ze naast hem en hij voelde zich duizelig worden door haar aanwezigheid. O God hoe moest hij dit verdragen, haar elke dag zien en niet kunne aanraken, niet kunnen voelen, proeven. Hij zou doordraaien, dat wist hij zeker. Gelukkig duurde de ceremonie niet te lang. Toen het eindigde moesten ze het normaal gezien bezegelen met een kus. En hij had haar zo pijnlijk graag gekust maar dat konden ze niet doen naast hun ouders. Dus werd het een kus op haar rozige zachte wang. Hij was zo verleid geweest een beetje naar links te gaan en terug haar zoete lippen te proeven. Maar hij had zijn zelfcontrole op tijd terug gevonden. Gelukkig dacht hij opgelucht. Iedereen had geklapt en hun persoonlijk gefeliciteerd waarna ze het gemeentehuis verlieten om het verder te vieren thuis. Nora zat in haar tuin te genieten van het feit dat ze eventjes alleen kon zijn. Binnen was het veel te druk geweest. Wat een hectische dag.' Zuchtte Nora moe. Ze onderdrukte een geeuw en wreef slaperig in haar ogen. 'Wat doe je hier alleen.' Vroeg haar moeder haar terwijl ze naast haar kwam zitten. 'Je weet dat ik niet tegen drukte kan.' Antwoordde ze met een flauwe glimlach. 'Ja dat weet ik.' Zei ze zachtjes. Ze legde haar hand op Nora's hand en keek haar droevig aan. ' Ik wil niet dat je denkt dat ik dit voor men eigen doe.' Nora zag dat ze tranen in haar ogen kreeg. 'Je bent men dochter en ik wil wat best is voor jou. Noufel is een goeie man.' Nora begon net zoals haar moeder tranen in haar ogen te krijgen. 'Je gaat gelukkig worden met hem Nora.' Vervolgde ze schor. Nora's tranen liepen nu in overloop van haar wangen. Ze wist dat haar moeder van haar hield en het beste wou voor haar. Het deed haar hart gewoon pijn dat haar moeder dacht dat ze gelukkig zou zijn. Hoe kan dat ? De man waarmee ze getrouwd was hield niet eens van haar. Haar moeder pakte haar kin vast en veegde haar tranen af. ' Wij gaan je missen binti.' Nora omhelsde snikkend haar moeder. 'IK...jullie...ook..' Na een tijdje liet haar moeder haar langzaam los . 'Je moet ook wel een goeie vrouw zijn voor hem he.' Zei ze plagerig. Nora knikte met haar hoofd omdat ze nog steeds een krop in haar keel had. 'Yallah laten we nu stoppen met huilen.'Zei haar moeder valselijk streng. Ze veegde Nora's tranen weg. 'We moeten nog van alles doen en jij moet nog inpakken.' 'Inpakken?'. Vroeg Nora verward. 'Ja je gaat morgen weg.' 'Naar waar?' 'Naar je nieuwe huis.' Zei ze terwijl ze opstond.' Ik ga je wel helpen.' 'Huis?' Mompelde Nora verdwaasd. 'Ja.' Antwoordde haar moeder knikkend. Noufel heeft alles al geregeld.' Nora staarde haar moeder ontdaan aan en voelde haar hart bonzen in haar keel . O God vanaf morgen woont ze met Noufel .