art deco // netties 2016

drie

Hoe kon ze zo iets doen, terwijl hij er naast zat? Zag ze dan niet in dat hij achter haar aan zou gaan? Misschien was het wel beter geweest als hij haar had laten vallen.
En misschien was het niet alleen omdat hij zo kwaad op haar was, omdat hij verliefd op haar was, maar omdat hij zich schuldig voelde.
Hij had tegen haar geschreeuwd en hete tranen hadden over zijn wangen gegleden. Ze had gezwegen, hem alleen maar aangekeken. Hij had haar vastgegrepen, naar haar kamer gebracht en alle scherpe dingen opgeborgen. Hij had haar in bed gelegd en sliep op haar bank. Nog voordat de zon opkwam, was hij al vertrokken.
Totdat ze hem drie weken later belde en vroeg of hij mee wilde naar een kunstgalerie. Dus nu zat hij achter het stuur van zijn vaders auto, terwijl Amelia strak voor zich uitkeek. Ze had haar excuses nog niet aangeboden en enkel 'hoi' gezegd.
"All we do is drive, all we do is think about the feelings that we hide," zachtjes humde ze het liedje mee en hij lachte zonder gevoel. "Think about the feelings that we hide? Kom op, jij loopt met je hart op je tong," zei hij ijskoud.

Ze zwegen. Ergens vroeg Elliot zich af waarom ze niet nog eens gesprongen was.
'Dank je wel, trouwens,' onderbrak ze zijn doemdenken.
Hij reageerde niet.
'Je hebt mijn scheermesjes, mijn kaasschaven, scharen, puntenslijpers verstopt. Zelfs mijn lucifers waren weg.'
Hij zou haar zo graag toe willen schreeuwen dat ze zoiets nooit meer mocht doen. "Weet je, je zegt dat je je zo gebroken voelt, en ja, ik voel me ook versplinterd," zei hij, nog steeds met zijn ogen op de weg gericht. "Maar niets in deze wereld is zonder fouten, we hebben allemaal scherpe randen die nooit symmetrisch zullen lijken."

Hij zweeg even. "En toch, vind ik het een fijn idee dat we bij elkaar passen, als een puzzel. En alleen voel je je misschien niet goed, alsof je er niet bij past, maar zodra we ons met anderen verbinden voelt het leven compleet. Dus ja, ik voel me ook gebroken maar ik wil dat je weet dat zodra onze stukjes elkaar raken, er niets meer nodig is om mij te repareren."
Ze luisterde naar de pijn in zijn stem. Ze kon het voelen - ze had hem gekwetst en meestal deed dat haar niets, maar dit keer raakte het haar. Ze wilde zeggen dat het haar speet, en dat hij veel voor haar betekende en ze niet wist wat haar bezielde.
Haar hand gleed van haar bovenbeen naar zijn hand op de versnellingspook. Ze zag hem slikken en hij keek haar even snel aan. "Sorry," fluisterde ze.

"Je messen liggen onder het kussen van de bank en je lucifers in de plantenbak."

De rest van de rit zwegen ze, terwijl Amelia haar playlist liet afspelen en hij luisterde.

Haar haar was grijs. Ze vertelde dat ze het roze wilde, maar dat het eerst moest bleken.