art deco // netties 2016

vijf

Met zijn vingers nog in de hare gevlochten, liepen ze zonder iets te zeggen de galerij uit. De deuren achter hen klapperden nog terwijl de koude wind hen verwelkomde.
'Gaat het al wat beter?' vroeg hij. Ze leek zo klein en kwetsbaar in een te grote trui waarin ze leek te verzuipen, en doch was ze zo sterk.
Ze liet hem een waterige glimlach zien en hoefde verder niks te zeggen.

In stilte had hij al lang een belofte aan haar gemaakt: want vanaf het eerste moment dat hij haar zag, had hij iets gevoeld wat hem zei dat hij haar voor de rest van zijn leven wilde laten lachen.
Tot nu toe, faalde hij.
'Zal ik je naar huis brengen? Of wil je misschien ergens anders heen?'
'Naar huis,' mompelde ze.
Waar was het meisje, dat van het dak wilde springen om maar iets te voelen?
Zat ze naast hem, of zou ze uit de rijdende auto zijn gesprongen?
Hij wist het niet.

Ineens begon ze te praten. 'Ik was vijf toen ik voor het eerst bijna dood ging en ik was eigenlijk nog veel te jong om te beseffen waar ik mee bezig was. Mijn hart klopte terwijl ik uit de drie verdiepingen hoge kamer keek, de kamer die later mijn slaapkamer zou worden, in het huis van 'voor mijn ouders verstoppen'. Ik heb nog steeds een irrationele angst voor grote hoogtes die me tot deze dag aan toe nog alles tot aan mijn tenen laat trillen. En er was toen iets wat me terugtrok. Ik holde naar mijn moeder om haar te vertellen over mijn avontuur.
De volgende ochtend deed ik het weer. Deze keer, met gevoel, maar mijn vader schreeuwde naar me en spijkerde alle ramen dicht.'
Ze haalde diep adem en het leek alsof ze verder zou zwijgen. Niets was minder waar. 'Reclames over roken waren als een eindeloze band op elke zender toen ik zeven was, net toen mijn broer ook rookte en kon rijden. Ik schaamde me toen ik erachter kwam dat ik de geur van sigaretten heel fijn vond, in de auto en in zijn sweaters. Ik vond het ruiken naar liefde. Warm en verwelkomend, en het plakte aan mijn huid, hield me wakker in de nacht.
Toen ik 15 was, kon ik niet meer schrijven. Of nou ja, het waren vooral mijn trillende vingers en de stilte die ik proefde op mijn tong. De stilte die je hoort na een slecht bericht in het ziekenhuis. Zo'n stilte, weet je wel.
En het voelde alsof ik alles al gezegd had. Ik was 15 en het voelde alsof alles wat ik zei een herhaling was van wat al geweest was. En nu ben ik 17 en ik voel me verschrikkelijker dan ooit.'
Ze zuchtte diep, blies alle lucht in haar longen uit en zei zacht: 'ik ben veel te jong om me hier over zorgen te moeten maken.'

'Maar er zijn nog zoveel andere dingen om te beleven, toch?' probeerde hij. 'Je bent vast nog nooit in Parijs geweest. Ik neem je er mee naar toe.'
'Dat zei mijn broer ook. Tot hij verongelukte.'

Ze draaiden muziek uit haar playlist en alles was kalm. Op de weg, de lucht en in Amelia's hoofd.
Zijn hand lag nog steeds op haar been.

En daar was hij dan: om drie uur s'nachts in haar bed. Maar wat dacht hij? Hoe kon het meisje van stormen en oceanen van hem zijn? Dacht hij echt dat ze zich stilletjes door hem zou laten redden, en dat hij niet zou verdrinken? Dacht hij écht, dat meisjes zoals zij jongens zoals hij konden vergeven als ze hen naar probeerden naar beneden te halen? Hij besefte dat hij van haar hield, maar dat ze onmogelijk de zijne kon zijn, dus hoopte hij maar dat ze niet dood ging.
Ze had haar witte deken om haar heen gewikkeld, als een soort mantel en haar hoofd piepte erboven uit. Zij alleen nog in een zwart hemd en haar ondergoed. Ze hield vast wel van hem. Misschien.
Ze zei enkel: 'kom hier.' En dat deed hij.
Hij bewoog zijn vingers naar haar kin terwijl ze lachte. Hij voelde hoe de deken van haar af viel terwijl ze haar armen om zijn nek heen lag. 'Zal ik je iets vertellen?'
'Heb je me dan nog niet alles verteld?'
Zijn vingers speelden met haar neonroze haar. 'Zal ik het vertellen?' herhaalde ze.
'Kom maar op.'
Ze drukte een kus op zijn mond en zei: 'Je mag niet verliefd op me worden.'

Dit boek heeft een Nettie! Dit is echt geweldig nieuws en ik ben er zo ontzettend trots op.
Yes! Ik wil jullie allemaal bedanken, jullie votes en reacties betekenen een heleboel voor me.
Enne, sorry, dat ik zo lang niet heb ge-update, maar lol ik vond het wel eng om weer te schrijven, omdat mensen er nu verwachtingen van hebben en zo?
Anyway, ik ben er echt heel blij mee!

Liefs, Anna