art deco // netties 2016

zeven

Ze was een meisje dat stil werd als ze een mooi liedje hoorde. Ze schreef zo snel als ze kon de tekst op, zodat als ze wilde terug kon gaan en het later kon luisteren. Ze bewaarde momenten. Ze nam haar tijd met alles.
Met een sigaret, met wakker worden, met haar bewegingen. Langzaam liet ze hem voor haar vallen. En hij, hij liet zich vallen.
'Als je door de ruimte zou vallen,' vroeg hij haar eens, 'zou je dan steeds sneller of langzamer gaan?'
'Je valt steeds sneller, totdat je de wetten van de natuur breekt, en niks meer voelt,' antwoordde zij.

Er waren een paar dagen voorbij gegaan sinds ze elkaar voor het laatst gezien hadden en hij had gevraagd of ze mee wilde naar een feestje van een vriend van hem. Ze had 'ja' gezegd.
Sinds hij haar nummer (nog) niet had, gooide hij kleine post-it's door haar brievenbus. En zij plakte dan een envelopje op haar voordeur. 'Voor Elliot' stond er dan op. Eens had ze allerlei glitters door de envelop gegooid, zodat hij de rest van de dag als een glinsterende vampier door de stad liep, vrolijke glitters achterlatend, overal waar hij liep.

De muziek vertraagde, en ze waren met z'n tweeën op de verlaten dansvloer. Ze had haar donkere haar losgelaten, en het omkranste haar bleke gezicht. Haar eeuwige eye-liner, nu iets verder doorgetrokken naar haar wenkbrauw. Haar lippen waren een heel matte kleur rood, en in het flitsende licht van de caleidoscoop leek het nog donker. Ze had rechtstreeks uit een glanzende magazine kunnen komen, met haar iets te korte, zwarte jurk met wijde mouwen en haar glanzende, zwarte schoenen. Als het licht over haar scheen, leek ze zo misplaatst. Het meisje dat zichzelf in slaap huilde en wilde kunnen vliegen, wat deed ze op een plek als deze? Hier, waar iedereen zich druk maakte over wie met wie gegaan was, van wie ze naaktfoto's hadden en waar je nou het best condooms kon halen. Hij ving op dat het absoluut niet bij de Kruidvat was.
Ze keek hem aan met een soort twinkeling in haar ogen. Hij had haar handen boven haar heupen en zij de hare op zijn schouders. Als ze haar hoofd op zijn borst legde, dan zou het precies passen. Misschien net niet. Ze was kleiner dan hem, maar niet heel veel.

Ineens herkende hij de muziek: het was een liedje van the 1975, Amelia's favoriete band.

"And on this night and in this light,
I think I'm falling, I'm falling for you
Maybe you'll change your mind
I think I'm falling, I think I'm falling"

Hij keek haar aan en zij hem. Hij wist het. Zij wist het waarschijnlijk ook. 'Amelia,' fluisterde hij, zo zacht dat hij het zelf niet eens hoorde.
Ze schudde haar hoofd lichtjes en keek naar zijn lippen.
Hij leunde ietwat naar voren.
Zij tilde haar hoofd op, en keek vervolgens naar zijn ogen. Ze kantelde haar hoofd, leunde nog wat meer naar voren, opende ietwat haar mond. Zo dichtbij was hij lang niet meer geweest.
Hij voelde zijn hard bonken in zijn hele lichaam, het bloed stroomde door zijn aderen en haar handen nog in zijn nek, zo koud, en haar warme adem op zijn lippen en zijn handen boven haar heupen en zijn lippen bijna op de hare en, en, en...
Hij kuste haar. Heel voorzichtig.

Don't you need me?
I, I think I'm falling, I'm falling for you
And on this night and in this light
I think I'm falling, I'm falling for you
Maybe you'll change your mind

Een tikkeltje ongemakkelijk bewoog hij zijn handen naar haar haar, naar haar gezicht. Zijn handen pakten voorzichtig haar gezicht vast, alsof ze elk moment kon verdwijnen, of weer in elkaar kon storten.
Hoe vaak had hij hier over gedroomd?
Haar lippen smaakten naar make-up en zij naar de fanta die ze net gedronken had. Één klein moment dacht hij dat hij nu ook onder de lippenstift zou komen te zitten, maar het maakte hem niks uit.
Na wat voelde als een paar seconden, die in werkelijkheid minuten waren, trok ze zich terug. 'Elliot,' fluisterde ze.
Het voelde als een soort overwinning: hij voelde het door zijn hele lichaam glijden. Een roes van blijdschap, geluk en hij kon wel huilen - zo verschrikkelijk doodgelukkig. Hij glimlachte enkel naar haar, terwijl hij het gevoel had alsof in zijn hart een universum explodeerde.
Ze grijnsde, en wierp een snelle blik op de mensen langs de rand van de kamer. 'Zullen we nog één keer naar het dak?' vroeg ze met twinkelende ogen. Haar ogen waren zonnestelsels op zich.
Ergens hoorde hij een stem die zeurde dat ze weer zou willen springen, maar aan de andere kant bedacht hij zich dat ze geen drank hadden en ook niet gehad. En, ze had hem net gekust. Ze zou zich ook net zo gelukkig moeten voelen. Ze had hem net gekust, waarom zou ze dan nu willen springen? Waarom zou ze degene die van haar hielden, willen verlaten?
Hij deed een stap naar achteren, pakte haar hand en zei: "waar wachten we nog op?"

ik bleef gisteren bij mijn vriend slapen en ik voelde me zo veilig in zijn armen (ondanks het feit dat hij alle dekens had afgepakt en ik half lag te verkleumen) liefs, anna