art deco // netties 2016

acht

'Ik hou van je.'
Ze zweeg een lange tijd, wendde haar blik af. 'Het spijt me zo,' zei ze. Hij wist dat excuses veel kunnen betekenen. Ze kunnen spijt, sympathie of leed uitdrukken. Maar soms kan het ook anders worden vertaald. Zoals: 'ik hou niet van jou.'

Het enige wat ze hoorden was het zachte gekabbel van het water in de gracht voor hen, en de andere geluiden van de stad. Ze zaten naast elkaar, maar ze waren werelden van elkaar verwijderd. 'Ik wilde wel van je houden, echt waar,' zei ze uiteindelijk.
'Maar dat doe je niet.' Zijn toon was bitter, zijn expressie gebroken. 'Nee,' antwoordde ze, 'maar god, ik wilde het wel.'
'Dus waarom? Waarom deed je alsof en vertel je me nu dit?'
'Wat?'
'Je zegt dat je niet van me houdt.' Zijn stem brak aan het einde van de zin. Ze sloeg haar armen om zich heen, tegen de ijskoude winterlucht die tegen hen aan waait. Uiteindelijk keek ze hem strak in zijn ogen aan en zei: 'je zou mijn hart uiteindelijk breken.'
Hij liet een kort, minachtend lachje horen en richtte zijn ogen naar de sterren. 'Dus daarom brak je het mijne maar.'

Hij voelde niets meer. Zijn lichaam voelde koud aan, zoveel kouder dan Amelia met haar kristallen adem en snijdende woorden.
Gekwetst? Was dat het juiste woord? Misselijk. Hij voelde tranen branden achter zijn ogen en hij had bonkende koppijn.
Hij haalde diep adem en stond op. 'Ik denk dat het beter is als ik je even niet meer zie,' zei hij, terwijl hij haar strak aankeek. Ze had haar lippen tot een dunne streep geperst en zat ingedoken met haar handen onder haar bovenbenen. Ze knikte en stond ook op. Ze spreidde haar armen en trok haar wenkbrauwen op, maar hij schudde zijn hoofd en draaide zich om. Hij liep weg van het meisje gemaakt van kunst. Kunstenaars overleven.

Hij liep langs de gracht en voorbij wat cafeetjes, kroegjes en pleintjes. Ergens hoorde hij the Smiths. Een goede break-up band. Even dacht hij erover na om te gaan zitten in het café - het was een soort hippie-ding waar Amelia ook zou kunnen zitten. Bijna meteen voelde hij een golf misselijkheid opkomen en zwolg hij in overweldigend verdriet.

Ze kon alleen maar huilen toen ze hem zag weglopen. En dat bleef ze doen en op vragen waarom ze huilde antwoordde ze dat het haar eigen schuld was geweest. Haar hospita stompte een paar keer tegen de vloer en Amelia verborg haar gezicht in haar kussen. Ze zou zonder hem kunnen.
Ze zou hem missen en ze wist wel hoe het ging: als een radio op de achtergrond.
Ze zou wakker worden en denken: ik mis hem. Ik mis hem. Ik mis hem.
Ze zou ontbijten en proberen de manier te vergeten waarop hij danste door de keuken vergeten. Op weg naar haar werk in de platenzaak zou ze langs zijn flat fietsen en hem missen. Ze zou hem missen, overal, en ze zou alleen thuiskomen en in haar eentje voor de tv zitten en de shows kijken die hij haatte en als het heel erg was, zijn favoriete film kijken. En dan als ze bijna in slaap viel, zou ze nog even aan hem denken en met tranen in haar ogen over hem dromen.

Haar wekker gaf aan dat het 3 uur was. 3 uur, de tijd voor de mensen die alleen zijn. De televisie stond aan, maar het enige wat ze zag, hoorde en voelde was ruis. Zwart-wit. Bonkend achter haar slapen. Ze zat met de deken waar Elliot in geslapen had over om haar schouders, een fles pure wodka naast haar en een sigaret tussen haar droge lippen. Haar schaar, die ze vanmiddag gebruikt had bij haar art journal, lag verleidelijk op het tafeltje voor haar bank, maar ze schudde haar hoofd. 'Nee,' zei ze hardop. 'Nee.'
En ze zei het nog eens. Nog eens. En nog eens, net zolang tot ze het bijna geloofde. Ze sprong op van haar bank, greep de schaar van het tafeltje en smeet hem zo hard als ze kon door de kamer. Helaas kwam hij met de plastic achterkant tegen de muur en liet geen schade achter. Natuurlijk niet.
Ze voelde de drang om de schaar op te pakken, in haar huid te zetten, om iets blijvends achter te laten. 'Nee.'
Op het tafeltje lagen verknipte tijdschriften, bonnetjes en theezakjes. Onder de puinhoop lag haar schrift, haar soort van dagboek. Ze wilde het oppakken en schrijven over hoeveel pijn hij haar deed, met zijn priemende ogen die alleen maar leken te zien wat echt was. Hij zag haar niet, niet écht. Ze pakte haar pen, bladerde door pagina's gevuld met tekeningen die ze niet getekend had, teksten die ze over geschreven had en foto's die ze niet gemaakt had. Tot nu. Ze bladerde tot ze een lege pagina had gevonden, zuchtte diep, en zette haar pen op het papier.

Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik geen leugens mag schrijven. Daarna staarde ik naar deze, lege pagina, totdat alle lijntjes in elkaar over leken te gaan.
Ik mag geen leugens schrijven.
Want als ik ze voorlees, denken mensen dat ik een prachtige, trieste ziel ben.
Ik mag geen leugens schrijven.
Want ik heb nog nooit echt van iemand gehouden, en ik zou nooit over zo iets moois kunnen liegen - dat is pas zielig.
Ik mag geen leugens schrijven.
Ik heb nog nooit op een dak in New York gezeten, ik ben nog nooit in Parijs geweest, en als ik dat wel zeg, dan doe ik onrecht aan degenen die dat wel hebben gedaan.
Ik mag geen leugens schrijven.
Ik heb nog nooit iemand zó gemist dat ik wilde schreeuwen naar de maan en mijn huid ervan af wilde krabben.
Ik heb nog nooit een gezicht gezien dat ik beschrijf als passie en liefdesverdriet.
Ik mag geen leugens schrijven.
Ik had een hele fijne jeugd, en mijn moeder heeft nooit met vazen gegooid.
Ik mag geen leugens schrijven.
Ik draag niet echt rode lippenstift, het is een tikkeltje te roze, en hij heeft nog nooit mijn lippen in zijn nek gevoeld.
Ik mag geen leugens schrijven.
Want als je naar me kijkt, zie je magische woorden en een tragisch verleden, terwijl ik eigenlijk alleen maar besta uit lege gedichten die niet van mij zijn en gestolen conversaties.
Ik mag geen leugens schrijven.

-
dit is is, waarschijnlijk, het één-na-laatste hoofdstuk. hehe, ik ben best blij met dit hoofdstuk.
ik ga het einde schrijven, daarna nog een nawoord, (gutteguttegut wat officieel allemaal) schrijf de verloren hoofdstukken weer (tikkeltje anders) en schrijf ik meer hoofdstukken want het idee van dit verhaal is goed en ik ben verliefd geworden op de sfeer (oooops).
yes.

liefs, Anna

p.s: wat vinden jullie van de nieuwe cover? was de oude beter of is deze legit?