Achtergelaten - Flikken Rotterdam

1. 'Afwezig'

Omdat jullie zo snel en zoveel gestemd hebben ❤️

Rond 3 uur in de nacht haalde ik mijn fiets van het slot. Ik fietste naar de
kerk en liep naar binnen. Ik zag dat hij er nog niet was en begon nog even te bidden. Na een paar minuutjes was hij er dan, de zoon van de pastoor. Ik liet me meevoeren door hem en liet hem zich het volgende uur op mij vermaken.

Om ongeveer kwart over vier fietste ik met uitgelopen mascara en hevige buikpijn naar huis. Ik dumpte mijn fiets in de tuin en liep heel snel naar binnen. Bijna boos rukte ik aan de deur als het slot vast blijft zitten. Pas daarna heb ik door dat ik mijn fietssleutel in mijn hand heb. Ik verwissel hem voor de huissleutel en loop enkele seconden later naar binnen. Ik laat mezelf tegen de muur aanzakken en zucht diep. Het neemt mijn hele leven over. Nooit meer denk ik ergens anders aan. Ik kan mijn hoofd er met de zaken ook helemaal niet bijhouden. Ik weet dat Dries zich daar aan ergert. Het gaat de laatste tijd minder goed tussen ons. Toch zou ik me geen betere partner kunnen wensen.

Langzaam sta ik weer op en trek schone kleren aan. Slapen doe ik toch niet meer. Ik werk mijn make-up wat bij en kam mijn haren. Ik besluit nog even voor te werken voor vandaag. Ik pak mijn laptop en log in. Ik werk wat oude dossiers bij.

Om kwart voor 6 trek ik mijn jas aan en rijd ik in mijn auto naar het bureau. Om 6 uur ben ik er. Het is nog stil, ik ben meestal een van de eerste. Als ik een sterke kop koffie zet komt Dries binnen. 'Goeiemorgen Es.' Ik geef hem een knipoog. Ook Stan, Lieve en Hein komen binnen.

We zitten allemaal rustig aan ons werk als Stan naar ons toe komt. 'Jongens er is een gewapende overval bezig in de plus.' Met een ruk kijken we op. Iedereen rent naar buiten en met de sirenes aan rijden we erheen. Dries rijd. Ik denk aan vannacht. Tranen prikken in mijn ogen. 'Esthér!' Hoor ik de stem van Dries. Ik had niet eens door dat we al stil stonden. 'Wij praten vanmiddag nog!' Zegt hij half boos half bezorgd als hij mij een kogelvrijvest aanreikt.

Vlug trek ik hem aan. Ik zie dat Stan en Lieve ook al aan het wachten zijn. Ik knik zo zelfverzekerd mogelijk naar hun. Ik hou mijn wapen naar beneden en we rennen naar binnen. 'Politie!' Klinkt het overal vandaan. De overvaller begint in het niets te schieten. We splitsen op. Ik sta achter het vak waar al het snoep ligt. Ik heb best goed zicht op hem. Overal vandaan klinken schoten. Ik schiet op hem. Mis! Hij schiet terug mijn richting op. Ik ontwijk het gelukkig. Ik schiet zo snel mogelijk weer terug. Dit maal wel raak, in zijn schouder. Kermend valt hij op de grond. Ik zie dat Stan hem aanhoudt en Dries de ambulance belt. 'Goed schot Esther.' Gaf Lieve mij een compliment. Toch ging alles langs me heen, alsof ik er niet was..