Achtergelaten - Flikken Rotterdam

3. 'Tranen'

'Hoe bedoel je?' Paniekerige gedachten spoken door mijn hoofd. Zouden ze iets weten over hem?! Maar hoe dan...!? 'Esther ben je er nog?' Dringt de stem van Lieve weer langzaam door. 'Esther?' Zegt ook Dries. Nu pas merk ik dat er automatisch tranen over mijn wangen zijn gegleden. Ik lach kort naar hem.

'Wat dan?' Snauw ik bijna naar Lieve door de telefoon. 'De man waarop je schoot in de supermarkt is in het ziekenhuis overleden.' Kut! Denk ik bij mezelf, hoe kan ik mezelf hier nu weer uitredden bij Dries?! 'Oh.' Reageer ik terug en hang op. 'Esther?' Herhaalt hij weer. Ik slik. 'De man uit de supermarkt is dood...' Stamel ik. 'Gaat het?' Ik knik terwijl ik een flauw glimlach. Ik veeg tranen de tranen uit mijn ogen terwijl ik uit het autoraampje staar. Ik laat zo hopelijk duidelijk genoeg merken dat ik geen zin heb in dit gesprek. En gelukkig werkt het, want Dries start de auto en we rijden terug naar het politiebureau.

Ik zie de auto van Lieve en Stan al staan en zo ook die van de officier van justitie Hein Berg. Zo langzaam mogelijk loop ik achter Dries aan naar binnen. In mijn hoofd bid ik een keer snel naar god. Zodra we binnen zijn komt Lieve al op me af gelopen. 'Kom, ik zal het je uitleggen.' Zegt ze voor ik wat kan zeggen. Iedereen gaat op zijn plek zitten. Ook Hein komt erbij. Ik staar maar wat naar de grond. 'Esther, je schot was volkomen terecht en goed.' Zegt Stan. Ik schrik er bijna van. Sinds wanneer is Stan zo open?

'Zelfs zo goed dat het je hem niet vermoord hebt.' Ik kijk hem vreemd aan. 'Maar hij is toch overleden?' Ze knikken daarbij wel. Ik snap er helemaal niks meer van. 'Je schoot precies zoals het hoorde.' Hein mengt zich in het gesprek. 'Je volgde het protecol, we zouden hem nog kunnen verhoren.' Ik bloos een beetje. 'Hij is overleden door een fout van het ambulance personeel.' Ik zucht. 'Het blijft mijn schuld.' Zeg ik als iedereen weg is.'Niet Es.' Zegt Dries. 'Als ik niet had geschoten had hadden hun geen fout gemaakt.'

Om half 4 zijn we weer op de school om veder te praten met de juf van Saskia. 'Had ze veel vriendinnen?' De juf zucht. 'Saskia was anders...' 'Anders?' Vraag ik meteen terug. 'Ze haalde slechte cijfers, had geen fiets, draagde lange kleding in het hartje van de zomer en sloot zichzelf buiten.' Ik kijk Dries aan, we denken hetzelfde. Dit is meestal precies hoe misbruikte kinderen zijn. Tranen wachten om eruit te rollen. Nog net kan ik ze onder controle houden.'Heb je contact gegevens?' Ze knikt en geeft ons een gekopieerd papiertje. 'Ik dacht al dat u deze vraag ging stellen.' Ik kijk naar het papiertje. Haar huis staat best dicht bij de kerk.... Een paar straten vederop.... Ik huiver. Dries bedankt Elske en we lopen samen naar buiten. Nee! Nee! Nee! Is het enige wat door mijn hoofd spookt.