Achtergelaten - Flikken Rotterdam

15. 'Niet alweer!'

Dries kijkt me ongeloofwaardig aan. 'Je denkt dat hij haar heeft en hij zijn vrouw heeft vermoord.' 'Dat denk ik ja, hebben we voldoende om hem veder na te zoeken?' Bij deze tweede vraag kijk ik meneer Berg aan. 'Als we weten met welk wapen Laura is vermoord en hij daar een link mee heeft stem ik in.' Ik kijk mijn partner aan met dezelfde gedachte. 'Dus we wachten op dat rapport?' Neemt hij het woord. 'Juist.' Zuchtend staar ik naar het plafond. 'En in de tussentijd gaan we zitten afwachten tot Saskia ook vermoord is?' Zeg ik bot. 'Als je dit u te persoonlijk word mevrou....' Begint Hein met zijn "wetten en regels" 'laat maar, ik begrijp het al.' Onderbreek ik hem en loop het kantoortje uit. 'Vrouwen.' Hoor ik Dries nog net een sarcastische opmerking maken zodat Hein niet ontploft dat ik zo brutaal doe. Ik pak mijn jas van de kapstok en loop me forse passen naar mijn auto. Ik zie hoe Dries in de deuropening staat en me nakijkt. Ik scheur naar het parkje en ga op een bankje zitten. Ik kijk naar boven. 'Ik vraag u alstublieft, laat Saskia veilig zijn...' Tranen stromen alweer over mijn wangen. Blonde haren vervagen mijn blik. Ik woord door personen aangekeken, een enkele vraagt of ik hulp nodig heb. Ik sloeg het af, deze pijn is niet meer op te lossen. Nooit meer. Het is stil in het park, tot er een zwarte auto aankomt. Er zit een man in die ik herken van de foto's. Julien! Ik sta op en ren zo hard ik kan weg, maar hij is zo achter me. Ik blijf hollen en hoor aan zijn voetstappen dat hij steeds dichterbij komt. Een steek in mijn zij negeer ik en sla allerlei paadjes in, tot ik een klap op mijn achterhoofd krijg. Ik val op het stenen pad, maar ben nier helemaal buiten kennis. Toch ben ik wel te zwak iets te doen. 'Hmm, mm...' Hum ik op. Mijn armen worden vastgepakt en ik word over de grond meegesleurd. Steeds word alles wat ik zie zwarter, tot alles zwart is...

Heel langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk om me heen. Ik lig op een matras. Voor mij staat een half bekertje water en een beschimmelde bruine boterham. Een pluk haar zit me in de weg, maar weg vegen lukt niet. Mijn handen zitten vastgebonden. Ik blijf eraan rukken, maar het geeft geen enkele beweging. Langzaam komt het weer boven, alles wat er is gebeurd. Ik raak in paniek en blijf trekken. 'Het gaat niet werken.' Hoor ik plotseling een schore stem achter me. Met een ruk draai ik me om zodat ik de persoon kan zien en in in de ogen kan kijken.

Wie denken jullie dat deze mysterieuze persoon is? 💕