Achtergelaten - Flikken Rotterdam

18. 'Angst'

'WAT DACHT JE!'

Hij knijpt steeds harder in mijn keel. Deze man is echt is helemaal doorgedraaid! Ik probeer mezelf angstig los te rukken, aangezien praten niet meer lukt. Steeds voel ik me iets zwakker worden. 'pap, père...' Hoor ik Saskia smeken. Ik probeer me op mijn ademhaling te concentreren, maar ik voel me steeds lichter worden in mijn hoofd.

'mmmm...mm!' Ik raak in paniek. 'Laat haar gaan! PAPAAA!!' Ik hoor Saskia nog wat schreeuwen. Langzaam zakken mijn ogen dicht. 'mm..'

'HOU JE BEK!' schreeuwt hij naar Saskia. Alles om mij heen begint te draaien. Dit is het einde...

'POLITIE! POLITIE! POLITIE!' Ben ik gek geworden door tekort aan zuurstof of zijn dat de stemmen van Stan, Lieve en.. Dries... Mijn gedachte word versterkt door Saskia die op haar hardst begint te gillen. 'HHHHHHIIIIIIIEEEEEEEEEERRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!'

Met een ruk laat hij mij los en duwt me op de grond. Hij rent naar de achterdeur! Door een harde knal stop ik bijna automatisch met hoesten. Julien valt op de grond door de knal, een schot. Ik probeer me zo goed mogelijk om te draaien en zie dat Lieve de kogel heeft afgevuurd.

Achter Lieve staan Stan en....Dries! Ze laten hun wapen zakken. Lieve rent naar Saskia die zich bang probeert te verstoppen. Dries komt op mij af en Stan loopt naar Julien.

'Het is goed' fluister ik schor naar Saskia die probeert Lieve van haar af te slaan. Ze kijkt me angstig aan. Ik knik nog een keer ter zekerheid. Onzeker en trillend geeft ze zich dan toch over...

'Es...' Voorzichtig maakt Dries mij los. Ik zie dat er tranen in zijn ogen staan. 'Ben je oké?' Ik knik zwakjes. Als ik los ben raapt hij me van de grond en zet me zo neer dat ik rechtop tegen de muur zit. Hij komt naast me zitten en sluit me op in zijn armen.

Langzaam begin ik met snikken. Eerst zacht maar dan steeds harder. De doodsbange en ook huilende Saskia word opgetild door Lieve en lopen naar buiten. Ook Stan verlaat de kamer, waardoor Dries en ik even met zijn tweetjes zijn. Dries gunt hem een korte dankbare blik.

Dan beginnen de tranen pas echt te stromen. Mijn schouders schokken op en neer. Trillend geef ik me over aan Dries. Ik laat me opsluiten in zijn veilige haven. Zijn armen.

'Het is goed, het is voorbij nu Esther, je bent veilig nu.'

Ik reageer niet en blijf naar beneden kijken. Ik kan niks zeggen.... Nog steeds ben ik wat licht in mijn hoofd, maar het is wel het minste waar ik me zorgen over maak.

Lieve staat bovenaan de trap en komt langzaam en stil naar beneden. 'De ambulance is er.' Met deze woorden verdwijnt ze weer naar boven.

'Nee! Dries, echt ik wil ech...echt niet! Dit kan ik niet.'

'Esther...'

'Nee Dries! Alsjeblieft!' Ik smeek hem bijna, maar in mijn hoofd kan niks anders meer binnen komen dan paniek. Hij kijkt me aan met medelijden.

'Es, ik blijf bij je. Beloofd.'