Snel loop ik zijn kantoor uit. Wat had ik dan ook gedacht. alsof hij ooit een kind met me wilt, hij houdt niet eens van me. Ik pak mijn jas en loop de deur uit. Zonder besef nemen mijn benen me mee naar het park. Langzaam ga ik op een bankje zitten. Tranen lopen over mijn wang. Ook al doe ik mijn best om ze tegen te houden het lukt me niet. Ik zal zo graag weg willen, weg van hier. Maar het kan niet, ik kan Violetta dat niet aandoen. Ik heb haar eindelijk bij me. Ik kijk het park rond. Mijn blik blijft op een gezin hangen, een gezin dat gelukkig is. Het kindje loopt vrolijk in het rond. De ouders kijken zo geliefd, zowel naar het kind dan naar elkaar. Ik verbeeld me in dat Herman en ik zo waren. Dat wij met zijn tweeën zo rond lopen met het kindje dat langzaam in mijn buik groeit. Maar ik mag geen illusies maken. Al wat ik denk zal toch nooit zijn.
Ik zit hier nu zeker al een uur, ver in gedachten, te kijken naar al die gelukkige mensen rondom mij. Na nog een minuut of tien te zitten te hebben besluit ik om toch maar terug naar huis te gaan. Niet dat iemand zich denk zorgen om me maakt, sinds de komst van Esmeralda is er alleen nog maar oog voor haar, al vertrouw ik die vrouw voor geen meter.
Als ik de deur doorloop van het huis, komt er een heerlijke geur in mijn neus. Ik hang mijn jas weg en loop daarna naar de eettafel. 'Hey.' Zeg ik en ga op mijn plaats zitten. 'Oh hey Angie.' Violetta kijkt even op van haar eten, maar nog geen seconde later kijkt ze al weer weg. Zie je?! Zelfs de band met Violetta is weg. Vroeger als ik nog maar een half uur weg was, was ze al bezorgt waar ik was. Maar nu maakt het haar allemaal niks meer uit en dat alleen maar door die Esmeralda. Olga komt met een bord vol eten en zet het voor mijn neus neer. 'Dankje.' Antwoord ik. 'Alsutblieft Angie, gaat het wel?' Ze kijkt me bezorgd aan. 'Ja, alles gaat prima.' Snel neem ik een hap om een gesprek met Olga te vermijden, niet dat ik niet met haar wil praten. Maar als ik er nu over praat dan ga ik sowieso weer in tranen uitbarsten. En dat wil ik niet waar iedereen bij is.
