Maanden zijn voorbij mijn buik staat zowat op ontploffen. De baby schopt de laatste tijd echt vaak. En Olga is nog nooit zo bezorgd geweest. Af en toe zie ik violetta me ook bezorgd aan kijken, maar wanneer ik mijn blik op haar zet, draait ze haar hoofd. Ze denkt nog steeds dat ik Esmeralda bedreig. En Pablo?! Wel ja, wat valt daar over te zeggen. Hij negeert me sinds Jackie er
is. Als ik vraag om te praten zegt hij 'geen tijd.' Het is echt afschuwelijk.
'Eten!!!!!!' Olga roept zowat door het hele huis. Wanneer ik beneden kom zit iedereen al aan tafel, want ik ben niet meer één van de snelste. 'Alsjeblieft, Angie.' Zegt Olga wanneer ze een bord vol eten voor mijn neus zet. 'Ik kan niet wachten tot het kindje er is!' Zegt ze blij. Ik glimlach. Er is toch iemand die ernaar uit kijkt. Tot dat deze kleine in mijn buik komt. Ik kan ook niet meer wachten! Het kan elk moment komen.
Onder het eten voel ik ineens een schop. Ik leg mijn hand op mijn buik. En zie vanuit mijn ooghoeken violetta bezorgt kijken. 'Euh violetta zullen we sebiet zingen aan de piano?' Vraagt Esmeralda. 'Is goed.' Ze wenkt haar blik van mij af.
'Hey, Olga kan ik helpen?!' Vraag ik wanneer ze in de keuken bezig is. 'Nee, jij moet rusten.' Zegt ze bezorgt. 'Ik wik wel helpen hoor!' Probeer ik nog eens. 'Nee nee nee!! Ik wil niet dat jou wat overkomt en ook niet met de baby.' Antwoord ze. 'Oké, dan ga ik naar boven. Als je hulp nodig hebt. Weet je me te vinden he.' Ze knikt en daarna loop ik de keuken uit. Maar blijf allang stilstaan tot ik iets verschrikkelijk hoor.
'Violetta! Esmeralda en ik gaan trouwen.'
Sorry voor kort hoofdstuk!!
