'Kom je naar de studio?' De stem van Violetta komt uit mijn gsm. 'Maar het is weekend?' Zeg ik verbaasd. 'Maar onze klas heeft wat voor je.' Haar stem klinkt zenuwachtig. 'Wat dan?' Vraag ik verder. 'Een verrassing.' Zegt ze dan. 'Een verrassing?' Zeg ik. 'Kom je of niet?' Zegt ze dan. 'Oké oké, ik kom!' Ik druk haar nummer weg en gooi me gsm in mijn tas. Wat zal ze van plan zijn?
Violetta pov
'Papa doe door! Ze komt!' Ik loop de trap af. 'Ja wacht.' Hij doet een laatste knopje van zijn hemd dicht. 'Je hebt precies je moeite gedaan.' Ik klop op zijn schouder. 'Te overdreven?' Hij kijkt naar zijn hemd. Ik schud mijn hoofd. 'Het staat je goed, maar nu moeten we echt gaan.' Ik neem mijn tas dat in de zetel lag en dan lopen we naar de auto.
'Naar waar gaan we?' Mila kijkt me aan. 'Naar de studio.' Antwoord ik. 'Gaan we zingen?' Vraagt ze dan. 'Nee, we gaan mama zien.' Zeg ik dan. Meteen staat er een glimlach op haar gezicht. Ik zie papa langs de spiegel naar ons kijken.
Angie POV
'Violetta?' Mijn stem vult het gebouw. Geen antwoord krijg ik. 'Vio?!' Probeer ik nog eens. Ik wil me net omdraaien, omdat ik nog steeds geen antwoord had, maar dan hoor ik. 'Angie je bent er!' Violetta komt de zaal uitgelopen. 'Ja, dat zei ik toch.' Ik loop dichter naar haar. 'Kom maar mee.' Ze neemt mijn hand en leidt me zowat naar de zaal.
'Oké ik ben er klaar voor.' Ik kijk haar klas aan. 'Dan beginnen we.' Violetta draait me om, zodat ik naar een wit scherm kijk. Ze duwt me wat naar het midden. Haar klas blijft achter me staan. Ik wil net wat zeggen wanneer ik muziek hoor. Ik draai me terug goed naar het scherm en er verschijnt een foto van mij en Herman op. Even kijk ik verbaasd, maar al vlug verschijnen er meer en meer foto's van ons. Tranen springen in mijn ogen, dat die mooie tijden voorbij zijn.
'Dat is onze familie.' Een zuivere stem hoor ik dicht bij me. De laatste foto is net verschenen, met heel ons gezinnetje. 'Was.' Fluister ik en blijf naar het beeld kijken. Iedereen lacht op de foto. We waren zo gelukkig. 'Maar we kunnen het terug krijgen.' Herman draait me om. 'Ik weet nie....' Ik wil wat zeggen maar wanneer ik in zijn ogen kijk val ik stil. 'Het zal beter zijn voor Mila en op het kindje dat komt, maar vooral voor ons twee Angie.' Hij wrijft over mijn wang. 'Je hebt spijt?!' Vraag ik nog eens voor de zekerheid. 'Tuurlijk heb ik spijt, anders stond ik hier nu niet jou proberen terug te krijgen.' Hij kijkt me diep in de ogen aan. Alles rondom ons verdwijnt. Het is alleen hij en ik. 'Daar ben ik blij om.' Een kleine glimlach verspreid over mijn gezicht. 'Angie, ik hou echt van je.' Hij neemt mijn hand vast. 'Ik was zo stom...' Ik weet dat hij nog veel wilt zeggen, dat hij me echt terug wilt. Gewoon maar door in zijn ogen te kijken zie ik dat hij spijt heeft. Spijt van alles! Hij houdt nog van me, dat kunnen we niet ontkennen. Maar ik kan ook niet ontkennen dat ik niks meer voor hem voel. Maar dus voordat hij kan verder praten, druk ik mijn lippen op de zijne. Ik voel hem even schrikken, maar lang moet ik niet wachten tot dat hij terug kust. Dat je lippen zo hard kunt missen. 'Ik heb je gemist.' Fluister ik na de kus. Onze voorhoofden tegen elkaar gedrukt. 'Ik jou ook.' En dan drukt hij zijn lippen weer op de mijne.
Nog leuk???
