het horror huis

9.

Ik word opgekruld wakker...alles is zwart en de vloer onder mij is ijskoud. Ik probeer recht te staan maar geen enkel ledemaat wilt luisteren en blijft gewoon slap hangen op de koude vloer. Waar ben ik? "Hallo!!", komt er fluisterend uit mijn mond. Ik probeer nog eens:"hallo!!" Maar weer komt het er fluisterend uit. Kom op...wat is dit... ik wil een derde poging wagen maar als ik mijn mond open doe lijkt mijn keel dicht te knijpen als ik in het duister iets zie bewegen. Ik voel iets over mijn wang gaan dat voelt als naalden die over mijn wang prikken. Kom op Bella...doe iets!! "Help!", komt er fluisterend uit mijn mond. "1,2 ze komt voor jou. 3,4 ze kilt je hier. 5 ,6 let maar op. 7 , 8 ze hangt je op. 9 , 10 je zult wel zien", hoor ik iemand zacht zingen en het wordt steeds maar luider. Uit alle kracht probeer ik mijn lichaam te bewegen maar het enigste dat beweegt is mijn hoofd en mond. De stem die het liedje zingt heeft geen emoties en geen stem intonatie...het is gewoon een dode stem dat waarschijnlijk afkomstig is van een dood persoon. Ik word vast gegrepen en ik gil het uit...ineens zie ik mijn mama geschokt naar me kijken. "Mam?", vraag in schor en kijk om me heen. Ik lig in mijn kamer in de armen van mijn mama die me bezorgt aankijkt en in de deuropening van mijn kamer staat mijn vader. "Bella...wat is er vandaag met je?", vraagt mijn mama. Wat moet ik zegen:"mama ik zie mensen die jullie niet zien en ik hoor dingen die er blijkbaar niet zijn... Ik weet wat je denkt, je vindt het raar dat het nu allemaal gebeurt op één dag en je wilt me naar een psychiater sturen omdat je me compleet gestoord vind!!!" Nee, dit is helemaal geen optie om dat te zeggen. ik knipper even met mijn ogen en probeer een geloofwaardig antwoord te vinden: "euh...er is niks. Het komt waarschijnlijk van te weinig slaap ofzo." zeg ik en om eerlijk te zijn klinkt het nogal geloofwaardig. Mijn mama kijkt me een moment heel diep in de ogen aan en knikt dan: "ja...dat zal het wel zijn..." Ik ga wankelend recht staan en mijn mama helpt me een handje anders lag ik plat op de grond. "Trouwens...hier was een jonge eene Maxim en ik moest vragen of je zin had om morgen te voetballen of ergens iets te gaan drinken.", zegt mijn  mama voor ze vertrekt uit mijn kamer en kijkt naar mijn been. Wanneer ik mijn ouders op de trap naar beneden hoor gaan kijk ik naar mijn been die helemaal blauw grijs is: "o my god!" fluister ik in stilte en voel me bekeken. Wat gebeurt er toch allemaal vandaag? Ik kijk veel horrorfilms en normaal gebeurt het toch niet allemaal in één keer...het is normaal verspreid over een week...niet? Of gebeurt het ook allemaal in één keer? "Bella...denk maar niet dat je van ons af bent hoor...", hoor ik en meisjes stem. mijn knieën beginnen te knikken en ik verlies mijn evenwicht en val op de grond. Ik trek mijn knieën op tegen mijn borst en leg mijn kin bovenop mijn knieën en begin heen en weer te wiegen. "kom op Bella, doe normaal. Kom op Bella doe normaal.", dat denk ik op nieuw en opnieuw. "Bella?", hoor ik iemand zeggen en meteen blijf ik als bevroren zitten en maak geen geluid, hou mijn adem in...maak geen geluid...maak GEEN geluid. "Bella ben je daar?", die stem komt me zo bekent voor... Voorzichtig ga ik rechtstaan en loop al wankelend naar de deur en doe hem op een kier en kijk erdoor en daar staat hij. Ik smijt mijn deur open en geef hem een knuffel: "Wow, Bella, heb je me nu al gemist?" Een glimlach verschijnt op mij gezicht en mijn angst en zorgen smelten weg net als een ijsman die wegsmelt bij een openhaard: "Je moest eens weten Maxime...Wat doe je hier? Ik dacht dat we morgen hadden afgesproken via mijn mam" ik kijk naar hem en nu is hij aan het glimlachen: "wel..euh, je mam stuurde me eens sms dat ze je hadden gevonden in je kamer..." Mijn ogen worden even groot en dan schiet ik in de lach: "Heb jij nu mijn mam haar nummer?" Maxime port me tussen mijn ribben: "Jaloers?" "You wish", zeg ik en voel me rood worden en draai me snel om en ga wat terug naar mijn kamer. Ik hoor Maxim naar binnen komen en de deur sluiten: "wat is er met je been gebeurt?" 'k draai me naar Max en zie ongerustheid in zijn ogen: "oh, ik ben nogal een klungelig meisje en viel over mijn veters en viel van de trap helemaal naar beneden en knalde vervolgens nog eens tegen de deur" "Ai...klinkt pijnlijk", zegt hij glimlachend. Ik haal mijn schouders op en glimlach terug: "Nouja...ik heb al erger meegemaakt" zeg ik en het voelt echt slecht om zo te liegen tegen Max maar anders vindt hij me gek. "Moet ik je een handje helpen?", vraagt hij ineens. Ik kijk hem niet begrijpend aan: "Met wat?" Hij rolt met zijn ogen: "uitpakken" "oh, ja dat zou echt zot lief zijn.", zeg ik en kijk hem glimlachend aan...wat is hij toch een schat.

Maxim bleef bij ons eten...we aten afhaal Chinees...en als gewoonlijk maakte mijn ouders me belachelijk. We hebben maar een uur nodig om alles uit te laden, er was nog maar één doos te doen maar hij moest dringend naar huis omdat er een probleem was dus doe ik de laatste. Tijdens het uitladen kom ik de doos tegen die ik hier heb gevonden en dan helemaal op de bodem ligt die pop. Na dat ik alles weg heb gezet pak ik de schoenendoos die ineens bijzonder ligt is. Ik doe de doos open en laat hem vallen van schrik...er zit niks in...HET is LEEG!! Ik ren naar beneden en laat de doos op de grond liggen. Ik storm al struikelend in de living waar mijn ouders tv kijken: "mam, heb je iets van mijn kamer weggesmeten?" "Nee, ik ben nergens aangekomen.", antwoord ze en voor ze nog maar iets kan vragen loop ik naar boven. Waar al dat papier heen en die brieven en dat dagboek! Ineens hoor ik gefluister...het is zo stil. Het lijkt wel de lucht die iets zegt tegen me, ik blijf stilstaan en luister en al snel verstijf ik als ik het goed hoor: "1,2 ze komt voor jou. 3,4 ze kilt je hier. 5 ,6 let maar op. 7 , 8 ze hangt je op. 9 , 10 je zult wel zien" Maar al snel kom ik erachter dat het niet de lucht is, of de wind, of een geest. Ik ben het die dat liedje fluistert, ik ben degene die het liedje zingt....en ik kan niet stoppen met zingen... Ik voel iemand mijn hand vastpakken en zingt het mee. Opzij kijken, naar achter kijken, naar boven kijken, naar onder kijken maar dat lukt niet. Ik kan alleen recht voor me kijken, de persoon die meezingt trekt me meen naar de zolder. "Bella! Bella weg hier! Weg!", zit mijn gedachten te roepen maar ik kan niks doen. Ik ben er geweest...