het horror huis

11.

Ik voel dat mijn T-shirt doorweekt is en dat het hier ruikt naar...modder? Ik open voorzichtig mijn ogen en kijk naar een blauwe lucht met een paar witte wolkjes die op hun gemak zich verzetten. Ik lig languit in het gras in onze achtertuin, in mijn kleren van gisteren. Ik ga rechtstaan en kijk verward om me heen...ik wist niet dat ik naar buiten ben gegaan...ik weet niet eens wat er gisteren avond was gebeurt. Maar als ik een stap richting mijn huis zet komt alles terug: de enge 102 jaar oude vrouw, mijn achtergrond foto, het gevoel dat ik dood ging, het meisje Annabella wie ik niet eens ken en nog nooit van heb gehoord en dan heb je dat moment wanneer al mijn emotie uit mijn lichaam was verdwenen en al mijn levenslust van me afgleed. De duisternis die me met open armen ontving en hoe ik en het meisje erin huppelde en uren lang in de duisternis huppelde. Hoe dichter ik bij het huis kwam hoe meer ik me alles herinnerde, hoe dichter ik naar het huis ging hoe meer ik het gevoel kreeg dat er mensen naar me zaten te staren. Vanaf een afstand zie ik dat mijn moeder me bezorgt staat aan te kijken, wanneer ik dicht genoeg ben kan ik er niet meer tegen en barst los: "ik wil verhuizen mama, ik haat jet hier." De bezorgdheid in haar ogen verdween:" wat zeg je daar?" "Je verstaat me goed. Ik. Wil. Hier. Weg.", komt er woord voor woord uit mijn mond gerold. Ze schud haar hoofd:"Bella weet je wel hoeveel geld we aan dit huis hebben besteed! We blijven hier." Mijn stem verhard nu ook:"maar ik haat het hier, ik zie dingen die ik normaal niet moet zien!" Mijn mama zucht:"heb je weer een horror film gekeken Bell want dat bestaat niet. Stop met zo filmen te kijken en doe niet alsof het zo is." Ik onderdruk een gefrustreerde gil en loop haar voorbij mijn mijn schouder knallend tegen de haar. Ik vergeet alles en loop naar boven, was me en doe propere kleren aan die bestaan uit een korte jeans short en een rode croptop van Coca-Cola. Poets mijn tanden, doe mijn make-up van gisteren af en doe een slordige knot in mijn haren. Ik blijf verstijft staan als ik mijn gsm hoor afgaan in mijn kamer, ik spreek mezelf moed toe:"het is maar je gsm in je kamer. Doe niet zo kinderachtig en ook niet zo een watje" Ja, dat helpt wel. Ik ga uit de badkamer en doe mijn kamerdeur open en kijk erin, niks. Voorzichtig sluip ik naar binnen en zie mijn gsm op mijn bed liggen. Snel pak ik hem en neem op terwijl ik om me heen kijk:"met Bella" "hey Bella met Max, ik sta buiten op je te wachten", hoor ik hem zeggen. Spontaan krijg ik een lach op mijn gezicht en vergeet die geesten, mijn angst. Ik loop naar beneden en als ik de deur open doe zie ik inderdaad Maxim daar staan met een grijns:"zin om te voetballen" "Jip", zeg ik blij en we wandelen naar buiten druk pratend. Op een afstand kijk ik snel eens naar alle ramen, zoekend naar de vrouw maar er is niks te bekennen. Raar. Heel raar....