het horror huis

10.

Ademen gaat moeilijk, het is precies of er geen zuurstof is om in te ademen in de ruimte waar ik momenteel ben. Zien kan ook niet want het is of mijn ogen zijn dicht gelijmd met seconden lijm. Mijn mond wilt niet open, net alsof hij dicht genaaid is. En het enigste wat ik hoor is een stem. De stem klinkt versleten en oud, het is net of er een vrouw van 102 uit de dood is opgestaan en tegen je praat. Ik zie het al voor me: een vrouw wiens gezicht half rottende huid is en half skelet en als ze praat zie je een deel van haar rottende tong...ik ril bij de gedachten: "Bella, hoor bij ons...kom met ons spelen voor altijd. Wees één van ons, Bella. Je gaat bij ons horen...of je het nu wilt of niet. Jij wordt één van ons en je kunt niet ontsnappen, we zijn overal. Nergens ben je alleen..." en steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw en het wordt steeds luider en luider en haar stem word altijd maar enger en enger.

Met een schok kom ik overeind en zie dat ik in mijn bed lig, ik ben helemaal bezweet en ik zie niks...waarschijnlijk is het donker buiten of heeft mijn mama  gordijnen dicht gedaan of heb ik rolluiken?? Ik zoek onder mijn kussen en heb mijn gsm beet kijk ik op mijn scherm en zie dat het middernacht is. Ineens blijf ik wezenloos naar mijn gsm kijken, mijn achtergrond is verandert. Het is een foto van een meisje dat op de grond ligt met haar ogen toe en haar mond dichtgenaaid. Haar huid is zo bleek, het is net een vampier en haar absurde blond haren zijn zo bleek. als ik knipper blijf ik kijken naar het meisje, ze lijkt wel 5 jaar en haar ogen zijn zo vredig toe en ze lijkt wel te slapen. Dan valt me een ketting op rond haar hals...die ketting komt me zo bekent voor...maar vanwaar? Plots kijk ik naar haar ogen en zie zwarte gaten naar me kijken, ik schrik me dood en laat mijn gsm in mijn gezicht vallen. Snel neem ik mijn gsm van mijn gezicht en kijk nog eens naar het meisje wiens ogen terug vredig dicht zijn. Heb ik dit me verbeeld? Nee, dit was echt gebeurt...ik draai niet door. Toch? Of ben ik wel aan het door draaien? Ik zet mijn gsm af en leg hem onder mijn kussen en trek mijn dons deken tot aan mijn kin, klaar om te gaan slapen maar ik kan geen oog meer sluiten. Bang als ik in slaap val dat ik niet meer wakker kan worden of nog erger, dat ik het meisje voor me zie... Na een halfuur in het duister te hebben liggen staren geniet ik van de stilte. "1,2 ze komt voor jou. 3,4 ze kilt je hier. 5 ,6 let maar op. 7 , 8 ze hangt je op. 9 , 10 je zult wel zien", zing ik zachtjes in mijn eentje, helemaal alleen in het donker. Ik zing het zonder dat ik het doorhad en ik kan niet stoppen met zingen. Ik voel ineens getril van onder mijn kussen komen maar ik wil niet meer kijken op mijn gsm en wie belt me zo laat nog? Straks is het een enge stem die naar me belt die zegt: "Lig je lekker in het donker te staren, schatje? Word één van ons.." Ik krijg al rillingen als ik er nog maar aan denk. Mijn gsm stopt maar niet met trillen en ik durf niet kijken, de persoon zal niet stoppen tot wanneer ik opneem. Met gesloten ogen  neem ik op: "hallo..." mijn stem klinkt zo bibberig dat het lijkt alsof ik met mijn laatste adem het zeg. "Bella? Sorry, maak ik je wakker.", hoor ik Maxim zeggen. Maxim! OMG! Ik schud mijn hoofd maar heb door dat hij dat natuurlijk niet kan zien: "N-N-nee hoor. Ik ben al een hele tijd wakker...ik kan niet slapen" "Bella, wat is er? Waarom klink je zo bang?", vraagt Maxim bezorgd want je hoort de bezorgdheid zo in zijn stem. Een glimlacht verschijnt op mijn gezicht: "Er is niks... er is...Waarom ben je eigenlijk nog wakker?" "Oh, euh, ik werd wakker en maakte daarnet een kleine wandeling en toen zag ik licht in je kamer schijnen en je liep je kamer rond....was je aan het dansen?", ik hoorde hem grinniken maar mijn glimlach was meteen verdwenen. Ik krijg een steek in mijn rechter been en in mijn arm waar ik door die engerds was vastgegrepen: "Max...ik ben nog maar net een halfuur ofzo wakker..." "Wat? Wie was er dan in je kamer?", hoor ik zijn stem maar hij klinkt nu holler en anders. "Euh....ik weet het niet", zeg ik met verstikkende stem. Ik hoor hem lachen, maar de lach klinkt niet natuurlijk: "lieg niet tegen mij" "Ik weet het echt niet Max...Oké", zeg ik nu wat meer vastberaden. Ik hoor vreemd geluid en dan ineens hoor ik die mooie stem van Maxim niet meer maar van een enge vrouw die in mijn oor kruist. Geschrokken kijk ik op mijn gsm en zie dat een onbekende nummer me belt, snel hang ik op en smijt mijn gsm verweg van mij en verstop me onder mijn dekens. Mijn gsm begint te trillen op de grond en verlicht mijn hele kamer en ik verstop me dieper in mijn bed, ik verstik van de warmte maar blijf diep onder mijn dekens liggen. Zweet loopt over mijn hele lichaam, het is net of ik in de douche zit en water over mijn lichaam laat stromen maar alleen is dit nu zweet. Geen adem! Ik krijg geen adem! Ik probeer vanonder mijn dekens te komen maar het lukt niet...ik geraak er niet vanonder. Het deken wil niet meer van me af... Ik begin wilt te stribbelen en probeer hulp te roepen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik zak weg, mijn ogen vallen toe en willen niet meer open en mijn ademen stokt en het stokken van mijn adem halen vermindert en ik val weg. Ik wil niet alleen in het duister zijn...ik ben bang.

Ik ben alleen in het duister maar niet lang want nog geen minuut later gaat er 1 lamp open die recht op een klein meisje schijnt en ze komt huppelend op me af. Haar bizarre, abnormale blonde haren dansen rond haar witte ronde gezicht en meteen komt het meisje me bekent voor. Het is het meisje van mijn achtergrond foto van mijn gsm. Ik wil weg rennen maar mijn benen blijven koppig staan, wachtend op het meisje...het meisje komt steeds dichter en dichter.... Ik kan niet weg en ze komt steeds dichter en dichter. Dan staat ze vlak voor mijn neus en steekt haar hand naar me uit: "Kom met me mee. Bella, wordt mijn vriendin?" Ik pak haar hand vast en een ijskoud gevoel komt in mijn lichaam, mijn stem klinkt onmenselijk als ik zeg: "laten we vriendinnen worden Annabella" huppenlend gaan we in de duisternis