De pen die ik nooit terugzag

15- 23 april 2016

Ik schoof mijn bed richting de muur om het irritante spleetje tussen de muur en het bed te dichten. Het lukte me echter niet om het bed volledig tegen de muur te schuiven. Gefrustreerd schopte ik tegen de stalen poot. Ik ben echt niet zo dom dat ik niet kon zien dat de ronde poten natuurlijk nooit perfect tegen de muur zouden passen, maar dat negeerde ik altijd in eerste instantie. Ik kon het toch proberen?
Voor de derde keer vandaag legde ik de stapel boeken recht op elkaar. Nu kon ik er rustig naast gaan zitten. Ik pakte het eerste boek van de stapel. Wiskunde was het eerste vak in mijn planning. Zuchtend pakte ik twee schriften uit mijn tas, die van mijzelf en die van jou. Rustig, door alle door mij gecreëerde perfectie om me heen, begon ik aan de eerste som. Na opdracht a schreef ik hem over in jou schrift. In vergelijking met jou handschrift was mijn handschrift ontzettend netjes. Ergens hoopte ik dat de docent het op zou merken en je op je donder zou geven, maar ik wist ook dat ik dan bij de docent moest komen en dan zou ik moeten uitleggen waarom ik dat gedaan had. Wat moest ik dan zeggen? 'Omdat ik anders net als vrijdag -ik voelde mijn verse blauwe plekken bij elke beweging- van mijn fiets word getrokken na schooltijd' ? Nee, natuurlijk niet, dan werd iedereen die me van mijn fiets heeft getrokken erbij gehaald en kregen ze allemaal een nog veel grotere hekel aan me. Nog een reden om me te grazen te nemen: 'Ze probeert ons van school te trappen jongens, laten we haar een trap geven.' Ik zuchtte diep en probeerde te kalmeren. Het lukte aardig en rustig wist ik aan opdracht b te beginnen. Het duurde lang voordat ik wiskunde afhad. Het karwij dat normaal tegen een uur duurde, duurde nu minstens anderhalf uur. Elke letter moest ik twee keer opschrijven, niet te vergeten de vergelijkingen... Ik keek op de klok en zuchtte. Eerst maar eens een kopje thee halen van beneden, misschien dat ik me dan zometeen beter kon concentreren op Nederlands en geschiedenis, en oja, Frans wilde je ook van me hebben... Nederlands besloot ik uit te stellen tot maandag, je had het toch pas dinsdag. En ik ook.
Zwijgend liep ik naar de keuken en deed ik water in de waterkoker. Ik liet het ding vollopen tot precies op het streepje bij 'maximum' en zette hem op het onderstel. Zonder echte reden wachtte ik tot het water stilstond voor ik hem aandrukte. Bij de aanblik van het stilstaande water dat precies het rode lijntje bovenin aanraakte, leek het net of ik makkelijker kon ademhalen. Starend naar het water dat, nu ik de waterkoker aangedaan had, langzaam begon te bubbelen, dwaalden mijn gedachten af.
"Hey Maud." Hoorde ik achter me. Ik schrok zo van de twee woorden, die ik door de afgelopen weken ondertussen als bedreigend was gaan beschouwen, dat ik mijn hand brandde aan de ondertussen heet geworden waterkoker.
"Au!" Kermde ik een beetje boos dat mijn moeder me zo had laten schrikken.
"O, Maudje, gaat het?" Ik liet mijn hand afkoelen onder de kraan en knikte. "Sorry dat ik je liet schrikken, was je zo ver weg met je gedachten?" Ik zuchtte.
"Ja, ik was gewoon even aan het nadenken dat is alles." Maakte ik er dan maar van.
"Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik zo op spoedvergadering moet, is het oké als je even alleen thuis bent?" Ik beet op mijn lip om mijn ergernis te verbergen. We zouden vanavond gezellig een film kijken, daar zou ze nu wel geen tijd voor hebben.
"Tuurlijk, wanneer ben je terug?" Verzuchtte ik.
"Tegen een uur of negen." Dat dacht ik al, geen tijd meer om een film te kijken. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd. "Ik zie je vanavond lieverd." Ik knikte en haalde mijn hand onder de kraan vandaan. Mijn moeder had het veel te druk, ik kon haar niet opzadelen met mijn problemen.