De pen die ik nooit terugzag

26- 6 juni 2016

"Heel fijn dat je mijn brood wel wilt smeren mam, maar ik doe het zelf wel..." Zei ik voorzichtig.
"Moet dat nu ook al op een bepaalde manier?" Vroeg ze zuchtend, gefrustreerd gooide ze het mes op het aanrecht. "Wat is er mis met een klein beetje imperfectie? Als iedereen perfect zou zijn zou niemand ooit een diep gesprek kunnen voeren over wat ze mooi aan elkaar vinden, kun je nooit je arm om je vriendin heen slaan en zeggen: 'goh wat ben ik jaloers op je lange benen' dan kun je nooit eens iemand anders een compliment geven want iedereen vind zichzélf perfect en het mooist." Ze zuchtte diep toen ze zag dat ik niet geluisterd had. Ik stopte mijn brood in mijn broodtrommel en stopte mijn broodtrommel op zijn eigen plek in mijn tas.
"Ik ga naar school mam." Zei ik, zonder verder aandacht te besteden aan het feit dat ze nog steeds gefrustreerd voor zich uit keek. Ik stapte op de fiets en vertrok naar school.

Je stond die morgen al op me te wachten, alsof maandagmorgen van zichzelf niet al erg genoeg was. Ik ontweek oogcontact, maar ik hoorde al voor we binnen waren de twee beruchte woorden:
"Hey Maud." Ik draaide me naar je om.
"Hey Rutger." Zei ik zacht. Je legde zogenaamd vriendschappelijk een arm om mijn schouders.
"Normaal val je niet zo op hè, je bent niet zo populair, niemand kent je... En dat lijkt me nou zo vervelend voor je!" Onheilspellend glimlachend keek je me aan. "Maar als we nu beginnen, ben je nog voor iedereen vanmiddag vrij is beroemd bij iedereen op deze school..." Je wenkt je vriendjes. Eentje legt aan mijn andere kant een arm om mijn schouders.
"Kom maar even mee." Fluisterde je sadistisch. Bang keek ik jullie een voor een aan, maar geen van jullie toonde medelijden of liet ook maar iets los over wat er in godsnaam met me ging gebeuren. Met z'n allen duwden jullie me in de hoek van het fietsenhok.
"Waar blijft Stephen?" Vroeg je aan een van de jongens.
"Hoe moet ik dat weten?" Vroeg hij aan jou.
"We hebben hem nodig, die computernerd heeft de schoolsite gehackt, en jij niet of wel soms?" Je pakte je mobiel en gaf hem aan een jongen naast je. "Terwijl we wachten op Stephen kunnen we wel vast wat foto's maken." Een flits in mijn gezicht deed me een bek trekken waarvan ik zelf niet wist dat ik hem tevoorschijn kon toveren.
"Wat doen jullie?" Vroeg ik angstig.
"Trek je shirt uit." Commandeerde je. Ik ondernam geen actie en deinsde alleen geschrokken achteruit. "Of moet ik het voor je doen?" Vroeg je terwijl je je gezicht dichter op de mijne bracht. Ik voelde woede in me opwellen.
"Nee." Zei ik vastberaden.
"Wel goed, doe het dan zelf." Beet je me toe.
"Nee, Rutger, ik doe het niet." Je twijfelde niet en duwde me in de hoek. Mijn rug bonkte tegen de houten muur.
"Dat toontje duld ik niet." Sis je in mijn gezicht. "En ik ben heel wat sterker dan jij..." Je kneep met je hand in mijn arm om je woorden kracht bij te zetten. "...dus ik zou mijn mond maar houden en doen wat je gevraagd wordt." Ik slikte, legde mijn vingers om de zoom van mijn shirt en trok hem over mijn hoofd. "Goed zo meid." Zei je sarcastisch glimlachend. Je draaide je om.
"Klikken Kevin, dit worden mooie plaatjes..."
"Kijk daar is Stephen!" Riep een van de jongens. Je zuchtte.
"Eindelijk! Waar bleef jij zo lang? Als jij je tanden wilt houden zou ik maar snel die site binnen gaan. Nog even en je krijgt de foto's gestuurd, we moeten nog foto's maken van één stadium..." Je maakte een beweging met je hand, waardoor twee jongens begrepen wat ze moesten doen. Ze kwamen op me af en...

"Stop." Klinkt het naast me. Vragend kijk ik je aan. Je hijgt een beetje en legt je handen voor je gezicht. "Ik weet wat ik toen heb gedaan."