De pen die ik nooit terugzag

27- 14 januari 2020

"Stop." Klinkt het naast me. Vragend kijk ik je aan. Je hijgt een beetje en legt je handen voor je gezicht. "Ik weet wat ik toen heb gedaan." Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar je. Ik zie dat je de waarheid spreekt, je weet echt weer wat je toen gedaan hebt. En ergens verbaast het me niets.
"Ik... Als ik eerlijk ben zat ik hier al de hele tijd op te wachten. Ik hoopte ergens dat jij het was vergeten..." Je slaat je ogen neer. Ik open mijn mond, maar je legt in een impuls een vinger tegen mijn lippen. "Sssst. Ik weet wat je wil zeggen. Hoe kon je nou vergeten dat ik je heb gedwongen foto's te laten maken van je borsten, om ze vervolgens ook nog als openingsscherm op onze online campus te zetten? Ik ben zo'n gigantische lul, een klootzak nummer één. Ik snap mezelf echt niet. Wat dacht ik toen? Zo'n mooi meisje, met zulke mooie blonde golvende lokken."
"Daar dacht je toen wel anders over." Verzucht ik nog steeds enigszins spottend.
"Dat moet wel, hoe heb ik je anders zo lang kunnen kwellen?" Je walgt van jezelf, maar als ik eerlijk ben tegen mezelf kan ik er niet meer van genieten. Ik begin medelijden met je te krijgen. "Zeg alsjeblieft dat je klaar bent met vertellen." Smeek je. Ik zucht. "Straks ontwikkel ik een zelfcomplex, al begin ik in te zien dat ik dat eigenlijk verdiend heb." Ik zucht opnieuw en geef toe.
"Ik zal je vertellen hoe het eindigt, dan is het voorbij." Je kijkt me vragend aan. Ik kijk terug. Diep in je ogen zie ik iets wat ik eerder vandaag nog niet zag: spijt, oprechte spijt. Niet de soort nieuwsgierige spijt die je eerder betoonde, maar oprechte spijt.
"Krijg je nou medelijden met me?" Vraag je verbaasd. Ik knik.
"Ik denk dat ik je je lesje geleerd heb. Ik heb wat ik wilde: Je hebt spijt, ik zie het in je ogen." Je slaat ze neer.
"Hoe eindigde het?" Vraag je zacht.
"Ik leidde een leven vol dwanggedachtes gedreven door angst, tot ik een half jaar geleden hulp zocht. Het was hel, maar ik heb het gehaald." Je legt een arm om mijn schouders en ik laat je toe. Ik neem een hap adem om verder te vertellen. "Nadat ik werd ontslagen uit het gesticht voor mensen met dwangneurose..." De spottende nadruk die ik leg op 'het gesticht' doet me beseffen dat ik ver ben gekomen, nog geen half jaar geleden zag ik het als mijn laatste redmiddel. "...werd ik thuis ontvangen met een feest, maar voor mij was het helemaal zo feestelijk niet. Ik had zes maanden de tijd gehad om na te denken. En ja, ik hield jou verantwoordelijk." Ik voel hoe een traan op mijn hand valt, het is alleen niet een van mij. Ik kijk op en zie twee tranen over je wangen rollen.
"Het spijt me zo..." Fluister je zacht. Mijn ijzige hart smelt. Het spijt je en het spijt je echt. Je tranen bewijzen het. Een gevoel van zowel overwinning als opluchting welt in me op. Ik slik, om verder te gaan met mijn verhaal.
"Ik zocht je op, op social media, en ik kwam erachter dat je elke zaterdag een wandeling maakt over dit schelpenpaadje. En vandaag liep ik hier 'toevallig' ook." Het is een seconde ongemakkelijk stil. Ik veeg een traan van je wang. "Het verhaal eindigt hier, Rutger, het verhaal eindigt hier en nu, met jou." Nadenkend kijk je me aan. Nog een poosje is het stil.
"Je kunt me niet wijsmaken dat jij alles geplant hebt." Zeg jij dan, je tranen wegslikkend.
"Had ik ook niet." Verzucht ik. "Maar het ging best goed." Vragend kijk je me aan. "Ik heb alleen geplant dat ik je tegen zou komen." Leg ik schouderophalend uit. "Als je me direct weer uit zou lachen hoefde ik me niet schuldig te voelen als ik mijn haat weer eens uit zou spreken, omdat je geen steek veranderd zou zijn. En als het anders was gelopen..." Het valt even stil. "Zou ik er eindelijk overheen kunnen komen." Een klein glimlachje speelt om mijn lippen. "En gelukkig liep het zo."