GİTME...

11.Kem Gözlü*

Medya- Rüzgar

Amk Toprak!

İç sesime öpücükler gönderdim.Toprak artık eski Toprak değildi.Ama hala içinde o eski Toprak'tan bir parça arıyordum.Elimde değildi ki aramamak.Onu seviyordum ama bir yanımda affedemiyordu işte.Gerçi benden af dileyende yoktu ki...Ben yine kendi kendime hayaller kurup kırılmak için bahaneler üretiyordum.Çünkü insan bir kere kırıldı mı düzelemiyor biliyordum.Ben hep ailemin eksikliğini kapatacak insanlar istedim hayatımda ve buldum da.Nisa kızkardeşim oldu, Toprak'sa aşkım.

Bir yanım Toprak'ı içinin en derinine sokmak isterken bir tarafım 'de get lan' diyordu.Açıkcası ben bu ikilemden çıkmaya çalışırken giderek daha derine gidiyordum.Toprak'ın bana hissettirdiklerini hiçbir erkek hissettiremezdi biliyordum.Çünkü o ilkimdi.

Toprak'a küfürlerim bitince bir otobüs durağına gittim ve çok geçmeden gelen otobüse bindim.Ayakta kalmıştım.Arabanın içinde göz gezdirirken bana dik dik bakan teyzeyi gördüm.Kadın resmen Çakki gibi bakıyordu.Hayır yer istese anlayacağım da bende ayaktayım yani...

-Teyze hayrola neden baktın?

Kadın suratını ekşitti gözlerini pörtletti:

-Kız ben senin nerden teyzen oluyorum?Gencecik yaşımda bana neler dedi duydun mu Neriman?

Yanındaki teyzeyi bir yandan dürtmüştü.

Teyzede 70'li yaşlarında gencecik yaşımda diyor.Tövbe yarabbim.

O gençse ben daha cenin falan olmalıyım o zaman.Allah'm otobüs dursa da insem diye düşünürken otobüs durdu.Hemen kendimi dışarıya attım.İçerde resmen burun kanallarım tıkanmıştı ter kokusundan.

Ağır ağır kaldırımda yürürken kulaklığımı taktım ve müzik açtım.Bir yandan yoldan geçen arabaları seyrediyordum.Her ne kadar sıradan gibi gözüksede içindeki her insanın kendi hikayesi vardı bence.Hayata zorluklarla mücadele ederek gelen ve hayata doğuştan şanslı gelen insanların hikayesi...Belki benim hikayemde buydu.Ve ben hiç sevmediğim bir hikayenin baş karakteri olmuştum.

Yaklaşık 2 saat sonra eve varmıştım.Malum teyzelerden kurtulma bahanesine çok önceki duraklardan birinde inmiştim.Eve varınca kapıyı açtım.Fısıldar gibi bir sesle "merhaba yalnızlığım " dedim.

Elime aldığım bir lastik topla beraber koltuğuma oturdum.Halının desenini incelerken bir yandan da Toprak'ın o kıza olan bakışlarını düşünüyordum.Kafayı yemek üzereydim artık.Başıma gelenlerin hepsi Burak'ın suçuydu.Keşke biraz daha önce farketseydim o kişinin Burak olduğunu...

Kendime defalarca kızdım bu konuda.İntihar bile etmeye kalktım.Bileklerimdeki yara izleri bunların kanıtıydi.İnsan ailesini ve aşık olacağı kişiyi seçemiyor işte.

***
Dün olanlardan sonra kendime daha iyi bakmalıydım bence.Ne garip değil mi bir tarafın onu delicesine isterken diğer tarafın 'gurur' diyor.
Üzerime lacivert bir kombin yapıp saçlarımı fönledim.Çocuklarla ilk günümdü ve ben onlara iyi görünmek istiyordum açıkcası.

Elime çantamı alarak önceden çağırdığım taksiye bindim.15 dk kadar sonra yurdun önüne gelmiştim.Korkak adımlarla içeriye doğru ilerledim.Burası hiç televizyonlardaki yurtlar gibi değildi.Her yerde çiçek böcek resimleri vardı.Nasıl desem sıcaktı burası.Etraftaki çocuklar hepsi ayrı gruplarda olmak üzere oyunlar oynuyorlardı.Gülümsedim.Gerçekten çok masumdular.Nasıl desem mahallenin bakkalının çocuklara"topunuzu keserim" dedikten sonra korkan çocuklara kıyamayıp hepsine çikolata vermesi gibiydi.

İdare bölümüne gittim beni 30'lu yaşlarının başında bir kadın karşıladı.Saçını sımsıki topuz yapmıştı.Korkmadım desem yalan olur.Beni farkedince:

-Sen yeni eğitmen olmalısın.Geç otur lütfen.

Eliyle gösterdiği yere oturdum ve kendimi tanıtma gereği duydum.Sonuçta bazı şeyler gerekli olabilirdi iş konusunda.

-Öncelikle merhaba ben Deniz.Bu benim ilk tecrübem olacak.Bazı konularda yeniyim.Zaten okulum da yeni bitti-

Kadın cümlemi tamamlamama fırsat vermeden lafa atladı.

-Evet...evet hakkınızda herşeyi biliyorum.Size çalışma saatleri hakkında bilgi vereceğim ama öncelikle şunu söyleyeyim yarından sonra şirketin balosu var oraya gelmeniz gerekiyor.Yardım amaçlı olacak ona göre giyinirseniz sevinirim.

Bu kadını gerçekten sevmemiştim.Resmen bana küçümser bakışlar atıyordu.Kendimi topladım ve teşekkür ederek bana tarif ettiği bölüme doğru ilerledim.İçeride yaklaşık yirmi çocuk vardı.En büyüğü oniki yaşlarında gibi gözüküyordu.Çekimser adımlarla içeriye doğru ilerledim.

-Merhabaaa..

Çocuklar resmen 'ne diyo la bu' gibi bakıyorlardı.

-Ben yeni öğretmeninizim çocuklar.Artık resim derslerinizi beraber işleyeceğiz.Hadi tanışalım.

Çocuklar bu sefer gülmüşlerdi.En küçükleri işaret parmağıyla beni göstererek:

-Sen daha küçüksün senden öğretmen mi olur abla ?

Diyerek kahkaha attı.

Diğerleri de onunla birlikte güldü.Bu sefer bende gülmüştüm.

Yaklaşık 1 saat içinde çocuklarla tanışmış ve resim yapmaya başlamıştık.Kapının çalınmasıyla önümdeki boya kutusundan başımı kaldırdım.
Sibel Hanım bana bakıyordu.Hani şu benim sevmediğim topuzlu olan...

-Buyrun Sibel Hanım.

-Deniz Hanım ortağımız olan bir reklam şirketi oyuncak ve araç gereç yardımında bulunmak üzere buraya gelmişler.Üstelik bizzat şirketin sahibi de buraya gelmiş.İlk bu sınıfa getirmek istedim.

-Tabi benim için sorun yok.

-O zaman kendilerini buraya davet edelim.

Diyerek yanında duran adama bir baş işareti yaptı.Adam resmen uçtu diyebilirim.

5 dk kadar sonra kapıdan içeriye girenleri görmemle şaşırma sırası bendeydi.Karşımda Rüzgar duruyordu çünkü.Ben ona şaşkınlıkla bakarken o yine sırıtıyordu.

-Oo palyaço sende mi buralardaydın?

Ohaaa...Rüzgar aşkım gelmiş

Yaa bu nerden bulmuş beni?

Kızım sen saf mısın işi gücü yok seni mi takip edecek?Şirketin ortağıymış işte duymadın mı?

Doğru ya saçmaladım...

Düşüncelerimi bölen şey Sibel Hanım ın sesiydi.

-Ne oluyor burda?

Bu kadını cidden sevmedim.Kem gözlü şeytan...

Ve son darbe Fuffy den geliiirr...Nasıl buldunuz yeni bölümü ponçikler?Hmm sizce Rüzgar bilerek gelmiş olabilir mi?Yorum ve votelerinizi bekliyorum...😘😘