Hep Seni Bekledim.

Bölüm 10: Çok mu zor kabullenmek?

Abay'ın ağzından..

~~

Sabah güneşin yüzümü yakan ışığıyla açtım gözlerimi. Yavaşça doğrulmaya çalıştım. Yarım kalkıp gücümü alamayınca sırtım tekrar yerle buluştu. O an kafama öyle bir ağrı girdi ki anlatamam. Olanları hatırlamam ve Feza'nın gözlerimin önünde yerden yere vurulușu...
Telaşla etrafıma baktım.. Sağ, sol derken onu gördüm. Patlak kaşının etrafında kurumuş kan vardı. Gözlerim doluyordu. Dün olanlar gözlerimin önüne gelip duruyordu. Kalkmaya gücüm yetmeyince sürünerek yanına gittim. Bir gözünün altı tamamen morarmış, yanaklarında yakında moraracak karartılar...

Ne istediler ki.. Neden yaptılar.. Bir insanın bir insana, hayır..
Bir canlıya eli nasıl kalkar, nasıl zarar verir...
Yaşamaya lanet ettirecek kadar bıkmıştım bu durumdan. Merhametten yoksunların, acıması olmayanların, canilerin yaşadığı bir dünyaya ait değilim ben. Her zaman bu dünyaya ait olmadığımı düşündüren şeyi; bir erkek olarak bir erkeğe aşık olmayı geçtim, bu insanların karakterlerine uygun değil benim karakterim. Bir kez daha dua ettim içimden..

'Allahım erken al canımı, sevdiklerimin canlarından erken al beni..'

Çok mu zor geliyor kabullenmek?
Bedenlere değil de ruhlara aşık olunabileceğini kabullenmek bu kadar mı tereddüte düşürüyor? İnsanlıklarını arkada bıraktıracak kadar nefret edilecek bir durum mu bu?

Yavaşça ellerimi yüzünde gezdirdim. Başının altından geçirdiğim kollarımı sıktım ve iyice sarıldım ona. Nefes alışı hızlandı.
'İyi misin?' Diye sordu zorlanarak. Gözyaşlarımın akışıyla birlikte gücünü iyice kaybeden bir sesle cevap verdim.

'Sa-Sanırım. Kalkabilecek misin?' Diye sordum.
Eve gidip yaralarımıza pansuman yapmalıydık. Her ne kadar geç de olsa pansuman yapmazsak mikrop kapabilir ve iltihaplanabilir.
'Kalkabilirim.' Kollarımı başının altından çektim. Ayağa kalkmaya çalıştım. Vücuduma her ne kadar hareket ettikçe şiddetli ağrılar girse de zorlukla ayağa kalktım ve dizlerinin üzerine doğrulmuş Feza'nın ellerinden tuttum. Benden güç alarak zorla ayağa kalktı. Benden daha beter haldeydi. Çünkü ben onlara fazla karşılık verememiştim. Çok çabuk bayılmıştım. Bu kadar güçsüz olmaktan nefret ediyorum. Sevdiğimin canının yanmasına engel olamadığım bir hayat yaşamak için uygun değil. İnsanların birbirine acı verdiği bir dünya yerin dibine girsin. Lanet olsun ki intihar edemeyecek kadar korkak biriyim. Yaşamaktan bu kadar nefret ederken yaşamaya devam ediyorum. Yaşamaya devam etmemin sebebi sabırlı veya güçlü olmam değil. Sadece çok güçsüz olmam...

Onu buraya getirmemeliydim..
Hayal dünyasından sıyrılıp kopmuş bir parça gibi duran bu yeri tek bilenin biz olduğumuzu sanmam tamamen bir aptallıktı. Ve aptallığın sahibi, en büyük aptal benim...

~~
Bir anda kucağıma oturdu ve dudaklarımı esir aldı. Deli gibi öpüșüyorduk. Sert ama bir o kadar da tutkulu bir şekilde dudaklarımı emiyordu.
Gözlerimi kapatmış bu anın tadını çıkarıyordum. Arkadan sesler gelmeye başlamıştı. Feza bunu farkedince hemen kucağımdan indi ve yanıma oturmaya çalıştı. Ama yanımıza gelenler (karanlıktan gördüğüm kadarıyla tahmini 4 kişilerdi.) çoktan görmüş olacaklar ki ibne mi lan bunlar falan gibi konuşmaya başlamışlardı. Korkuyordum.
Yanımıza gelip bizi aşağılamaya başladılar. Feza dayanamadı ve ayağa kalkıp çocuğun birine karşılık vermeye başladı.
'Düzgün konuş lan' dedi. Karşıdaki çocuk da Feza'ya diklenmeye başlayınca ben de ayağa kalktım.
'Feza uğraşma hadi gel gidelim boşver' dedim. Feza diğerlerine göre daha kalıplı olanın sözlerine daha fazla dayanamayıp geçirdi yumruğu. Arkadaşının yumruk yemesinin şokunu atlattıklarında diğer ikisi bize saldırdılar. Yumruk yiyenin burnundan kanlar boşalıyordu. Biraz sendeledi sonra tekrar ayağa kalktı ve kavgaya katıldı. Diğeri sadece yapmayın abi günah, onlarda insan falan diyordu. Onu dinlemiyorlardı. Feza birini ben birini almıştık. Çocuğun kafasını kollarımın arasına almıştım. Feza da diğer çocukla baş etmeye çalışıyordu. Çocuğu itti ve çocuk ağaca sırtını çarptı düştü. Diğer çocuğa yöneldi ve onunla dövüşmeye başladı. O anda enseme inen sert cismi hissetmemle bilincimi kaybettim.