Luid happend naar adem schoot ik overeind, wat een slecht plan was geweest. Ik vouwde mijn armen om mijn ribbenkast, waar pijnlijke steken doorheen schoten. Voorzichtig opende ik mijn ogen, om vervolgens recht in de karamelbruine van Zayn te kijken, die aan het voeteneinde van mijn bed zat. De grote, bruinige stoel kraakte toen hij opstond en naar mijn bed liep. Ik kroop zo snel als ik kon in de richting van de muur, zwaar ademend van de pijn. Zayn's koude blik veranderde voor geen enkele seconden toen hij me bleef aanstaren.
"Liam!" Schreeuwde hij uit het niets. Zijn harde stem liet mijn hoofd bonken. De witte deur ging open en Liam kwam rustig naar binnen wandelen. Ik hapte naar adem toen de krullenbol ook om de hoek verscheen. Liam plofte naast Zayn op het bed en Harry ging in de grote stoel aan het voeteneinde van het bed zitten.
"Herinner je je nog iets?" Vroeg Liam uiteindelijk, na een langdurige stilte. Zijn borstelige wenkbrauwen schoven naar elkaar toe en zijn ogen vertoonden een sprankel van bezorgdheid. Mijn gedachtes gingen naar de opdrachten, Liam's opdracht en Harry's sterke armen. Ik knikte. Mijn ogen flitsten kort naar Harry, vanwie de kaken opspanden.
"Wat herinner je je?" Waren de woorden van Zayn dit keer. Harry die mijn ribben fijn kneep. Ik kreeg geen adem. Ik kneep angstig mijn ogen dicht bij deze gedachten.
"Emma." Liam knipte met zijn vingers voor mijn ogen, mij weer uit de vreselijke gedachten proberen te halen.
"Je probeerde me te vermoorden" Ik keek Harry angstig in zijn groene ogen, zijn reactie afwachtend. Ik verwachtte elk moment een klap tegen mijn hoofd door de gewaagde woorden. De klap kwam ook. Ik werd met een luid pets geluid van het bed afgeslagen, recht voor de voeten van Liam en Zayn. Ze keken me aan, nog steeds emotieloos. Ik snapte niet dat je zo emotieloos kon zijn terwijl je iemand ziet lijden. Ik werd verdomme voor hun ogen neergeslagen en ze bewogen niet eens. Ik had waarschijnlijk een teken van Harry gemist, want Liam en Zayn stonden synchroon op en liepen de kamer uit. Ik duwde mezelf kreunend omhoog, vastbesloten weg te komen uit de ruimte waar Harry en ik alleen waren. Zijn groene ogen fonkelden toen ik mezelf eindelijk op mijn knieën had weten te werken.
"Ik haat je zoveel." Zei hij hoofdschuddend. Zijn hand wikkelde om mijn arm en trok me ruw overeind. Zelf stond hij ook op en zoals gewoonlijk torende hij boven mij uit. Hij trok me mee naar het bed, waar hij zichzelf op liet zakken. Ik verbaasde me niet over het feit dat hij al bijna te groot was. Een ruk aan mijn arm liet me op hem ploffen. Hij wikkelde zijn bekladderde en veel te sterke armen om me heen, zodat ik strak tegen zijn borst kwam te liggen. Zijn hartslag klopt in mijn oor, rustig. Zijn vingers draaiden een lok van mijn haar steeds opnieuw om zijn vinger en wikkelde hem er weer af.
"Ik haat je zoveel. Ik had je dood moeten knijpen. Je hebt geluk dat Louis en Niall me tegenhielden" Siste hij in mijn oor, zijn grip op mijn haar werd een beetje strakker. Een huivering kroop over mijn rug en boven me voelde ik Harry grijnzen. Mijn ogen gleden even de kamer door.
"Het is mijn kamer, slet." Op één of andere manier wist Harry bijna altijd waar ik aan dacht. Na een kwartier op Harry's borstkas te hebben gelegen, trok hij me overeind en nam me mee de kamer uit. Ik had nog steeds het shirtje van twee dagen geleden aan en een dunne jeansbroek, die onderhand vol met scheuren zat. Harry sleurde me mee naar een voordeur en trok hem met een ruk open.
"Ga. En als je ooit iets tegen iemand zegt, dan weet je het" Harry duwde me naar buiten. Ik had niet eens schoenen aan en zo werden mijn voeten binnen een mum van tijd blauw door de kou. Een zachte zucht van opluchting liet een wit wolkje achter in de koude winterlucht. Ik was er weg. En met die gedachten zette ik de tocht naar huis, geen idee hebbende waar ik was.
