Ik had mezelf al snel weer bij elkaar geraapt en mijn lichaam gedwongen weer op te staan. Het was slechts mentale pijn en dat hoorde ik aan te kunnen. Toch golfde een gevoel van misselijkheid door mijn lichaam en rende ik zo snel mogelijk als ik kon richting het toilet. Een lading gal schoot uit mijn maag en liet de bitterste en vieste smaak ooit in mijn mond achter. Duizelig legde ik mijn hoofd op de rand van het toilet en dacht na over Harry. Hij kon hier nog steeds binnenkomen zonder toestemming en dat was hetgeen waar ik me het meeste zorgen om maakte. Vooral om het feit dat ik niet meer wist waar Harry allemaal langs kon om binnen te komen en daaruit kon ik de conclusie trekken dat het slot van de voordeur vervangen gewoonweg niet hielp. Mijn keel brandde nog na van het vieze, gele gal en de smaak in mijn mond liet me bijna weer overgeven. Opnieuw probeerde ik mezelf te kalmeren. Harry was hier geweest en hield het slechts bij praten en een kleine seksuele handeling. Toch was het praten van Harry juist het probleem. Hij herinnerde zich ook alles wat hij gedaan had en diep in mijn achterhoofd schreeuwde een stemmetje die wilde weten waarom Harry zo was op die leeftijd. Want ik wist zeker dat je op tienjarige leeftijd met auto's hoorde te spelen of buiten te voetballen, als jongens zijnde. Na een kleine tien minuten voelde mijn lichaam weer goed en stabiel aan waardoor ik me langzaam overeind trok en in het wc spiegeltje keek. Nog steeds was het moeilijk om over straat te gaan door de vage blauwe plekken op mijn gezicht, waardoor mensen me gingen ontwijken of juist bezorgde blikken toe worpen. De lichtpaarse kleur met een geelgroen randje om mijn oog viel nog het meeste op en viel niet te verdoezelen met make-up. Al snel kon ik het aanzicht niet meer bekijken en rende naar boven om mijn tanden te poetsen en toch maar richting de stad te gaan voor dat nieuwe wiskunde schrift. Wie weet had mijn favoriete boekwinkeltje wel weer een nieuw boek die ik gelijk kon meenemen voor dit weekend. Eenmaal beneden griste ik nog een briefje van tien uit ons geld bakje en trok mijn jas aan. Gelukkig was het weer vandaag zacht wat mij heerlijk door liet stappen richting de winkel.
"Emma!" Ik werd gelijk begroet door de oude Meneer Bakefield. Hij runde dit winkeltje al achtentwintig jaar en had klanten vanuit de hele wereld. Het was ook meer omdat Meneer Bakefield elk boek in de winkel uit zijn hoofd kende en je altijd kon helpen met het perfecte boek.
"Wat zie je eruit meid!" De oude man tuitte zijn lippen en bekeek mij hoofdschuddend. Toen zijn vinger richting mijn oog kwam om de blauw-paarsige plek aan te raken stapte ik naar achter.
"Ja, ik had een ongelukje op school" Ik gaf hem een geforceerde glimlach die hij leek te geloven, waarschijnlijk doordat zijn zicht met de minuut verslechterde. Ik liep naar het rek met schoolspullen die hij hier ook had staan en pakte een doodsaai, zwart ruitjesschrift en liep naar de balie waar een nieuw boek met een donkerblauwe kaft al op lag te wachten. Meneer Bakefield zocht altijd één van de nieuwe boeken die hij binnenkreeg uit en legde die apart voor mij voor als ik weer kwam. Ik overhandigde hem de twintig euro en vertelde dat hij het vijf euro aan wisselgeld wel mocht hebben waarna ik afscheid nam en weer richting huis slenterde. Nu kon ik gewoon een rustig weekend doorgaan met een boek en de overige chocochipkoekjes.
