Uitgeput plofte ik op bed met het nieuwe boek van Meneer Bakefield in mijn handen. Ik had me kapot gewerkt aan het wiskunde huiswerk en liep nu weer bij en snapte de stelling van Pythagoras. Ik had wat spaghetti met rode saus klaargemaakt voor mezelf doordat mijn moeder gebeld had dat ze zoals gewoonlijk laat thuis zou komen en niet mee zou eten, net als mijn vader. Na het eten, afruimen en afwassen was ik maar eens wat lichaamsbeweging gaan doen. Onder het afwassen was ik geweldig blij geworden door het idee dat ik misschien op vechtsporten kon gaan om me te verdedigen tegen vechtsporten, toen het al snel belemmerd werd door mijn oma. Mijn oma had jaren aan kickboksen gedaan en was kampioene van England. Maar aan alles komt een eind en bij mijn oma was dat dubbel. Haar bokscarrière en haar leven. De klap van de kampioene van Rusland was haar fataal geworden en ze was ter plekke gestorven in die boksring. Ik had haar nooit gekend maar mijn moeder vertelde dat het een schatje was geweest en ze mij ook niet kwijt wilde, doordat ik zoveel op haar leek. Het was drie jaar geleden toen ze het vertelde en Harry had me al wel eens geslagen in die tijd. Ik begon me direct af te vragen of mijn oma ook gepest werd. Het antwoord ben ik nooit te weten gekomen. Maar doordat het kickboksen niet door kon gaan was ik gaan hardlopen. De pijnlijke spieren brandden nu nog, zelfs na de warme douche. Mijn vertrouwde, zwarte dekbed met 'i love you' erop gleed soepel over mijn huid toen ik me inrolde en mijn boek opensloeg. De bladzijdes kreukelden onder mijn vingertoppen en de geur van papier vermengd kwam me tegemoet, elke keer als ik weer een bladzijde omsloeg. Die kleine dingen waren wat het lezen geweldig maakte. Mijn gezicht betrekt even bij het zinnetje in het humoristische boek. 'Er is nooit een reden om een vrouw te slaan, behalve haar kont tijdens de seks.' Gelijk was ik het boek zat en smeet het in de hoek van mijn kamer, waar het de volgende maanden ook niet meer weg komt. De tegenzin van mijn spieren was duidelijk toe ik mezelf er toe dwong op te staan en richting de badkamer te strompelen. Ik doe de vaste bruine zalf op mijn keel en een doorzichtig zalfje op mijn blauwe oog. De hoop dat ze zouden verdwijnen heb ik al laten gaan, maar toch bleef ik het doktersrecept volgen. Langzaam pak ik de roze tandenborstel uit het rekje en smeer er een kwak blauwe Colgate op. Langzaam begin ik mijn tanden te poetsen terwijl ik nogmaals grondig mijn gezicht bestudeer. De blauwe plekken zijn inderdaad grotendeels aan het verdwijnen, maar niet snel genoeg. Mijn haar lag als touw langs mijn hoofd en ondanks het vele eten waren mijn wangen wat ingevallen.
"Je ziet er niet uit" Mompelde ik tegen mezelf en poetste snel de tandpasta spetters van de spiegel af. Even keek ik mezelf recht in de ogen en begreep het toen pas. Mijn lichaam zag er niet uit, maar wat het geheel echt een slechte uitdrukking gaf, waren mijn ogen. De stralende ogen die er ooit hadden gezeten waren vervangen door lege gaten. Onmiddellijk sloot ik mijn ogen, spuugde het tandpasta uit, spoelde mijn mond en beende de badkamer uit. Ik wilde geen gekke dingen gaan doen, nu Harry me eindelijk minder last viel en ik eens kon dromen van mijn toekomst. Langzaam knipte het lichtje uit, schuifelde in het donker naar mijn bed en rolde me opnieuw op. Huilend dit keer.
_________________
Hahahaha ik ga huilen.
