Uitgeput liet ik mijn tas vallen op de vieze tafel in de hoek van de kantine. Ik haatte gym; de duurloop van een halfuur was verschrikkelijk uitputtend. Langzaam schoof ik de stoel naar achter en checkte even op kauwgom, voordat ik ging zitten. Sloom pakte ik een flesje water en een suikerdonut uit mijn tas en zette het glimlachend op tafel. De hele gymles schoten mijn gedachten na de donut en nu waren we eindelijk samen. Snel scheurde ik het plastic eromheen weg en nam het plakkerige stuk deeg in mijn hand. Net toen ik een hap wilde nemen werd het ding uit mijn handen getrokken en kromp ik geschrokken in elkaar. Mijn ademhaling stokte in mijn keel en de angst dat Harry achter me stond was groot.
"Hmm, je red mijn leven" Boos schoot mijn hoofd omhoog door de vrouwelijke stem en ontmoetten mijn ogen die van Heike. Ze liep op haar gemak naar de tafel, gooide haar spijkerstoffen rugzak op de tafel en kroop er zelf naast. Nadat ze de helft van mijn donut in haar mond had gestopt gaf ze hem terug en nam ik een klein hapje.
"Ik zie dat je dat varken overleefd hebt" Glimlachte ze me toe, waarna ze mijn flesje van de tafel pakte en een slok nam. Met grote ogen keek ik haar aan. Ze was zo gedurfd.
"Je mag wel praten, ik bijt niet. Ik heb genoeg aan je donut" Ze grinnikte kort en greep het laatste hapje uit mijn hand om die ook in haar mond te stoppen.
"Vaarwel lekker eten" mompelde ik zacht en trok zachtjes mijn tas naar me toe om er een klein beetje geld uit te halen. Net genoeg voor een lekkere koek. Ik stond op en snelde naar de automaat, maar wel op een tempo dat ik niet opviel. Bij de automaat keek ik zorgvuldig om me heen en toen ik besefte dat Harry echt niet zou komen, drukte ik de muntjes in het ding. Nummer drieëntwintig leverde mij een heerlijke gevulde koek op, die ik zelf op zou eten. Eenmaal bij de tafel zat Heike daar nog steeds en keek gulzig naar mijn koek.
"Je wilt een stuk?" Zuchtte ik zachtjes en gelijk verscheen een glimlach op haat gezicht.
"De hele koek als het zou kunnen, maar een stuk is ook prima" Een klein lachje schoot over mijn gezicht en ik brak de helft van de koek af om die in haar handpalm te leggen.
"Dus.. Emma. Vertel eens wat over jezelf" Begon ze en gelijk verslikte ik me in een stuk koek. Heike was zo direct.
"Nou, ik ben Emma en ik ben vijftien, bijna zestien" Meer kon ik haar niet vertellen. Aan het gezicht van Heike te zien vond ze het nog niet genoeg, maar gelukkig knikte ze instemmend.
"Nou, ik ben Heike. Zestien, bijna zeventien. Ik ben fan van Avril Lavgine en heb een huge crush op Harry Styles" Haar ogen begonnen te stralen bij zijn naam en opnieuw verslikte ik me.
"Ik ga even naar de wc" Mompelde ik snel, waarna ik mijn tas van de tafel griste en zo snel als ik kon de kantine uitliep. Het voelde alsof ik vervloekt was; zelfs nu kwam hij weer in mijn leven. Zonder er bij na te denken liep ik een paar gangen in en stopte abrupt met lopen toen ik ergens achter in de school stond. De lokalen hier werden amper gebruikt voor les, maar wat me deed stoppen waren de stemmen. Ik duwde mezelf tegen een muur aan en spitste mijn oren.
"Ik moet haar terug." Mijn lichaam verstrakte bij de stem van Harry. Ik wilde me weer omdraaien en weglopen, maar ik hield mezelf ook tegen. Het kon nuttige informatie zijn.
"Dan ga je terug naar haar" Zuchtte Zayn. Er klonk wat gerommel en een zachte bonk.
"Je weet dat dat niet kan. Ik heb het haar beloofd. Ik ga haar leven niet verpesten." Een harde klap liet me wat meer tegen de muur aankruipen.
"Harry, rustig. Ze is nu gelukkig en ze heeft Heike. Heike ziet er niet echt uit dat ze Emma iets aan wil doen.." De stem van Liam drong mijn oren binnen en ik fronste mijn wenkbrauwen. Waren ze daar bezorgd om?
"Jawel, ze doen het allemaal om Emma. Iedereen wil haar pijn doen en haar hebben" Hijgde Harry en angstig zette ik een stap verder in de richting waar ik vandaan kwam. Harry mocht niet terug komen.
"Harry, dit beeld je je in. We letten nog steeds dag en nacht op Emma en er is nog niks gebeurd tot nu toe." Mijn ogen vergrootte zich en mijn adem stokte opnieuw in mijn keel. Ik wist dat ik niet van ze af was. Een lange tijd bleef het stil op wat kleine hum geluidjes na.
"Kut!" Galmde het plots door de gangen, de stem van Liam.
"Wat?!" Siste Harry en opnieuw zette ik twee stappen weg van het geluid.
"Niall en Louis zijn Emma uit het oog verloren" Mompelde Liam zacht en dat was het teken voor mij om weg te rennen.
