"Mam?" Nadat ik voor de vijfde keer had proberen te bellen hoorde ik eindelijk de strakke stem van mijn moeder.
"Emma" Het was slechts een conclusie dat ze mij weer eens opnieuw sprak, wat mij automatisch mijn lip tussen mijn tanden liet nemen. Ik had haar al weken niet gesproken en nu deed ze zo koelbloedig. Ik haalde trillerig adem en slikte even kort.
"Mam, ik heb een vriendje." Probeerde ik zo geloofwaardig mogelijk te zeggen, maar de trilling vertroebelde het. Harry knikte me juist goedkeurend toe en ik begon zijn redenering te snappen. Het klonk alsof ik bang was om het te vertellen.
"Een vriendje? Echt waar?" Haar stem schoot een octaaf omhoog en nadat ze uitgesproken was volgde gelijk een kuch.
"Ik wil hem ontmoeten" Ging ze verder met weer haar zakelijke stem, alsof ik een klant was op haar werk.
"O-okay.. Ehm, ik ben nu bij hem thuis en wilde tegen je zeggen dat ik daar een paar dagen blijf omdat ik ehm... Omdat ik anders zo alleen ben." Kreeg ik er uit, en beet op mijn lip van zenuwen. Mijn moeder leek niks door te hebben en zei ijskoud dat het goed was, maar ze hem wel wilde ontmoeten.
"Maar je bent nooit thuis" Gelijk had ik spijt van wat ik gezegd had en greep de telefoon steviger vast. Mijn moeder hapte naar adem en ik hoorde haar tanden bijna knarsen door de telefoon.
"Zondagmiddag ben ik thuis. Om drie uur daar" Snoof ze, voor een pieptoon mijn oor vulde. Vol afschuw legde ik de telefoon weer op het bijzettafeltje en bleef er naar staren. Zo harteloos.
"En?" Mijn hoofd schoot omhoog naar Harry, die zijn voeten op het tafeltje had gelegd en zijn hand in zijn haar had. Zijn groene ogen keken me neutraal aan en zijn lippen hingen ontspannen tegen elkaar.
"Ze wil je zondag ontmoeten om drie uur, maar ik verwacht er niet veel van. Ik mag hier blijven trouwens" Mompelde ik voor ik opstond, omdat ik het niet langer kon houden. Doorgaans als ik mezelf even moest kalmeren ging ik naar buiten. Het was boeken of naar buiten en het leek me niet dat Harry boeken hier had.. Ik legde mijn hand op de klink van de achterdeur en duwde hem open, om de frisse lucht op te snuiven. Ik zette nog een stap naar voren, waarna ik gelijk hard terug getrokken werd tegen de borst van Harry. De deur werd met een klap dichtgeduwd en Harry liet zijn armen haastig van me afglijden.
"Niet naar buiten! Je beseft echt niet hoe gevaarlijk Jake is!" Schreeuwde Harry me toe. Ik dook echter niet angstig ineen en keek hem boos aan; ik wilde niet dag en nacht opgesloten zitten met hem. Harry kalmeerde zichzelf langzaam, door zijn ademhaling te kalmeren en zijn lippen te laten ontspannen.
"Sorry." Mompelde hij en hij haalde zijn hand weer door zijn krullen. Grijnzend merkte ik op dat het een tik van hem begon te worden als hij boos of zenuwachtig was. Zuchtend liet ik mezelf weer op de bank zakken en keek ongemakkelijk om me heen. Ik had geen flauw idee wat ik hier dag en nacht kon doen. De jongens ontwijken was één ding, maar verder...
"Emma... Je moet wel bij mij op de kamer slapen" Mijn hoofd flitste ongelooflijk naar Harry toe en verbaast keek ik hem aan.
"Is er geen andere kamer?" Smeekte ik. Ik was niet ondankbaar, het was gewoon dat ik hier een soort van gedwongen zat en ik Harry en de jongens nog steeds niet vertrouwde. Niet genoeg.
"We hebben acht kamer op de bovenverdieping, waarvan vijf voor elk van ons, een rommelkamer en twee badkamers. Dus nee" Snauwde Harry me toe. Dit keer kromp ik wel ineen, maar dat was vooral door een klap van een deur die volgde en vele voetstappen.
"We're home!" Bevestigde inderdaad dat de andere jongens thuis waren gekomen.
