İLAHİ BAKIŞ AÇISI
-Michael öldükten iki gün sonra, mezarlık-
Calum, siyah gömleğinin kol düğmelerini bağlarken, içindeki acıyı söndürmeye çalışıyordu. Bileğinde yazan yazıya baktı.
Michael...
O gittikten hemen sonra onu vücuduna kazımaya karar vermişti. Ve dövme yaptırmıştı. Siyah skinny ve gözlüklerle hazırdı. Evden ayrılarak Becky'i almak için arabasına bindi. Becky'nin evine geldiğinde, onunda kendinden farksız olduğunu gördü. Siyaha bürünmüştü. Yeni bir şey vardı sadece.
Saçlarını siyaha boyamıştı.
Belli bile olmayacak bir şekilde kesik bir gülümseme döküldü Calum'un dudaklarından. Becky arabaya bindi.
"Calum."
"Becky?"
"İyi misin?" Gülümsedi.
"İyiyim. Olmaya çalışıyorum." Arabayı sürerken her şey sessizdi. Calum bu kadar güçlü kalışına şaşırmıştı. Kendini kesme derecesine gelebileceğini düşünmüştü. Ama şimdi... Şimdi ölen sevgilisini toprağın altındayken ziyaret edecekti. Becky radyoya uzandı ve öylesine bir kanalda kaldı.
Evi sadece oradan uzaklaştığında özlersin.
Onu sevdiğini sadece gitmesine izin verdiğinde anlarsın.
Calum, hatırladıkları ile arabayı durdurdu. Gözleri dolarken aynı zamanda da kararmıştı.
Flashback
Calum'un bakış açısı
Gözlerimdeki yaşları silerek kapının ziline bastım. Çok geçmeden açılan kapıda Michael belirdi. Yumuşak gülümsemesi içimi ısıtıyordu. Ah, onu seviyordum.
Kendimi kollarına atarak göz yaşlarımı serbest bıraktım. Kafamı okşayarak belime sarılmıştı. Neler olduğunu hemen anlamıştı.
"Geçecek sevgilim." Burnumu çekerek beni eve almasına izin verdim. Evin büyük salonundaki siyah koltuğa beni oturtarak mutfağa gitti. Elinde biralarla döndü. Bana uzattı birini.
"Aşk acıtır, sevgilim." Kendini yanıma atarken, beni de kolunun altına almıştı. Tıpkı bir melek gibiydi. Sevdiği insanları kanatları altına alan bir melek.
"Ailenin iyi karşılamadığını tahmin edebiliyorum. Onlar aşkı görmüyor. Alışageldik bir şekilde devam etmemizi istiyorlar. Bir kızla evlen ve çocuk yap. Aşk hiç bir şekilde umurlarında değil. Bizim umrumuzda ama. Biz aşkımız için savaşmayı seçtik Calum, ve bunu başaracağız. Ben her zaman yanında olacağım, biliyorsun. Ayrılsak ve aramızdaki aşk bitse bile. Senden tek istediğim, gitmeme izin verme. Çünkü beni sevdiğini, gitmeme izin verdiğin zaman anlarsın." birasından büyük bir yudum aldı. "Ben gitmeyeceğim, sen gitmeyeceksin, biz gitmeyeceğiz. Bizi kimse ayıramaz." Kesin konuşması beni düşündürmüştü. Mutlaka bir gün birbirimizden vazgeçecektik. Ya da kötü insanlar gerçekten bizi ayıracaktı.
"Peki ya ölüm?" dedim ani cesaret ile.
"Ölüm dediğin basit bir şeydir. İki kişiden biri ölürse, diğeri mutlaka unutacak. Ama bizim ki böyle olmayacak. Çünkü ölümün bizi ayırması için o kadar acı çekmiyoruz. Biz sonsuzuz." Gözleri parlıyordu. Bir an onu kaybettiğimi düşündüm. Bu çok kötü olurdu. Sanırım bileklerimi kesip intihar ederdim.
"Seni seviyorum sevgilim, duygusallık yapma. Beni ölü olarak düşündüğünü tahmin edebiliyorum. Yapma, ben buradayım. Her zaman yanında." Dudaklarını benim dudaklarıma bastırdı.
