Silver Strings

Wakas

My name is Clarissa Holy Villanueva. 16 years old and I'm a Violinist. Last 2 months, Nawala Ang pinakamahalagang tao para sakin. Masyadong biglaan, Masyadong mabilis at hanggang ngayon nasa kawalan pa rin ang puso ko.

Pero I tried to smile and be happy. Sinubukan ko talaga yun dahil alam kong yun lang ang gusto nyang gawin ko sa ngayon. Ginawa ko din yun para di na mag alala sina Mama at ang mga kaibigan ko sakin.

But today, Grumaduate ako sa Highschool na wala sya sa paligid ko. Hindi man lang nya ako nakitang magsuot ng Toga't tumanggap ng Diploma but still, I tried myself to Smile again.

After that nagpa-Graduation party sila para sakin. Lahat dumating lalo na ang Orchestra Family ko. Although we're still grieving from our lost eh we really tried our best to enjoy the party. Dumating din si Mrs. Bach. Ang Mommy ni Johann. Niyakap nya ako't binigyan ng Susi at Mapa.

"Meron kaming Place sa New York. Alam kong malapit lang sya sa Juilliard. Ibibigay sana namin yun kay Johann Kaya lang ganun ang nangyari. So, instead na maluma lang yun eh we decided to give you the place. Yan na lang Graduation Gift namin para sayo." sabi nya sakin.

Hinila ko muna si Tita palabas yung malayo at walang makakita. Saka ko sya niyakap ng mahigpit at sakanya umiyak.

"Salamat po. Maraming salamat po. Ang tagal ko pong sinubukang di na umiyak pero ngayon parang di ko na naman po ata kayang pigilan kapag naalala ko sya. Tita. Ang sakit sakit pa rin. Parang meron paring side sa puso ko na hindi ko talaga sya kayang bitawan." sabi ko sakanya.

"Oh Clarissa, Me too. Nag-iisa ko lang syang anak at hanggang ngayon nahihirapan pa rin kami. But we'll never move forward if we don't let go the past right?" sabi naman nya sakin habang hinihimas yung likod ko.

"But I don't know how. "

"I know you know. Iha, Bakit hindi mo gawing inspirasyon na lang sa buhay si Johann? I'm sure mas matutuwa yun ng ganun kesa nasasaktan ka ng ganyan. Please? Para sakanya lang."

"Of course. Thanks Tita." naghalf smile lang ako sakanya.

After that, I tried to enjoy my whole summer without him. Parang Last year lang nung di ko pa sya nakikilala. Pero di tulad last year iba na kasi ngayon. Dahil noon makulay ang mundo ko. At naging mas naging makulay ito nung nakilala ko sya. Pero ngayon, nasa Black and White pa rin ang lahat.

Pillitin ko mang hanapin ang dulo ng Silver Strings ko eh parang di ko na mahanap dahil wala na yung may hawak nito. I'm lost. I'm forever Lost.

Dati, I feel like I'm the Luckiest girl on the earth. Lucky to have this wonderful talent. To be loved by everyone and for getting into Juilliard. But I felt more Luckier when my music reached him. Being loved by someone who you really love is the best thing that ever happened to me.

But now, A life without him is the most painful and the worst thing that I need to lived on everyday. Moving on is the only way but it's not easy you know. Nahihirapan parin ako hanggang ngayon. Merong side sa puso ko na hinahanap pa rin ang boses nya. Yung mga ngiti nya. Lalo na siguro yung mga yakap at halik nya.

At kapag pumipikit ako. Naalala ko lahat na parang kahapon lang ang nangyari. Fresh pa rin at hanggang ngayon ang pinakamasakit eh. Ang umasa na balang araw na babalik sya kahit alam mong hindi naman talaga mangyayari kahit kailan.

Nawala ang pinakamamahal kong tao na feeling ko eh naging sacrifice para sa pagtupad ng mga pangarap. Kung gaano kabilis ang pag angat ko't pagiging masaya ko eh ganun din kabilis ang pagbagsak at pagiging malungkot ko.

Pero this time I'll try to Stand Up once again. Gagawin ko 'to para sakanila at Para sakanya. Habang nabubuhay ako, nandito lang sya sa puso ko. Dito lang sya at hinding hindi ko sya bibitawan.