Violet»H.S.

Peony

Η εβδομάδα πέρασε με εμένα να αγνοώ τον Harry πλήρως,χωρίς να έχουμε ανταλλάξει καμία κουβέντα μετά τον χορό της φωτιάς.

Στα μαθήματα της Βοτανικής δεν πήγα καθόλου.Οχι πως θα μου χρησίμεβαν.Κανένα μάθημα ουσιατηκά δεν μου χρησιμεύει για το πανεπιστήμιό που θέλω εγω να μπω.

Προσπάθησα να περάσω τις επιπλέον μου ωρες (a/n:τις ωρες δηλαδή που δεν ηταν στο μάθημα της Βοτανικής) δημιουργικά ψάχνοντας κάτι να ζωγραφίσω.

Περιπλανιόμουν ωρες στο κτήριο ψάχνοντας κάτι να μου δώσει έμπνευση.

Μέχρι που βρήκα το παγκάκι με τις Καμέλιες.Αυτό στο οποίο είχαμε κάτσει με τον Harry.

Χαμογελάω στην ανάμνηση της στιγμής και προχωράω προς το παγκάκι.

Κάθομαι και βλέπω στο φυτώριο απέναντι πως υπάρχουν δυο γλάστρες με καμέλιες.

Οχι Λάθος.Η πρώτη γλάστρα έχει καμέλειες.Η άλλη έχει ενα φύτο που μοιάζει με καμέλιες.

Είναι-

"Πεόνιες."ακούω μια γνωστή φωνή απο πίσω μου.

"Harry?"λεω καθώς γυρναω και τον βλέπω να με κοιτάζει με σταβρωμένα τα χέρια.

Σκατά.

"Γεια σου και εσένα Violet."μου σηκώνει το φρύδι καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Εμ,γεια σου Harry."λεω καθώς άγχος αρχίζει να κατακλύζει το κορμί μου.

"Μπορείς να μου πεις τί έπαθες και με αποφεύγεις ολην την εβδομάδα;"ρωτάει.

Ωραία.Νά τες και οι ερωτήσεις.

"Δεν σε αποφεύγω."λεω καθώς φέρνω το βλέμμα μου στα χέρια μου.

"Α μπα οχι!Στο μάθημα της Βοτανικής που δεν ήρθες;Στα υπόλοιπα μαθήματα που κάθησες μακριά μου και με αγνοούσες;"

"Συγγνώμη."

"Μπορείς να μου πεις γιατί;"ρωτάει.

"Εμ δεν-δεν ξέρω,δεν ένοιωθα άνετα μετά απο...ξέρεις."λεω.

"Ω.Όντως.Ήσουν μεθυσμένη όμως.Ομολογώ να πω πως είχες πλάκα.Ησουν...ο εαυτός σου."λεει και γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Τι-τί εννοείς Harry?Ο εαυτός μου είμαι πάντα."

"Οχι δεν είσαι.Είσαι κλειστή και αντικοινωνική.Με εμένα είσαι ακριβώς το αντίθετο."

Ωχ οχι.Γιατί το πάει προς τα εκεί;Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον εαυτό μου στην άκρη;

"Harry δεν θέλω να το συζητησω."λεω καθώς γυρνάω απο την άλλη.

Τα χέρια του βρίσκουν τον δρόμο τους πάνω στα δικά μου φυλακίζοντάς τα.

"Μπορείς να μου λες ο,τι σε απασχολεί."λέει καθώς γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Δεν θα καταλάβεις."μουρμουρίζω καθώς απομακρύνω τα χέρια μου απο τα δικά του.

"Νομίζω πως μπορώ."

"Harry δεν ξέρεις τί είναι να ξυπνάς κάθε μέρα και να φοράς μια νοητή μάσκα πάνω απο την ψυχή σου,γιατί φοβάσαι την κρητική.Απομακρύνω τους ανθρώπους λόγω την συμπεριφοράς μου.Δεν θέλω να είμαι ο εαυτός μου.Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου.Δεν έχεις ιδέα πως είναι να έχεις την πιο συνηθισμένη ζωή και ξαφνικά να έρχεται ενας άνθρωπος και να στα αλλάζει ολα.Να ρίχνει αυτήν την μάσκα."

"Ποιός είναι αυτός;"ρωτάει καθώς στενέυει τα μάτια του.

"Εσύ."

🌫🌫🌫

Hey what's up,it's been a while.

Ωραίο κεφάλαιο;))

Τα καλύτερα έρχονταιιιιι!

Επίσης, η harryxangel57 ανέβασε επιτέλους το Olivia!!

Εαν θέλετε να του ρίξετε μια ματιά είναι απο τις πιο υπέροχες ελληνικές ιστορίες την λατρεύω❤️

Αυτά προς το παρόν:)

All the love
Iw