Violet»H.S.

Pansy

Ακούω την φωνή του και γυρνάω απότομα.

Τον βλέπω λαχανιασμένο να παίρνει βαθιές ανάσες.

"Σε έψαχνα παντού."λέει και στενεύω τα μάτια

Έγινε κάτι;

"Θέλω να μιλήσουμε."μου λέει και γουλρώνω τα μάτια.

Οχι,οχι.Και οι δύο ξέρουμε πως δεν θα καταλήξει καλά αυτή η συζήτηση.Γιατί να μην το τελειώσουμε;

Παω να φύγω,αλλά ενα χέρι με σταματάει.

"Οχι.Δεν θα φύγεις πάλι."μου λέει και κατσουφιάζω.

"Δεν μπορείς να με αναγκάσεις να μείνω."του λεω και απομακρύνω τα καστανόξανθα μαλλιά μου απο το πρόσωπό μου.

"Κάτσε."μου λέει και βολεύομαι στο χορτάρι.

"Σου έκανα μερικά ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα."λέει συνωφρυομένος.

"Το ίδιο και εγω."του λεω και βογκάει ως ένδειξη αγανάκτησης.

"Άκου Harry.Το καταλαβαίνεις πως αυτό το παιχνιδάκι δεν μπορεί να συνεχιστεί.Δεν μας βγάζει πουθενά και δεν ξέρω που θέλεις να καταλήξεις."λεω κοιτώντας κάτω.

Δεν μπορώ πλέον να τον κοιτάξω στα μάτια.Κάθε φορά που το κάνω αδρεναλίνη συνεπάρει τον οργανισμό μου και περίεργα συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια.

"Εσύ είπες πως ζωγραφίζεις ο,τι σε έλκυει."μου λέει και σουφρώνω τα χείλια μου.

Η στιγμή που του το είπα αυτό παίζει σαν ταινία στο μυαλό μου.

"Άνοιξες το μπλοκάκι μου;"μουρμουρίζω.

"Οχι."αναστενάζει.

"Τό είδα με την άκρη του ματιού μου."λέει και απλώνεται σιωπή.

"Ποιά είδες;"ρωτάω και το ανοίγω.

"Είδα μια που είχε και λουλούδια."μου λέει και γελάω.

"Οι περισσότερες ζωγραφιές μου έχουν λουλούδια."στροβυλλίζω τα μάτια και ψάχνω ανάμεσσα στις ζωγραφισμένες σελίδες.

"Αυτή."λέει και δείχνει στο χαρτί ενα πρόχειρο σχέδιο που είχα κάνει.

"Δεν θα την χρωματίσεις;"ρωτάει.

Το σχέδιο απεικονίζει το πρόσωπό του που σιγά-σιγά χάνεται σε μια κυλλάδα απο πανσέτες.

"Δεν χρωματίζω τις ζωγραφιές μου.Ελάχιστες."του λεω και στραβώνει τα χείλια του.

"Θα μπορούσες να την χρωματίσεις για εμένα."μου λέει και κλείνω το βιλίο.

"Σου αρέσει;"των ρωτάω εξεταστικά και νεύει.

"Χαίρομαι πολύ που σε κάποιον αρέσει η δουλειά μου."χαμογελάω.

Νιώθω τόσο όμορφα που επιτέλους μια απο τις ζωγραφιές μου εκτιμήθηκε.

Συνήθως κανείς δεν νοιαζόταν για τα έργα μου.

"Σε ευχαριστώ."μουρμουρίζω.

"Για πιο πράγμα;"ρωτάει μπερδεμένος.

"Που με κάνεις να νιώθω ξεχωριστά και με βγάζεις απο την μονοτονία της ζωής."του αποκρίνομαι.

Πλέον είναι σε τέτοια απόσταση που το μόνο που ακούγεται είναι η αναπνοή του πάνω στον λαιμό μου.

Κάνω το λάθος και σηκώνω το βλέμμα μου στα μάτια του.

Κοιτάζω τα λαμπερά του μάτια και η καρδιά μου φτερουγίζει.

Τον βλέπω να έρχεται πιο κοντά αλλά δεν αντιδράω.

Δεν θέλω να αντιδράσω.

Μέσα σε ενα δευτερόλεπτο φυλακίζει τα χείλια μου στα δικά του και ο χρόνος σταματά.

🌫🌫🌫

Heyyy lill angels;))Δεν ξέρω για εσάς αλλά μου άρεσε πάρα πολύ το τέλος αυτού του κεφαλαίου😂Είχαμε το πρώτο κανονικό φιλί Harriolet.❤️
Εαν σας άρεσε ψηφίστε και σχολιααααααστε!
Μην ανησυχείτε δεν θα αργήσει το επόμενο.

All the love
Iw