Señorita

Chapter 21

Sinundan ni Glendon ng tingin si Georgina nang lumakad ito palayo. Makalipas ang ilang minuto ay doon lamang nag-sink-in sa utak niya ang sinabi nito. Dali-dali siyang tumakbo at hinablot ang kamay ni George.

"Hindi ka aalis?" Disbelief sounded in his voice.

"Let go of my arm Glendon." Ramdam ni George ang init na hatid ng kamay nito.

"Answer me damn it! Aren't you going anywhere?"

"Saan naman ako pupunta? At sino bang may sabi sa'yo na aalis ako?"

"Si Brandon, sabi niya pupunta ka raw ng Paris."

Naalala ni George, nakasalubong nila kanina si Brandon sa daan habang palabas ng Hacienda.

"Silang tatlo nina mommy, daddy at Steff ang umalis at hindi ako sumama."

"Damn that bastard! Malilintikan sa'kin ang lalaking 'yun!"

Unti-unting naging maluwang ang pagkakahawak ni Glendon sa kamay niya, ramdam niya ang kahungkagan hanggang sa bitawan na nito ng tuluyan. Nanikip sa sakit ang kanyang dibdib.

"S-sige, mauna na ako." She stammered. Turned her back and was already crying inside in silent.

"Sa akin ka, sasakay." Muling hinablot ni Glendon ang kamay niya, "stay here." Pinuntahan nito ang driver

Nakatanga lang si George, hindi siya makakilos sa kinatatayuan. Gusto niyang magprotesta ngunit pagod siya at wala sa mood makipagtalo sa binata.

"Ano'ng ginawa mo?" She asked him when he came back.

"Sinabihan kong umuwi na dahil sa akin ka sasakay." He grabbed her hands firmly.

"Glendon, ano bang ginagawa mo? Pwedi bang bitawan mo ang kamay ko."

"Not unless hindi ka nakapasok sa kotse."

"Bakit mo ba 'to ginagawa? Hindi mona naman ako mahal, di ba?" Tuloy lang si Glendon sa paglakad, "wag mo na ako pahirapan... hirap na hirap na kasi ako..."

"Get in." He opened the car door.

Walang nagawa si George kundi pumasok. Sumunod si Glendon at pumwesto driver seat.

Tahimik na pinaandar nito ang sasakyan at nilisan ang airport. Nakahalukipkip si George at masama ang loob, umisod siya sa gilid ng pinto at doon pinakasya ang sarili, ipinako niya ang tingin sa labas. Inaliw ang sarili sa natural na luntiang tanawin. Ayaw niyang pakinggan ang lakas ng tibok ng puso, ang prinsensya ng katabi at ang lalaking-lalaki na amoy nito na nanunuot sa kanyang ilong.

She was rubbing her palm in silent. Ang nakakabinging katahamikan ay lalong nakadagdag ng kaba sa dibdib niya. Ngunit mas nangingibabaw ang inis sa binata dahil sa hindi na muling nagsalita pa. She wanted to slammed her foot and kicked the car door.

It was wrong decision to let him dragged her inside the car. She should protest, argue with him until he let her go home alone. Now, she was like going to be crazy because of killing silent envelope in every fiber of her cells. She heaved a sigh. Cursing in silent and throw a sharp gaze on the outside.

"Why don't you sit properly."

"Shut up, just concentrate your driving."

"Then fix yourself on the seat properly."

Hindi natinag si George. She ignored him, eyes keep still looking on the outside. The beautiful and natural scenery makes her calm inside.

"Why did you stop the car?" She asked without bothering to look at him.

Itinabi ni Glendon ang sasakyan, humugot ng malalim na hininga at minasahe ang batok.

"Look at me, George."