The Gentlemen Series 6: Chris, The Macho Lawyer (SELF-PUBLISHED)

TWO

Chris' POV

Chocolate

Tinitigan ko ang babaeng payapang natutulog sa aking braso. Hinalikan ko ang kanyang noo at tumingala sa halos sira-sira nang bubong ng aming bahay. Bumuntong-hininga ako. Hindi ang ganitong klaseng buhay ang hangad kong ibigay kay Rosalie. Kung tutuusin ay hindi siya nararapat sa lugar na ito. Ang lugar kung saan ako lumaki. Isang lugar na pinandidirihan ng mga taong matataas ang antas sa buhay. Ang buhay na kinabibilangan ni Rosalie. But she took the risk of losing it all just to be with me. Because she loves me.

Umungol ito at kumilos. She opened her eyes at nang magtama ang mata namin, matamis na ngumiti ito. "Anong oras na Topher?" namamaos pa ang boses nito.

"Alas-sais ng gabi." tipid kong sagot at gumanti din ng ngiti.

Gulat ang mukha nito na nakatingin sa akin. "Bakit hindi ka pa gumagayak? Baka malate ka sa trabaho mo?"

Pang-gabi ang trabaho ko sa Dela Vega Suites. Isa akong crew ng Maintenance department. Tagalinis ako ng opisina ng Audit/Finance at sa Housekeeping department. Pero madalas ay sa exit at elevator landings ako nakatalaga. Pero depende pa rin kung saan ako iaa-sign ng head namin. Nag-aaral ako sa kolehiyo sa araw at sa gabi nga ay nagtatrabaho. Ito lamang kasi ang paraan para masuportahan ko ang aking pag-aaral at sa iba pang gastusin. Isa akong skolar pero may mga matrikula na kailangang bilhin. Wala akong mapagkukunan ng gastos din dito sa bahay kaya kailangan ko magtrabaho sa gabi.

"Ayoko kasi na madistorbo ko ang mahimbing mong tulog, Rosalie." Sagot ko sa babae. Umupo ito nang patalikod sa akin. Her body and skin was flawless. Para sa isang dukhang katulad ko, ang swerte ko na na minahal ako ng isang tulad niya.

Tinulungan ko itong ikabit ang kawit ng kanyang bra. Nang makapagbihis ay nagsalita ito. "Idadaan na lang kita sa hotel para hindi ka malate. Dala ko naman ang kotse ko." Ang kotse nito ay laging nakaparada sa malayo para hindi mapagtripan ng mga adik sa eskinita.

Tumango lamang ako at sumandal sa dingding kung saan nakadikit ang maliit kong higaan. "Gumayak ka na Christopher, at ipaghahanda kita ng hapunan." Dagdag pa nito.

Ngumiti ako dito. Sa kabila ng pagiging anak-mayaman niya, likas na hindi maarte si Rosalie. Ilang buwan pa lang kami pero nakikita ko ang kagandahan ng kanyang kalooban. Unang beses na dinala ko siya dito ay hindi ko man lang ito nakitaan ng pangmamata at pandidiri sa paligid. Alam ko noong nililigawan ko pa lang ito na malayo na ang agwat ng aming buhay. Sa umpisa pa lang ay naging tapat na ako sa kanya at sinabi kong wala akong maiaalay sa kanya sa ngayon. Pero dahil daw sa pagiging honest ko ay mas lalong minahal niya ako. Malapit din ang loob nito sa lola ko na ngayon ay tiyak akong nasa payak namin na sala at nanonood sa luma naming telebisyon.

"Uuwi ka ba sa inyo ngayon?"

Tumigil ito at humarap sa akin. "Oo. Uuwi si Daddy ngayong gabi at sa bahay daw maghahapunan. Bukas na lang tayo magkita sa school."

"Naiintindihan ko."

Huminga ng malalim si Rosalie bago umakyat sa kama at dumapa sa harap ako. Mabilis ko namang kinabig ang baywang nito.

"Sorry ha. Hindi kasi ako mapagtatakpan ng kakambal ko ngayon. Baka kasi magtaka si Daddy kung bakit halos gabi-gabi na lamang akong hindi umuuwi sa bahay. Ayokong mabuko tayo. Paghihiwalayin niya tayo, Topher." I could see the fear in her eyes.

"Wag kang mag-aalala, Rosalie. Naiintindihan ko ang sitwasyon natin. At kung sakali mang magkabukingan, handa kitang panagutan. Haharap ako sa ama mo kung kinakailangan." Hinaplos ko ang makinis nitong pisngi at ginilid ang buhok na tumatabing sa kanyang maamong mukha.