Leugens

Hoofdstuk 16: Jace

Kyle doet raar. Eerst kust hij me en vervolgens doet hij net alsof het niet gebeurd is. Diep in gedachten verzonken loop ik over straat. We zijn inmiddels aangekomen bij het volgende dorpje. We slapen in een soort van huisje in het bos. Het huisje is een deel van het vakantiepark. Ik ben er zelf op uit gegaan. Ik had wat tijd voor mezelf nodig. Teleurgesteld laat ik mezelf tegen een boom zakken. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik laat mijn hoofd op mijn handen steunen. Ik haal diep adem. Ik heb met Kyle gekust. Hij zei zelfs dat hij van me hield. Waarom doet hij dan nu net alsof er niks is gebeurd? Het lijkt net alsof hij met mijn gevoelens aan het spelen is. Overal om me heen fluiten vogels hun lied. Helaas word ik daar niet echt vrolijker van. 'Jace!' hoor ik ineens iemand zeggen. Ik draai mijn hoofd. Kyle loopt naar me toe. Hij gaat naast me zitten. 'Is er iets?' vraagt hij. Ik staar hem aan. Heeft hij nou niks door? Ik zucht. 'Serieus?' zeg ik. 'Denk je dat je zomaar kan doen alsof er niks is gebeurd?' 'Hoe bedoel je?' Hij kijkt me aan. 'Je doet net alsof er niks is gebeurd.' Hij lijkt even na te denken. 'Dat doe ik niet,' antwoordt hij. 'Jawel,' zeg ik snel. Kyle pakt mijn hoofd met mijn handen vast. 'Ik hou nog steeds van je,' fluistert hij en hij drukt zijn lippen op de mijne.

Ik snap het nog steeds niet. Kyle is weggegaan. Ik zei dat ik even alleen wilde zijn. Ik zucht. Er klopt gewoon iets niet. Het is zo gecompliceerd allemaal. Ik sta op en begin richting ons huisje te lopen. Al snel komt het huisje in het zicht. Ik kijk naar ons huisje. Ik zie Jules en Noël niet. Ik zie Kyle wel. Hij zit voor het huisje zonder shirt. Ik slik. Ik loop op hem af. 'Hallo,' zeg ik zacht. 'Hallo,' antwoordt Kyle. Ik ga naast hem zitten. Dan komt Jules naar buiten lopen. 'Hallo!' zegt hij enthousiast. Ik glimlach naar hem. 'Heerlijk weertje, hè!' zegt hij vrolijk. Ik knik. 'Waar is Noël?' vraag ik. 'Hij is zich aan het verkleden in onze kamer,' antwoordt Jules. Ik knik. Ik luister de geluiden. Ergens in de verte hoor ik een specht. De bomen ruisen en de wind waait. Het leven is toch niet zo slecht. Hoewel het nog steeds niet zo goed gaat met Kyle en mij, geniet ik van het leven.

Als Noël naar buiten komt, glimlach ik naar hem. Hij gaat naast Jules zitten. 'Zullen we gaan eten?' vraagt hij. Kyle kucht. 'Wie gaat voor eten zorgen dan?' Noël haalt zijn schouders op. 'Ik vind het niet erg om het eten samen met iemand te maken.' Ik sta op. 'Ik wil je best wel helpen.' 'Dan doen we dat!' Samen lopen we naar de keuken. 'Wat hebben we?' vraag ik. 'Groente, soep en brood?' vraagt Noël. 'Dat is prima,' antwoord ik. 'Als jij de soep warm maakt, ga ik de groente wel snijden.' Hij knikt. Ik pak een snijplank en begin de groente te snijden. 'We hebben lang niet gepraat,' zegt Noël plotseling. Ik knik. 'Dat merkte ik ook al.' 'Hoe komt dat?' vraagt hij. Ik aarzel even. 'Ik wil niet gemeen zijn, maar ik denk dat het een beetje door Jules komt. Jij bent de hele tijd met Jules bezig.' Het blijft even stil. 'Dat zou kunnen kloppen,' geeft Noël toe. 'Maar jij bent ook de hele tijd met Kyle.' Mijn handen beginnen te trillen. Dit is een gevoelig onderwerp. 'Wij zijn geen stel,' zeg ik. Mijn stem slaat over. 'Dat snap ik,' lacht Noël. 'Maar jullie zijn wel goede vrienden.' Opgelucht haal ik adem. 'Dat klopt.' 'Laten we gewoon meer met ons vieren doen,' stelt hij voor. 'Dat lijkt me een heel goed plan,' antwoord ik.

Na het eten besluiten we een wandeling te maken. Voor de verandering loop ik naast Jules. 'Hoe is het nou voor jou?' vraag ik. 'Je kwam ineens bij een vriendengroep die jou niet echt accepteerde.' Jules lijkt even na te denken. 'Het is moeilijk,' zegt hij uiteindelijk. 'Gelukkig heb ik Noël altijd.' 'Je kent hem maar een paar dagen?' zeg ik verbaasd. 'Ik voel gewoon dat dit ware liefde is,' zegt hij. Hij kijkt dromerig naar Noël die voor ons loopt. Ik glimlach. 'Dat is echt heel lief,' antwoord ik. Hij knikt. 'Jij lijkt me wel een aardige jongen,' zegt hij. 'Dankjewel,' antwoord ik. 'Jij lijkt mij ook wel een aardige jongen!' Hij glimlacht. 'Ik neem aan dat jij samen met Noël op één kamer slaapt?' vraag ik. Jules knikt. 'Dan ben ik bang dat ik met Kyle op één kamer moet.' 'Is daar iets mis mee?' vraagt hij verbaasd. Ik haal mijn schouders op. 'Ik hoop erop dat er aparte bedden zijn.' Jules begint te lachen. 'Dat is erg jammer voor je, man! Er zijn alleen maar tweepersoonsbedden.' Ik grinnik. 'Alweer!' lach ik. Vanbinnen voel ik me erg blij. Natuurlijk vind ik het niet erg om samen met Kyle in één bed te slapen. Het is alleen een beetje jammer dat hij zo raar doet.

Even later zitten we met zijn alleen naar de zonsondergang te kijken. Jules heeft zijn arm om Noël geslagen. Afwachtend kijk ik naar Kyle. Hij kijkt me niet aan. Hij zit naast me, alleen hij doet niks. Ik schuif iets dichterbij. Hij kijkt even op, maar doet verder niks. Teleurgesteld kijk ik naar de lucht. Waarom doet hij nou zo raar? Ik snap er echt helemaal niks meer van. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Jules Noël kust. Ik zucht. Er zal waarschijnlijk helemaal niks leuks meer in mijn leven gebeuren. Ik sla mijn armen om mijn benen. Langzaam gaat de zon onder. 'Zullen we naar huis gaan?' vraag ik. Jules en Noël knikken. We beginnen te lopen.

~~~~~

Haha, wifi momentje! ^^