Byaheng Forever

22

Hindi makapaniwala si Kathryn sa kanyang narinig. Hindi niya rin alam kung paano siya nakarating ng mabilis sa hospital na sinabi ng officer sa kanya. Bumibilis ang tibok ng kanyang puso habang siya ay lumalakad papunta sa information area.

"Lord, maawa ka naman po sa akin. Hindi ko kayang mabuhay na wala sila sa akin." dasal ni Kathryn sa panginoon sa kanyang isipan.

Nakarating na siya sa may information desk at agad naman niya tinanong ang nurse. "Miss nasaan po ba naka confine si Daniel Padilla?" naiiyak na tanong ni Kathryn

"Ma'am, bago lang po silang lumabas galing sa operation room umm nakita niyo po ba iyong corridor na iyon? Turn left tsaka hanapin mo nalang po iyong room 26." sabi ng nurse

Agad naman nag pasalamat si Kathryn at sinunod ang nurse. Nakita na niya ang room 26 ngunit bago siya maka pasok ay may dumaan na doctor. Namukhaan siya ng doctor dahil siya ang wallpaper na nasa telepono ni Daniel.

"You are Daniel's girlfriend?" tanong ng doctor

"Yes. How is he ,doctor?" tanong ni Kathryn sa kanya

"Nako iha, malala ang pagka bangga ng nobyo mo at ng mga kasama niyang bata. Mukhang magkaka amnesia yung nobyo mo iha." sabi ng doctor sa kanya

"Po?!" hindi na napigilan ni Kathryn na umiyak ng todong todo. She can't afford to lose Daniel just because he lost his memories.

Umiiyak parin si Kathryn at nagmalakas loob na buksan ang hospital door.Sa laking gulat niya ay napakadilim ng kwarto at napansin niyang maraming ilaw sa labas ng kwarto. She opened the lights and went to the bed.

"Oh God! They can't be dead!" naiiyak niyang sabi noong nakita niya ang mga blanket na naka takip sa mga mukha ng kanyang mga minamahal.

Agad niyang nilapitan ang kama kung nasaan ang kanyang mga anak agad niya naman itong niyakap. She wanted to wake up from this nightmare. Kulang nalang ay may kumuha ng buhay dahil hindi niya nakakaya ang mga nangyayari. She opened the blankets and to her surprise ay hindi niya mga anak ang nasa kama kundi ay mga unan lamang ito. Bumilis ang tibok ng kanyang puso. Agad niyang pinuntahan ang kama kung nasaan naka higa si Daniel, she quickly removed the blanket and to her surprise too ay unan lamang ang laman nito.

Nalilito siya sa mga nangyari. "Are they in the morgue?" natatakot niyang tanong sa kanyang sarili. She slapped herself for she was thinking something negative. She convinced herself that this was only a bad dream. To her surprise again ay may tumakip ng blindfold sa kanyang mga mata. She couldn't see for it was too dark!

"What do you want from me?" she tried to be strong but the tone of her voice tells the exact opposite.

She got no reply.

"Please, tell me where they are." nagmamakaawang sabi ni Kathryn sa kung sino man ang dumakip sa kanya.

"I'll bring you to where they are." isang lalaki ang sumagot sa kanya at kinalagkad siya papunta to wherever the place is.

"Wag na wag kang sisigaw kung hindi ay ipapuputok ko itong baril sa ulo mo." banta ng lalaki sa kanya. She thought that the guy was only fooling her until she heard a cracking sound and a cold metal against her head. She cried silently. 'Will this be the end?' she asked herself

The blindfold was removed slowly. As she opened her eyes it was full off lights. 'Am I in heaven?' she asked herself again.

She then wandered her eyes around the place. She was brought to the place where she refused the proposal of Daniel six years ago. She then heard her twins calling for her.

"Isabel! Gabriel!" she kept shouting those names but all she heard was their shouts and cries. "Maawa naman kayo! Ako nalang ang saktan niyo wag lang ang mga anak ko." Sinigaw niya iyon but she felt crazy for no one was around there. She began to walk and looked around. She was being silent for she doesn't want her kids to be in danger.

Finally she saw her twins tied around a tree. Agad siyang pumunta doon at inalis ang tali na nasa kanilang mga katawan. Niyakap niya ang kanyang mga anak at umiyak silang tatlo.

"D-daddy." naiiyak na sabi ni Isabel kay Kathryn

"Where is your daddy?" tanong ni Kathryn sa kanila.

"Th-they killed him mommy." at tuluyan ng umiyak si Isabel. Parang dinurog na ng tuluyan ang kanyang puso.

"We need to get your daddy." naiiyak na sabi ni Kathryn

"I-I k-kn-ow where they went mo-mommy." hagulgol na sabi ni Gabriel kay Kathryn

They went farther into the woods. It was dark but at the edge of the woods there were lights. Kathryn asked her twins to stay behind and let her go through the place. Ayaw niyang mapahamak pa ang kanyang mga anak.

Without hesitations pumunta ng tuluyan si Kath. There was only one thing in her mind and that is to get to Daniel. Sa kanyang paglakad ay para siyang mabubulag dahil sa ilaw na naka shine patungo sa kanya.

She was beyond surprised. She didn't know what to feel. Around the area were her friends and family. She also saw her twins with her mom. Nakita niya si Daniel na naka ngiti na nasa gitna.

She went to him and punched him hard. "Walang hiya ka Daniel! Muntik na akong mamatay sa pag-alala! Shit ka!" sigaw ni Kathryn sa kanya at mas lalo lang siyang nainis noong tinawanan lang siya ni Daniel at sa mga tao na nasa paligid.

"Don't laugh at me! You didn't-" hindi na niya natuloy ang kanyang sinabi noong agad siyang hinalikan ni Daniel.

"There! Finally tumahimik ka rin Tangi!" he chuckled as he wiped away the tears that flowed out from her eyes.

Kathryn hugged him tightly. She was pretty sure she looked really horrible, like a walking zombie. People around them were videoing the scene that was happening.

"Why did you do that?!" inis na tanong ni Kathryn sa kanya, "Sinali mo pa talaga yung mga anak natin."

"Hehe, Sorry mommy!" sigaw ng dalawang bata

"Okay I will explain everything to you Tangi but keep your mouth shut until I'm finished okay?" sabi ni Daniel sa kanya

Kathryn gave him a nod.. "I did this kind of thing so that it would be so memorable na hindi mo makalimutan. Hindi ko nga akalain na magaling pala sila umarte at muntik ka ng atakihin!" natatawang sabi ni Daniel and she punched him, "This place reminds me of a great heartbreak. You dumped me in this place and refused me. So I wanted to change that. Gusto ko gawin itong lugar na masaya at hindi na masakit. Tangi, you know how much I love you. I want to spend my life with you. So I am asking you on this place again and witness lahat ng tao na nakapaligid sa atin kung gaano kita ka mahal." sabi ni Daniel

Umiiyak na ng todo si Kathryn at hindi niya ma kontrol ang tibok ng kanyang puso. Lumuhod si Daniel sa kanyang harapan at ngumiti, "Tanggalin na natin yang Bernardo sa pangalan mo at palitan na natin ng Padilla, will you marry me my Tangi?" tanong ni Daniel sa kanya

"Yes!" agad niyang niyakap si Daniel at hinalikan ito. Naghiyawan ang mga tao  na nakapaligid sa kanila. Ang iba ay umiyak at ang iba ay pumalakpak.

Ngunit sa kabila ng kasayahan ay may isang taong naiinggit na tumitingin sa kanilang dalawa sa dilim.

"Bilang na ang mga masasayang araw niyo." bulong na sabi ng isang tao habang tinitignan ang masayang Kathryn at Daniel.