Hard Habit to Break #Wattys2017

HHB (34)

- Glaiza -

It broke my heart when I knew Rhian's condition and with every pieces of it, I can feel the pain...

Ganon pala yun, kapag mahal mo ang isang tao higit pa sa buhay mo, mas nahihirapan ka... Mas nasasaktan ka... It multiplies.

Kung sasabihin nyong 'Whe? Di nga? Kung mahal mo talaga si Rhian di sana ay hindi mo sya tiniis!"

I must say na in real life, nangyayari din iyon... Lalo pa kung masyado kang nasaktan at  nalinod sa galit at hinanakit...

It turns you into someone na hindi mo inaasahang magiging ikaw...

Kasi minsan, pain changes people... I makes us trust less, overthink more and shut people out without considering their feelings... Nagiging selfish tayo...

that's what happen to me and now, I regret every seconds that I hated her... Mas mahirap pa pala ang pinagdadaanan nya kesa sakin... Naging makitid ang isipan ko.

Kaya minsan kailangan talaga nating lawakan ang ating pag unawa and we have to be aware of it while making a decision... Coz there is no reset button in life, hindi na natin mababawi pa ang mga hindi maganda nating nagawa at nasabi kahit pa sabihing napapatawad tayo ng taong nasaktan natin...

...

- Rhian -

After 24 hours matapos ang initial treatment na ginawa sa akin, I safely went home...

Yun nga lang ay mas napapadalas ang pagkakahilo ko, malamang ay sa epekto nga nang chemo drug na ginamit sa akin.

The whole day ay nanatili lang ako sa higaan and ofcourse, Glaiza never leave me...

"Lablab, di ka ba nagugutom? Kanina ka pa hindi kumakain... Ipagluluto kita, anong gusto mo?" Halata naman sa boses ng kaharap ko ang pag aalala.

Sa totoo nyan, I like how Glaiza look when she's worried, ang cute nya... Sarap na sarap akong pisilin ang mgkabila nitong pisngi

"Wala akong gana lab e... Tabihan mo na lang ako dito, pwede???"

Wala nang keme at agad naman itong tumabi sa akin at paupong sumandal sa headboard ng kama ko kaya inilipat ko ang pagkakaunan nang ulo ko sa lap nya.

"Lab, sigurado ka bang hindi ka talaga kakain?"

"Yeah... Wala talaga akong gana Lab... But in case I want to eat, I'll tell you... Hhmmmm sya nga pala, hindi ka ba hahanapin sa trabaho mo? As you've said, dapat may show ka sa Connecticut kahapon, right?"

"Yup... But it's fine, magpapaliwanag na lang ako sa manager ko pagbalik ko bukas... Sa ngayon, I want to stay here muna dahil di din naman ako makakapagtrabaho ng maayos ko alam kong hindi maganda ang pakiramdam mo."

"Hindi ka ba pagagalitan? Baka mamaya e makabalakid pako sa career mo... Saka ok naman na ako, andito naman si Mommy."

"I know pero kahit na, mas panatag ako kung andito ako sa tabi mo at namomonitor kita..."

I took her hand and intertwined it with mine saka ipinatong ang mga ito sa bandang dibdib ko.

Nakita kong sinundan ng paningin nya ang ginawa ko so I give her a wide smile as per saying na hayaan nya na lang ako sa ginagawa ko.

"Kung hindi mo ba nalaman na may sakit ako, may chance ba na mapatawad moko Lablab?" I asked her

"Yes. But I don't want to lie, mapapatawad kita pero baka hindi ganon kadali... Hindi ko din alam kung kelan kasi nasaktan ako Lablab e... Sobrang nasaktan ako dahil umasa at naniwala ako na mahal moko... Nasaktan ako kasi hindi moko binigyan ng chance na magpaliwanag, hindi moko pinakinggan at hinusgahan moko kaagad... Then bigla ka na lang mawawala, and the last thing I know is ikakasal ka na... Alam mo bang halos gumuho ang mundo ko noon?"