The three knights and I

Chapter 5

SANDRA POINT OF VIEW

Kasabay ng ulan, ang pag luha ko.
Nakakatawang-isipin na naki-sabay pa ang ulan sa akin,noh?
Buti pa siya dinadamayan ako.
Pero bakit yung sinasandalan ko dati, biglang umalis sa piling ko?

Ang sakit...sakit...sakit..

Im lost everything...

Saan ako kukuha ngayon ng pera?
Ni singkong duling, wala ako.
Maliban nalang sa 10,000 na inipon ko para sa college tuition fee ko.

Hayyss! Ang malas ko!

Napa-pikit ako sa frustration na nadarama ko ngayon.
Hindi na ko pumasok sa work dahil naging masama rin yung pakiramdam ko,that time.

Inuwi ko na rin yung gawang abong katawan ni mama na nakalagay sa baul na vase.

Hawak-hawak ko ito sa pag lalakad ko.
Hanggang sa marating ko ang bahay namin.

Hindi ko maisip na mangyayari ito sa akin...o sa mama ko.
I don't have a clue. No sign. No clue.

Naiiyak pa rin ako pag naaalala ko yun. but I need to be strong. Sabi nga nila 'Don't give up,no matter what happen' nakakatawang isipin,noh? ang daling sabihin pero mahirap gawin, lalo na nasa sitwasyon kang ganito.

Ng papasok na ko sa bahay namin, pinunasan ko muna yung mga luha ko. Ayokong makita nila akong ganito.

Ayokong mag mukhang mahina ko sa harap nila mama at thea..especially my mama [my real mom]

Huminga muna ko ng malalim at pina-kalma ang sarili. I need to calm down my emotion.

'Kaya mo to'h,Sandra'  sabi ko sa sarili ko at ngumiti.

Binuksan ko na yung gate at pag pasok ko palang ng pinto , gulat silang tumingin sa akin. Baka hindi nila inaasahan ang pag dating ko ng maaga.

"Aga mo yata?" gulat pa ring saad ni mama..my stepmother habang kumakain ito ng Nachos.

Pilit akong ngumiti sa kanila. I don't need to pretend and smile na I'm okay. I want to show my feelings...my true feelings now.

Hindi ko mapapakita ang totoong ngiti ng isang SANDRA SALVINO.

Napakunot sila ng noo at nag tataka silang dalawa sa inasal ko.

Kilala nila kong masayin,matiyaga at malakas . but now, I want to show my sadness,pain and weakness.

I'm people too. I'm not a robot

"Umiyak ka ba?"- tanong ni mama at lumapit sa akin. Inilis ko ang mukha ko sa kanya.

"Bakit dala mo yang puntod ng nanay mo?"- tanong naman ni thea sa akin.

Gusto kong sabihin sa kanila kung ano yung rason ko kung bakit ko hawak ito at kung bakit ako umiiyak pero ayaw lumabas sa bibig ko ang tamang letra.

Baka nga natatakot ako... at nang hihina.

I want to be alone, right now.

" Pasok muna ko sa kuwarto ko, maiwan ko muna kayo." matamlay kong saad.

Pag ka pasok ko palang sa kuwarto ko. Tinext ko agad si papa.

"Pa, bakit naman po hindi na ninyo binabayaran yung puntod ni mama?" type ko sa cellphone ko, nag dalawang isip pa ko kung i-send ko o hindi pero sa bandang huli na send ko na.