Die İn Your Arms (Justin Bieber Fanfiction)

17.Bölüm

-17-

(Biliyorsunuz artık yeni bölümler Cumartesi’den Cumartesi’ye gelecek.Antreman,dershane derken gerçekten çok doluyum. Uzun yazamıyorum da.Uzun yazma özürüm falan var sanırım.Bir bölümü yazmak 1 saatimi alsa da yazıyorum işte.Yorumlarınızı da bekliyorum.Multimedya’da Melissa’nın elbisesi var.İsteyenler bakabilir.İyi okumalar aşk böcüklerim.)

-Justinin Ağzından-

Lanet olsun!Şu kızın ağlamasına dayanamıyorum.Ama hissettiklerinin aynısını zamanında ben de hissettim.Hâlâ hissediyorum.Abim vardı.Öldü.O zamandan beri annemler beni sevmiyor.Sanki benim suçummuş gibi üzerime geliyorlar.Abimi o kadar seviyordum ki,abi-kardeş gibi değil de arkadaş gibiydik.Her boku birlikte yapardık.Aramızda 4 yaş vardı.Çok güzel anlarımız oldu.Bazen onu o kadar çok özlüyorum ki.Keşke onun yerine ben ölseydim,diyorum.Ben ölseydim annemler bu kadar önemser miydi?Bilmiyorum.

-3 Yıl Önce (Justin’den)-

“Hadi ama Austin!Senin yüzünden kızları kaçıracağız.”diye inledim.

“Yavrum,bekle geliyorum.”diye seslendi.Ardından parfüm sıkma sesleri geldi.

“Çüş!Ne yaptın be abi!”

“Sızlanma da yürü.”diyip yanıma geldi.”Zaten tüm bu saçmalıklara senin yüzünden katlanıyorum.”diyip ofladı.Kızlarla birlikte araba yarışlarına katılacaktık.Yani kızları etkilemek için.Ben zorladım abimi.Kızlar da izleyecek ve bizden etkilenecekti.

“İstemiyorsan yapma abiciğim.Kızları kaçıran sen olursun.”diye naz yaptım.

“Yürü eşeksıpası.”diyince 32 diş sırıttım.Kapıyı açıp çıktım.Farklı arabalara binip yol aldık.Daha ehliyetim bile yoktu.Ama bu yarışlar gizliydi zaten.

Yarış alanına geldiğimizde bizim fıstıklar yanımıza kondu.Austin o kadar yüz vermiyordu ama ben diplerine düşüyordum.Onların benim dibime düştükleri gibi.

Abim bir kaç adamla konuştuktan sonra yanıma geldi.Kızlara ‘pış pış’ işareti yaptıktan sonra konuştu.

“Hazırlıklar tamam.Araban nasıl durumda?”diye sorunca kafamı salladım.

“Bak bok herif.Bu saçmalıklara senin yüzünden katlanıyorum.Kendine hakim ol.Ehliyetin bile yok be!Sikeyim Justin.Ne halt yiyoruz biz?Neyse başladık bir kere.Kendine dikkat et.”diyince tekrar kafamı salladım.

“Merak etme abi.Yanlız yenilince bozulmak yok ama.”diyip kahkaha attım.

“Vaay büyümüş de bize kafa tutuyor.”diyip arabasına geçti.Bizimle yarışan 3 araba daha vardı.Toplam 5 arabaydık yani.Arabalar hazırlanınca komutu bekledik.Arabalardan çok hoş sesler çıkıyordu.İddialıydım.Herneyse.Ortaya sürtük bir kız geçti.Elinde kırmızı bir bayrak.Eliye 3...2...1... yaptı ve bayrağı aşağı indirdi.Gaza yüklendim.Abim öndeydi.Kapışıyor gibiydik.Diğer arabalar arkadaydı.Şansları bile yoktu.

Çekişmeli yarış oluyordu.Abimin biraz önüne geçsem hemen yakalayıp depar atıyordu.3 tur sürüyordu.Son tura gelince abim yavaşlamaya başladı.Pis bir gülüş atıp önüne geçerken yüzü solgundu.Ne yapacağını bilemez gibi.Ağzını okumaya çalıştım.”Siktir..” diyordu.Birşeyler yolunda gitmiyordu sanki.Evet evet gitmiyordu.       Ben yarışı bitirdim ama abim bitirememişti.Arabasının motoru bozulup patlamıştı...Yarışı diğer tarafta bitirmişti...

O günden sonra annemler beni suçladılar.Haklıydılar da.

-Günümüz –