Problems||nouis mpreg

Hoofdstuk 12

Pov Louis
Niall en ik zitten nu al ongeveer 3 maanden in de kliniek. Mijn buik begint echt al veel te groeien. Ik weet dat het door de zwangerschap komt maar toch vind ik het verschrikkelijk. Ik ben dik. Aan de andere kant ben ik ook wel bang, ik wil niet hervallen naar de tijd dat ik anorexia had. Dan komt de dokter binnen met ons eten. Niall eet meteen zijn eten op maar ik blijf er gewoon naar staren. Dat is echt veel. Ik ga gewoon niet eten. De dokter vraagt: "Heb je geen honger, Louis?" Ik schud mijn hoofd. Zo gaat het ook bij het middag en avond eten. En de volgende dagen ook. De dokters zijn heel bezorgt om me maar ze kunnen me niet dwingen om te eten.

Pov Niall
3 dagen nadat Louis niks gegeten heeft valt hij flauw. De dokters geven hem sondevoeding omdat hij niks wilt eten. Dat maken ze ook vast zodat hij het er niet uit kan halen. Als Louis wakker wordt, is de dokter er ook nog. Als hij de voeding vindt, begint hij te snikken en te hyperventileren. "Lou rustig maar het is eten je moet aansterken want anders kan het ook slecht gaan met het kindje." Zeg ik. Maar Louis antwoordt: "Maar ik word dik en dan ga je me niet meer willen en dan ben ik weer alleen en en..." "Lou blijf gewoon even rustig, je bent prachtig zoals je bent en ik zal altijd van je houden." Hij begint nog meer te snikken dus loop ik naar hem toe en geef hem een knuffel. Als hij per ongeluk mijn armen aanraakt kerm ik van de pijn. Zijn blik staat vragend en hij stroopt mijn mouwen op. Als hij de sneden zier vraagt hij: "Waarom Ni, waarom doe je dit toch." Nu is het mijn beurt om te snikken. "Ik kon er gewoon niet tegen dat je niks at, en dacht dat allemaal mijn schuld was." Snik ik. Hij trekt me in een stevige knuffel. Ik hou zoveel van hem.
---
Had toch nog een beetje inspiratie.
X